غیبت

3. غیبت كبری و صغری
امام سجاد ـ علیه السلام ـ فرمود: «اِنَّ لِلْقائِمِ مِنّا غَیبَتَینِ: اِحداهُما اَطولُ مِنَ الاُخری. اَمّا الاُولی فَسِتَّة اَیامٍ وَ سِتَّةَ اَشْهُر وَ سِتَّ سَنَواتٍ وَ اَمّا الْاُخْری فَیطُولُ اَمَدُها حَتّی یخْرَجَ مِنْ هذَا الْامْرِ اَکْثَرُ مَنْ یقُولُ بِهِ، فَلا یثْبُتُ عَلَیهِ الاّ مَنْ قَوِی یقِینُهُ وَ صَحَّتْ مَعْرِفَتُهُ وَ لَمْ یجِدْ فی نَفْسِهِ حَرَجاً مِمّا قَضَینا وَ سَلَّمَ لَنا اَهْلَ البَیتِ؛ (10) برای قائم ما دو غیبت است كه یكی از آنها طولانی‌تر از دیگری است. اما اولی شش سال و شش ماه و شش روز طول می‌كشد و اما دومی به قدری طول می‌كشد كه بیشتر كسانی كه به غیبت او ایمان داشتند از اعتقاد خود بر می گردند. فقط كسانی بر اعتقاد خود استوار می مانند كه یقین محكم و شناخت صحیح داشته باشند و سخنان ما بر آنها گران نباشد و تسلیم ما اهل بیت باشند.»
4. فتنه های دوران غیبت
امام زین العابدین ـ علیه السلام ـ فرمود: «یا اباخالد لَتأتِینَّ فِتَنٌ کَقِطَعِ اللَّیلِ المُظْلِمِ لاینْجُو الاّ مَنْ أَخَذَ اللهُ مِیثاقَهُ اوُلئكَ مَصابیحُ الهُدی وَ ینابِیعُ العِلْم ینْجِیهِمُ اللهُ مِنْ كُلِّ فِتْنَةٍ مُظْلِمَةٍ؛ (11) ‌ای اباخالد! براستی (در دوران غیبت) فتنه هایی همچون قطعه های شب تار هجوم می آورد كه از آن جز كسانی كه خدا از آنها پیمان گرفته رهایی نمی یابد. همانها چراغهای هدایت و سرچشمه علمند، كه خداوند آنها را از هر فتنه تاریك نجات می-بخشد.»
و همچنین فرمود: «مَنْ ثَبَّتَ عَلی وِلایتِنا فی غَیبَةِ قائِمِنا أَعطاهُ اللهُ اَجْرَ اَلفَ شَهیدٍ مِثْلِ شُهداءِ بَدْرٍ وَ اُحُدٍ؛ كسی كه در زمان غیبت قائم ما ـ علیه السلام ـ بر ولایت ما ثابت و استوار بماند، خداوند به او پاداش هزار شهید مثل شهیدان بدر و احد عطا می فرماید.» (12)
5. انتظار راستین و پاداش آن
برای انتظار حضرت مهدی ـ علیه السلام ـ آثار گرانبهایی وجود دارد، از جمله امام سجاد ـ علیه السلام ـ فرمود: «اِنتِظارُ الفَرَجِ مِن أَعظَمِ الْعَمَلِ؛ انتظار فرج از برترین اعمال است.» (13) و فرمود: «اهل زمان غیبت او كه قائل به امامت او و منتظر ظهور او باشند، برتر از مردمان هر زمان دیگر می باشند، زیرا خدای تبارك و تعالی به آنها آن قدر عقل، فهم و شناخت عطا فرموده است كه غیبت امام در پیش آنها چون زمان حضور شده است. خداوند اهل آن زمان را همانند مجاهدانی قرار داده كه در محضر رسول اكرم ـ صلی الله علیه و آله ـ شمشیر بزنند، آنها مخلصان حقیقی و شیعیان واقعی و دعوت كنندگان به دین خدا در آشكار و نهان می باشند.» (14)