کلام و عقاید

امروزه دشمنان این مرز و بوم تلاش می‌کنند چهره‌هایی که به انقلاب ضربه زدند را موجه و خوب جلوه دهند، اما با بررسی تاریخ و مستندات تاریخی، این نقشه آنها نیز نقش بر آب خواهد شد(ان شاءالله)

افرادی نا آگاه از دین گمان کرده اند که اختلاف فتوای مراجع تقلید همان بحث قرائت های مختلف از دین است، و از این رو، همان اشکالات را بر مراجع تقلید وارد کرده اند از این رو در ادامه تفاوت بین قرائت های مختلف از دین و اختلاف فتوای مراجع می پردازیم.

خلیفه اول در پاسخ به حضرت زهرا در حالی به حدیث «لانورث الانبیا ...» استناد می کند که اولا این حدیث را فقط خود او نقل کرده است و هیچ یک از صحابه و حتی خاندان پیامبر که از او ارث می برند نیز این حدیث را نشنیده اند و نکته دیگر مخالفت این حدیث  قرآن کریم است که تصریح می کند که پیامبران نیز ارث به جا می گذارند.

خلیفه اول و دوم برای مشروعیت بخشیدن به حکومت‌ و خلافت‌ ظاهری‌شان نیازمند به بیعت همگان، به خصوص خواص و بزرگان جامعه، بالاخص علی بن ابی طالب(عليه‌السلام) و فاطمه زهرا(سلام‌الله‌علیها) داشتند و در این راه، اهل بیت پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) را هتک حرمت کردند و حتی به دختر ایشان، رحم نکردند.

فدک ملک شخصی پیامبر اکرم(صلى‌الّله‌عليه‌وآله‌) بوده است که آن را به حضرت زهرا(سلام‌الله‌علیها) بخشیده‌اند و پس از رحلت ایشان در جریان گرفتن خلافت و جانشینی، فدک حضرت زهرا(سلام‌الله‌علیها) نیز توسط ابوبکر گرفته و غصب می شود. حضرت برای بازستاندن آن 5 شاهد می‌آورد که باز ابوبکر از دادن آن امتناع می ورزد که در نهایت از طریق ارث احتجاج می کند

اهل سنت مدعی اجماع بر خلافت خلیفه اول هستند، در حالی که به تصریح خود بزرگان و علمای اهل سنت بیشترین اختلاف در روز سقیفه اتفاق افتاد و کسانی مثل علی بن ابی طالب(عليه‌السلام) و فاطمه زهرا(سلام‌الله‌علیها) و تعداد دیگری از صحابه از بیعت کردن خودداری کردند که همین عاملی برای درج حوادث تلخ و دردناک در صفحات تاریخ شد.

-با این توجیهات سست مختلفی که برای لاپوشانی نیت شؤم عمر در انکار وفات آوردند نمی‌شود نیت او را پنهان کرد. انگیزه عمر از آن انکار، توطئه‌چینی برای غصب خلافت است که می‌خواهد در اولین قدمش با انکار وفات پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) اذهان مردم را به تشویش و تردید در وفات پیامبر مشغول کند تا به انتخاب خلیفه و بیعت با امیرالمومنین(علیه‌السلام) اقدام نکنند چراکه با احتمال زنده بودن پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) تلاش برای انتخاب جانشین، منتفی می‌شود.

-با این توجیهات سست مختلفی که برای لاپوشانی نیت شؤم عمر در انکار وفات آوردند نمی‌شود نیت او را پنهان کرد. انگیزه عمر از آن انکار، توطئه‌چینی برای غصب خلافت است که می‌خواهد در اولین قدمش با انکار وفات پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) اذهان مردم را به تشویش و تردید در وفات پیامبر مشغول کند تا به انتخاب خلیفه و بیعت با امیرالمومنین(علیه‌السلام) اقدام نکنند چراکه با احتمال زنده بودن پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) تلاش برای انتخاب جانشین، منتفی می‌شود.

- برخی می‌گویند این جمله از امیرالمومنین(علیه‌السلام) که می‌فرماید: «وَ اللَّهِ لَقَدْ دَفَعْتُ عَنْهُ حَتَّى خَشِيتُ أَنْ أَكُونَ آثِما: به خدا سوگند، آن‌قدر از او [عثمان] دفاع كردم كه ترسيدم گناه‌كار باشم». با عصمت منافات دارد؛ اما پاسخش این است که این سخن حضرت با عصمت ایشان هیچ منافاتی ندارد. در این مطلب به دلایل آن می‌پردازیم.

شاید برای شخصی این سوال پیش آید که چرا بعضی از نعمت‌ها را خداوند متعال در بهشت به انسان می‌دهد، ولی همان نعمت را در زندگی دنیا بر بنده‌اش حرام می‌کند!؟ در این نوشتار تلاش می‌کنیم، پاسخ این سوال را بر اساس آیات قرآن بدهیم.

-هرگز انکار وفات پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) توسط عمر، یک انکار واقعی و ناشی از جهل و عدم آگاهی نبود؛ بلکه نقشه‌ای بود در راستای عملی کردن سناریوی غصب خلافت و کنار زدن امیرالمومنین(علیه‌السلام) و رقیبان انصاری.

-شواهد متعددی وجود دارد بر این‌که انکار وفات پیامبر توسط عمر بن خطاب، یک انکار واقعی نبود، بلکه او طبق نقشه تظاهر می‌کرد که انکارش ناشی از جهل و ناآگاهی است و وقتی ابوبکر آمد او دست از انکار کشید و از مردم خواست با ابوبکر بیعت کنند، آیا این رفتار گویای نقشه او برای خلافت ابوبکر نبود؟!