اخلاق

قدرت شیطان بر انسان در محدوده وسوسه و القائات است و هرگز سبب سلب اختیار از انسان نیست؛ زیرا تجرد شیطان، تجرد مثالى و خیالى است و به مرحله مخلصان که مقام عقلى و شامخ انسان کامل است، راه ندارد. بله اطاعت از نفس اماره زمینه را براى تسلط و نفوذ شیطان فراهم می‌سازد.

-

-

انسان اگر بخواهد در ارتباط با خدا و آنچه را که رضایت الهی در آن است از دیگران سبقت گیرد مانند کسب صفات نیک، مکارم اخلاق، تعلیم و تعلم دانش و حتی تلاش مشروع برای به دست آوردن ثروت مشروع و هر آنچه را که خیر و صلاح دنیا و آخرت در آن است نه تنها ایرادی ندارد، بلکه مطلوب و مورد سفارش قرآن کریم، روایات و خواسته پیامبران(ع) و اولیای الهی و مؤمنان است.

استغفار ذاتاً و به خودی خود مطلوب است، و توبه از آن جهت مطلوب است که متمم استغفار است. اما آنچه که در رسیدن و به دست آوردن آخر است، در طلب اول است؛ لذا استغفار مقدم بر توبه ذکر شده است.

خدا خوبی‌های او را در همین دنیا جبران کرده و یا شاید نتایجی از عملکرد مثبت خودش را در آخرت نیز ببیند؛ مانند تخفیف در عذاب و یا اگر جاهل قاصر و مستضعف فکری بوده، شاید همین رفتارهای اخلاقی مثبت او را به بهشت رهنمون گردد.

نباید خوابیدن در این زمان به یک رویه و عادت برای افراد تبدیل شود و همان‌گونه که از روایات امام رضا(ع) نیز استفاده می‌شود، حضرتشان همواره در بین الطلوعین به مناجات ‌پرداخته و تنها در موردی استثنایی در این زمان سر به بالین نهادند.

اگر شاگردی استاد بسیار برجسته خود را سرمشق قرار داده و با استفاده از تجربه او در مسیرش گام بردارد، شاید حتی اگر به نیمی از موفقیت‌های استادش نیز برسد، احساس رضایت کند.

حد و مرز خوش‌رفتاری در قوانین اخلاقی اسلام، و سیره پیامبر(ص) و اهل‌بیت تا جایی است که اساس دین و امنیت اجتماعی مؤمنان مورد تعرض مخالفان و هنجار شکنان قرار نگیرد.

پیمودن راه اعتدال در مرحله اول، «شناخت درست احکام و آموزه‌های دینی»، و در مرحله بعد «اجرایی کردن آن در زندگی فردی و اجتماعی» است، و این دو در کنار هم، تعادل میان دنیا و آخرت را فراهم می کند.

امید واهی همان وعده‌های شیطان است که جز مژده‌هاى بی‌پایه و نویدهاى فریبنده چیزی دیگری نیست که انسان را سرگرم و با خیالات لذت‌بخش مغرور می‌کند تا بدین منوال عمر گران‌مایه انسان به هدر رود، و این همان خسران آشکاری است که قرآن کریم می‌فرماید...

ذکر افراد مؤمن و اولیای الهی است؛ آنان که حول و قوتى در مقابل قدرت و اراده و عظمت پروردگار متعال براى خود قائل نیستند، و در انجام وظایف بندگى و اوامر الهى پیوسته کوشا می‌باشند...