الگوهای مثبت (مردان)

حسین بن علی الگوی امیران
او سومین پیشوای معصوم است و پس از شهادت امام حسن امامت و رهبری جامعه اسلامی را به عهده گرفت، امّا پس از مرگ معاویه شرایط خاصّی برای اسلام پیش آمد و همه ارزشهای الهی علناً به تمسخر گرفته شد و به این ترتیب حضرت در یک موقعیت جدید قرار گرفت.
یزید که به اسم پادشاهی جانشین پدر شده بود، تنها مانع جدّی خود را امام حسین می‌دانست و البته برای رفع آن حاضر به کشتن حضرت نیز بود برای همین به والی مدینه چنین نوشت: «خذ الحسین و... بالبیعه و من ابی فاضرب عنقه و ابعث الی برأسه» (12)
از حسین و... بیعت بگیر و هر کس امتناع کرد گردن بزن و سرش را برای من بفرست.
در طرف مقابل، امام حسین کسی است که ابداً تن به بیعت ذلت بار نمی‌دهد زیرا خلافت را برای آل ابی سفیان حرام می‌داند و از پیامبر اکرم ‌‌صلی الله علیه و آله  نقل می‌کند که فرمود: «و لقد سمعت جدّی رسول الله یقول: الخلافه محرّمه علی آل ابی سفیان..» (13)
و هرگز از زیر بار مسؤولیت فرار نمی‌کند. امیر قافله عشق و شهادت موضع خود را با رساترین جملات و حماسی‌ترین عبارات بیان می‌کند.
«لا اعطیهم بیدی اعطاء الذّلیل و لا افرّ منهم فرار العبید» من همچون ذلیلان به آنان دست بیعت نمی‌دهم و چون بندگان [بزدل] از آنان فرار نمی‌کنم.
«لولم یکن فی الدّنیا ملجأ و مأوی لما بایعت یزید این معاویه» (14)
اگر در دنیا هیچ پناهگاه و جایگاهی نداشته باشم، هرگز با زید بن معاویه بیعت نمی‌کنم.
«فانّی لا اری الموت الّا سعاده و الحیاه مع الظّالمین الّا برما» (15)
همانا من مرگ را جز سعادت و زندگی با ستمکاران را جز خواری نمی‌بینم.