دانش آموزی

تو و توانایی‌هات محدود هستین؛ پس به هرچیزی که می‌خواین نمی‌رسین! این ناتوانی و محدودیت، نباید شما رو بی‌انگیزه و از زندگی دلسرد کنه.

بازیگوشی کودک پسندیده است، چون باعث بزرگواری و بردباری او در بزرگسالی می‌شود.

وقتی همه ما در ریشه، از یک پدر و مادر هستیم، فخرفروشی و خودبرتربینی چرا؟

کسی که مدام دنبال درس خوندن و دونستنه، با کسی که حتی یه کوچولو هم کتاب نمی‌خونه، مساوی نیست. پس بهشت رفتن و جایزه‌های بزرگ و قشنگِ خدا هم برای آدم داناست، نه یه نادون و بی‌سواد.

گاهی امیدوار شدن برای ادامه زندگی تنها با یه نگاه اتفاق می‌افته؛ نگاهی که سرشار از عشق و محبت باشه.

یکی از کارهای خوبی که ما باید در مقابل دیگران انجام بدیم، سلام کردنه. خداوند سلام کردن به دیگران را دوست دارد. 

یه عدّه از بچه‌ها هستن که درس می‌خونن تا به کشور و مردمشون کمک کنن. دوست دارن با علم و دانشی که به دست میارن، راحتی و پیشرفت رو برای تموم مردم شهر و روستاشون به وجود بیارن.

علم آموزی یه نوع عبادته.

 این قصه بر اساس بالابردن شاخصه‌ی اعتماد به نفس در کودکان نوشته شده و کودکان می‌آموزد که شاید به ظاهر از نعمت‌هایی همچون پدر، مادر، بینایی، شنوایی و ... محروم باشند، اما خداوند استعدادهایی را به آن‌ها داده است که نباید از آن غافل بود.

چیزهایی که برای ما اهمیت زیادی داره، برای خدا مهم نیست. خدای مهربون به کارهامون و رفتارمون نگاه می‌کنه، نه به زیبایی یا ثروتمون.

توی محله‌مون همسایه‌ای داشتیم که راننده کامیون بود، اما تصادف کرد و کارش رو از دست داد.

بهترین انسان کسی است که نسبت به سرنوشت دیگران بی‌تفاوت نباشد!