آغاز هجرت

زمانی كه هیئت مذكور وارد نجف شد سید عبدالحسین در سن چهل و پنج سالگی بود و یكی از بزرگترین اساتید حوزه علمیه نجف به شمار می‌رفت. با سفارش یكی از علما از وی دعوت شد تا برای این امر مهم به لارستان برود، اما او با توجه به مسؤولیت‌های مختلف حوزوی از قبول این دعوت امتناع ورزید.
هنگامی كه حضرت آیت الله میرزای شیرازی از موضوع با خبر شدند، با توجه به شناختی كه از منطقه حساس جنوب ایران و مسائل حاد آن جا و موقعیت حیاتی آن در مقابل استعمارگران داشتند، با سابقه درخشانی كه مردان مجاهد آن سرزمین بر جای گذاشته بودند، اعزام مبارزی دیگر را برای تداوم حركت‌های سازنده سیاسی فرهنگی شیعه ضروری دیدند.
ایشان در اولین فرصت، سید را از مسائل رنج آور جنوب ایران با خبر می‌كند و با استفاده از مقام «ولایت امر» هجرت به لارستان را بر وی لازم نمودند. در قسمتی از پیام مرحوم میرزای شیرازی به سید عبدالحسین آمده است: «مردم بزرگوار فارس استدعا می‌نمایند جنابعالی در لار همیشگی باشید و اهالی منطقه در صدد حفظ خود، شما را می‌طلبند تا پایمال دشمنان و معاندین نشوند.‌»
سید كه با مسؤولیت‌های مختلف و مشغله‌های حوزوی می‌توانست فرد مؤثری در میدان درس و بحث باشد، با توجه به موقعیت منطقه و نیاز مبرم مردم، فرمان استاد و ولی فقیه خویش را اجابت نموده و به درخواست آنان پاسخ مثبت داد. او می‌دانست كه اگر در نجف بماند به مدارج علمی بالاتری خواهد رسید اما لازم دانست سنگر مسؤولیت و خدمت خود را به عنوان یك وظیفه شرعی تغییر دهد، لذا در حاشیه نامه مذكور نوشت: «اغاثه مستغیثین و اجابت دعوت مؤمنین جهاد اكبر فی سبیل الله و فرض ذمه اسلامیه است.‌»
هجرت آیت الله سید عبدالحسین لاری بركات ارزنده علمی، سیاسی فرهنگی فراوانی در برداشت كه به گوشه‌ای از آن اشاره می‌شود.