گوشه‏ ای از كرامات امام هادی علیه‌السلام

امشب مدینه به جنان می‌نازد                                       آدم به تمام قدسیان می‌نازد
دارد به بغل جواد آل عصمت                                          ماهی كه به ماه آسمان می‌نازد
در سال 212 هجری، نیمه ذی حجّة، در اطراف مدینه، در محلی به نام «صریا» ستاره دیگری از نسل پاك رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله در آسمان امامت و ولایت طلوع كرد، و با نورانیت مَقدَم خویش، قلب پدر و شیعیان را پر از نشاط و شادی نمود.
گلی از گلشن طه به جهان رو كرده                                    كه جهان را ز صفا جنّت رضوان كرده
نور چشمان جواد است، بُوَدْ نام علی                                  كه خدایش ز شرف، ناطق قرآن كرده
آری، نام او «علی» است و القاب زیبایش عبارت اند از: «نقی»، «هادی»، «عالم»، «فقیه»، «امین»، و «طیب». و به آن حضرت «علی رابع»، و «ابوالحسن ثالث» نیز گفته اند. پدر گرامیش، امام جواد علیه السلام و مادر گرامی‌اش، «سمانه مغربیه» است كه او را به اسامی ماریه قبطیه، یدش، و حویث، و القابی چون: عابده، سیده شب زنده دار، قاری قرآن و... یاد كرده اند. (2)
امام هادی علیه السلام در سن هشت سالگی (سال 220 هجری) به امامت رسید. دوران امامت آن حضرت همزمان بود با خلافت معتصم، واثق، متوكل، منتصر، مستعین و معتز، كه از بین آنها متوكل، ستمگرترین خلیفه عباسی، سخت دشمن اهل بیت علیهم السلام و شیعیان بود. ابن اثیر می‌گوید: «متوكل نسبت به علی بن ابی طالب علیهماالسلام و اهل بیت او بُغْض شدیدی داشت و اگر به او خبر می‌دادند كه كسی علی و اهل بیتش را دوست دارد، قصد مال و جانش را می‌كرد..» (3)
با این حال، امام هادی علیه السلام خدمات علمی و فرهنگی زیادی به جامعه اسلامی و شیعه ارائه نمود. نوشته‌های حدیثی متعددی به حضرت هادی علیه السلام منسوب است كه در چنان دوران اختناقی برای شیعیان و پیروان بیان نموده است، مانند: «رِسالَةٌ فی الرّد علی اَهْلِ الْجَبْرِ وَاَلتَّفْویض» كه ابن شعبه در تحف العقول آن را نقل كرده است. (4) و كلمات امام هادی علیه السلام كه در مجموعه‌ای به نام «مسند الامام الهادی» توسط عزیزالله عطاری گردآوری شده است. و همچنین زیارت جامعه كبیره كه یك دوره امام شناسی ژرف و عمیق است، یادگار آن امام همام است.