انتظار در فرهنگ شیعه

20:03 - 1394/04/09

كسی كه بی تو سر صحبت جهانش نیست                 چگونه صبر و تحمل كند؟ توانش نیست
به سوز هجر تو سوگند،‌ای امید بشر                            دل از فراق تو جسمی بود كه جانش نیست
اسیر عشق تو این غم كجا برد كه دلش                       محیط غم بود و طاقت بیانش نیست
نه التفات به طوبی كند، نه میل بهشت                        كه بی حضور تو حاجت به این و آنش نیست
كسی كه روی تو را دید یك نظر چون خضر                    چگونه آرزوی عمر جاودانش نیست
كسی كه درك كند فیض با تو بودن را                           به حق حق كه عنایت به دیگرانش نیست
بهار زندگیم در خزان نشست، بیا                                بهار نیست به باغی كه باغبانش نیست
«محمدجواد غفورزاده»
شكی نیست كه انتظار در فرهنگ گرانسنگ تشیع از جایگاه بسیار والایی برخوردار است و در مباحث مهدویت درخشندگی خاصی دارد.
مجموعه روایاتی كه سخن از انتظار گفته اند، به دو دسته كلی تقسیم می‌شوند:
دسته نخست روایاتی است كه به انتظار فرج و گشایش به صورت عام و كلی اشاره كرده است، كه اگر چه مصداق كامل و تام آن فرج عمومی در سطح جهان با ظهور حضرت مهدی علیه السلام نیز هست، ولی هر گشایشی را نیز شامل می‌گردد.
دسته دوم روایاتی است كه در خصوص فرج قائم آل محمد علیه السلام و ظهور آخرین مصلح جهانی و موعود است.
در روایات دسته اول با تعبیرهای متفاوتی مواجه می‌شویم:
- گاهی آن را عبادت داسته اند؛ رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله فرمودند: «انتظار الفرج عبادة؛ (1) انتظار فرج عبادت است.»
- گاهی از آن به عنوان برترین عبادت یاد كرده اند؛ حضرت رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمودند: «افضل العبادة انتظار الفرج؛ (2) برترین بندگی، انتظار گشایش است.»
- و گاهی از آن به عنوان برترین كارهای امت پیامبر خاتم صلی الله علیه و آله یاد كرده اند؛ پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله فرمودند: «افضل اعمال امتی انتظار الفرج من الله عزوجل؛ (3) برترین كارهای امت من، انتظار گشایش از خداوند عزیز و جلیل است.»