19:23 - 1393/04/03
اين بيانگر نعمتهايى است كه خداوند در دوران كودكى به پيامبر خود ارزانى داشته است و مراد از ضلالت، نبود هدايت ذاتي است نه زماني، كه با صرفنظر از هدايت الهى نه براي پيامبر و نه براي هيچ انسانى، هدايتي نخواهد بود. پس رسولخدا(صلي الله عليه و آله) هم، نفس شريفش ـ با قطع نظر از هدايت خدا ـ ضاله و بىراه بود، هرچند كه هيچ روزى از هدايت الهى جدا نبوده و از لحظهاى كه خلق شد، ملازم آن بود.
بنابراين ضلالت در اينجا بازگشت به فقدان هدايت میكند، نه حالت تيرگى و ناپاكى روح و روان و چنين ضلالتي نمىتواند معادل شرك باشد.([913])
پـاورقی هـا: -----------------------------------------------------------------------------------------------------------
[913]) منشور جاويد، ج 6، ص 269 www.balagh.net؛ الميزان، ج20، ص 311؛ تنزيهالأنبياء، ص 106.