عدالت

10:48 - 1394/05/15

حسن ختام
اجرای عدالت از یك طرف، در اختیار قرارگرفتن گنجهای زمین از طرف دیگر، بركت وجود و ظهور آن حضرت و یاران پاكش از طرف سوم، باعث وفور نعمتها و بارندگی در كره زمین می‌شود. به چند نمونه از روایات در زمینه فوق اشاره می‌كنیم: یك استخراج گنجها: پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله فرمود: «یخْرِجُ لَهُ الاَْرْضُ اَفْلاذَ كَبِدِها وَیحْثُوا الْمالَ حَثْوا وَلا یعُدُّهُ عَدّا؛ (17) زمین جگرگوشه‌ها و [گنجهای] خود را برای آن حضرت ظاهر می‌سازد و ثروت چنان فزونی می‌یابد كه قابل شمارش نیست.»
در روایت دیگر، در وصف مهدی علیه السلام فرمود: «اِنَّهُ یسْتَخْرِجُ الْكُنُوزَ وَیقَسِّمُ الْمالَ؛ (18) به راستی او (مهدی علیه السلام) گنجها را استخراج می‌كند و ثروتها را تقسیم می‌نماید.»
دو. بارندگی فراوان و محصولات زیاد: حضرت ختمی مرتبت صلی الله علیه و آله فرمود: «تَنْعُمُ اُمَّتی فی زَمَنِ الْمَهْدِی نِعْمَةً لَمْ ینْعُمُوا مِثْلَها قَطٌّ تُرْسَلُ السَّماءُ عَلَیهِمْ مِدْرارا؛ (19) امت من در دوران حضرت مهدی علیه السلام از چنان نعمتی برخوردار می‌شوند كه تا آن روز، مانندش را ندیده اند؛ آسمان برایشان بسیار می‌بارد.»
و درباره وفور محصولات كشاورزی فرمود: «وَلا تَدَعُ الاَْرْضُ شَیئا مِنَ النَّباتِ اِلاّ اَخْرَجَتْهُ؛ (20) و زمین چیزی از گیاهان خود را فروگذار نمی‌كند، جز آنكه آن را می‌رویاند.»
در آخر سخن را با این شعر به پایان می‌بریم:
گاهگاهی به نگاهی دل ما را دریاب                                     جان به لب آمده از درد خدا را دریاب
اگر از دولت وصل تو مرا نیست نصیب                                    گاهگاهی به نگاهی دل ما را دریاب
به امیدی به سر كوی تو روی آوردیم                                     شهریارا! به درِ خویش گدا را دریاب
سنگها می‌خورم از دست جنون دلِ خویش                           من دیوانه انگشت نما را دریاب
كاروان رفت و من از همسفران دورم دور                                منِ از قافله شوق جدا را دریاب
راه باریك و بسی پرخطر و تاریك است                                  سببی ساز در این مهلكه ما را دریاب
تا دلم بار غم عشق به منزل فكند                                      شهسوارا منِ افتاده ز پا را دریاب
تا فغان دل غمدیده ما را شنوی                                          نازنینا سحری باد صبا را دریاب
دردمند توام و از تو دوا می‌طلبم                                         گو به بیمار غم خود كه دوا را دریاب (21)