کلام و عقاید

یکی از مهمترین خاستگاه‌های فطری همه انسان‌ها که خداوند متعال این مورد بسیار مهم را در ذات انسان‌ها نهادینه کرده است، دوست داشتن خداوند متعال است، بنابراین این خاستگاه به عنوان یکی از مهم‌ترین خاستگاه‌ها در وجود انسان به صورت بالقوه وجود دارد که برای فعلیت بخشیدن به آن باید از طُرُق خاصی که در آموزه‌های اسلامی وجود دارد اقدام کنیم. 

برکت در اسلام به عنوان ملاک بیان خیر و منافع مادی و معنوی در کلیه مخلوقات اعم از  امور مادی نظیر کائنات سماوی و ارضی و امور معنوی رسالی نظیر؛ وجود پیامبران و کتب آسمانی و بسترهای تحقق هدایت بشری می باشد، در قرآن کریم و روایات نبوی و ائمه معصومین (علیهم السلام) از واژه برکت برای توصیف وجود منافع و خیر کثیر تصریح و به عوامل و موانع برکت در زندگی مادی و معنوی انسان اشاره شده است، و حصول برکت در حیات انسانی موجبات آثار، منافع و خیرات فراوانی در ابعاد حقیقت وجود انسان شده و در چنین صورتی، زمینه برای کمال انسان به سوی خالق یکتا فراهم می گردد.

بر اساس دلیل‌های فراوان عقلی و نقلی، خداوند بی‌نیاز مطلق بوده و تمام آفریدگان به خدا نیازمند هستند؛ ولی بر اساس مصالحی خداوند برای آفرینش از واسطه‌ها و اسباب استفاده می‌کند.

وهابیت برای اثبات شرک بودن «استغاثه» و «توسل» به حدیثی از پیامبر معظم اسلام استناد کرده‌اند که فرمود «الدُعاء هُو العِبادة»، اما برداشت دیگر از این حدیث آن است که هر نوع عبادت و پرستشی که انسان انجام می‌دهد، دعا کردن است. این مفهوم دارای شواهد قرآنی است.

مشرکان با وسیله قرار دادن بت‌ها، به دنبال نزدیک شدن حقیقی به خدا بودند و این یعنی، آنها خدا را جسم می‌دانستند، اما مسلمانان خداوند را جسمانی نمی‌دانند، بنابراین وسیله قرار دادن پیامبران و صالحان به معنای نزدیک شدن به ثواب و رحمت خداست.

-از نظر اسلام، برقراری اصل ارتباط اعضای خانواده با خداوند متعال در قالب توصیه به اصول عبادی نظیر دعوت به نماز،زکات، ایثار و بخشش برعهده پدر خانواده  می باشد تا در سایه ارتباط با خداوند متعال، حیات طیبه در خانواده با محوریت حق الله شکل بگیرد.

متاسفانه در عصر کنونی شاهد این هستیم که با نفوذ و شیوع گسترده سطح زندگی غربی، شاهد کمرنگ شدن سبک زندگی اسلامی هستیم که شاهد پیامدهای منفی آن در میان تمامی اقشار جامعه به خصوص قشر جوان جامعه هستیم. 

یکی از مهمترین لازمه‌ها برای تقوا پیشگی انسان‌ها، کسب معرفت حقیقی به حیات دنیوی است. این کسب معرفت حقیقی به حیات دنیوی است که باعث می‌شود که انسان حقیقت زندگی اش را تنها در این جهان فانی و این کالبد جسمانی که در آن قرار گرفته است نداند بلکه زندگی اش در این دنیا را مرحله‌ای از مراحل رسیدن به کمالش بداند که آن کمال غایی چیزی نیست جز رستگاری اش در حیات ابدی و اخروی. شناخت حقیقی نسبت به این دنیا یعنی اینکه این دنیا چیزی جز محل برگزاری آزمون‌های الهی برای حیات ابدی و اخروی نیست، پس همه تلاطم‌ها و ناگواری‌ها و یا خوشی‌ها و لذایذ آن زودگذر و کاذب و فانی هستند. 

دین تأمین کننده سعادت و کمال انسان است نه این که در جهت تأمین منافع گروه خاصی شکل گرفته باشد.

عامل پیدایش عالم طبیعت هر علتی که باشد در آخر منتهی به علتی خواهد بود که غیرمادی بوده که در ذات خود غنی است.

اوشو که یک فرقه انحرافی را پایه‌ریزی کرد، برای نادیده گرفتن ادیان، پیشنهاد داده تا همه انسان‌ها بر محور «عشق» زندگی کنند. این پیشنهاد نه تنها ادیان را نابود نمی‌سازد؛ بلکه مشخص می‌سازد که انسان در فطرت خویش دوست دارد از یک موجود برتر و بالاتر پیروی کند که البته ممکن است در یافتن مصداق آن اشتباه کرده باشد.

افرادی که در لباس مبلغ دینی به ترویج معارف اسلامی اقدام می‌کنند، لازم است تلاش خود را در جهت دین‌آموزی صحیح به‌کار گیرند و هیچ‌گاه به دلیل رسیدن به ثروت‌های دنیوی، حقیقت اسلام و قوانین آن را پنهان ندارند.