فرهنگ

نقد پذیری، آری؛ ایستایی هرگز!
انسان‌ها به حسب زمینه‌های فرهنگی و تربیتی و حوزه‌های معرفتی و باورهای خود متفاوتند و ویژگیهای شخصیتی منحصر به فردی دارند. از این رو اگر به هر دلیل یا علّتی، كسی كه قرار است نوشته تو را نقد و بررسی و اصلاح كند، با تو و نوشته ات برخورد منفی و یأس آمیز و دلسرد كننده داشت، هرگز از داوری امید شكنانه او نگرانی به خود راه نده و خود را به توقف و ایستایی فرا نخوان، بلكه با حفظ روحیه امیدواری و توكّل به خدا بكوش كه از تذكّراتِ اصلاحی منصفانه او برای پیشرفت در نویسندگی بهره مند شوی و برداشت و برخورد او را به معنای «نتوانستنِ خود» معنا نكن؛ چرا كه توانِ خدادادی تو از درونت می‌جوشد و وابسته به قضاوتهای دیگران نیست.
تو می‌توانی مستقل از آرای دیگران به راه روشنِ اندیشمندانه ات ادامه دهی و صرفا از نظرهای سازنده و پیش برنده آنان بهره مند شوی، بی آنكه از نگرشهای بازدارنده شان متأثر و اندوهمند شوی.
تجربه بالندگی در پرتو امید
اگر در آغازِ كار نویسندگی، حتی یك سطر هم نتوانی بنویسی، نباید نا امید شوی. این به این معنا نیست كه هیچ وقت نمی‌توانی؛ كدام نویسنده كارآزموده و ماهر و معروفی را سراغ داری كه در آغاز نویسندگی‌اش، به خوبی امروزش می‌توانسته بنویسد؟ هیچ نویسنده‌ای «مادرزادی» نویسنده به دنیا نیامده است.
البته هر میزان موفقیت در وادی نویسندگی امری نسبی است و هر كس فقط قلّه‌ای از قلل و ساحَتی از وسعت كران ناپیدای نویسندگی را فتح كرده و خواهد كرد.
ادامه دارد... .