کلام و عقاید

بی‌حیایی و بی‌عفتی در جامعه، میوه و پیامد بی‌غیرتی است که با شعارهای پوچ و پوشالی آزادی زنان، بر توده‌های مردم تحمیل می‌شود و نمونه‌های بارز و آشکار این جریان شوم را در کشورهای سکولار و مدعی حقوق بشر می‌توان ردیابی کرد.

قرآن کریم در یک جمله، صفات حضرت حمزه سیدالشهدا را در مردانگی، صداقت در ایمان، وفای به عهد و پیمان و شهادت خلاصه کرده است.

قرآن کریم در سوره مبارکه یس، به نحوه‌ای از حرکت خورشید به‌سوی مقصد معینی اشاره می‌نماید. تفسیر غلط از این آیه، سبب شبهه نسبت به آن شده است.

از آنجا که انسان در دنیا آزاد آفریده شده، قرآن اشخاص را در انتخاب دین حق نیز آزاد گذاشته، ولی از طرف دیگر، نجات انسان‌ها در آخرت را، منوط به پذیرش اسلام نموده است.

دین منشأ الهی دارد و پدیدآورنده دین، جنسیت ندارد. گسترش و توسعه دین همان مقدار که مدیون آقایان بوده، به بانوان مجاهد و تلاش‌گر فراوانی وابسته است. ادعای تبعیض‌ دین اسلام نسبت به زنان با این بهانه که پدیدآورندگان دین، مرد بوده‌اند از اساس غلط و سرشار از مغالطه است.

شیخ صدوق یکی از بزرگ‌ترین محدثین شیعه است که نامش هنوز در تاریخ این طائفه می‌درخشد. شخصیت عظیم او که مشمول دعای امام زمانش بود، مبدأ برکات زیادی برای شیعه می‌باشد.

گریه تمام جهان بر اباعبدالله الحسین علیه‌السلام مطلبی است که توسط دلایل دینی ثابت می‌شود و نمی‌توان به بهانه عدم توانایی درک عقل، این مسائل و موارد مشابه آن را انکار کرد.

تبرک جستن و طلب شفا کردن از امور مقدس، امری است که در اسلام به آن تصریح شده است، ولی انسان عاقل، همواره باید مواظب شیادان و سوء استفاده آنها باشد.

معجزه سفر امام حسن مجتبی علیه‌السلام به چین و زنده کردن یک زن و مرد را نمی‌توان یک جریان دروغ‌ دانست؛ زیرا از دیدگاه عقل هیچ بعید نیست که خداوند درخواست مومنان را پاسخ داده باشد و نماینده خویش را به سوی آنان فرستاده تا گره از مشکلات آنان بگشاید.

اسلام برای حفظ کرامت زن، نگاه نامحرمان را به او محدود کرده است، چراکه سلامت جامعه به آن بستگی دارد.

برخی افراد تلاش می‌کنند توجه سران جمهوری اسلامی به نماز در قدس شریف را به معنای بی‌توجهی ایران به مشکلات معیشتی و آبادانی منطقه و نیز تلاش این نظام برای تسلط بر کشورهای منطقه تفسیر کنند. این فهم غلط و ناشی از عدم درک اولویت و اهمیت امنیت و آزادی مسلمانان است.

توصیه به نام بردن حوائج در دعا، نه برای آن است که خدا علم به خواسته‌های مخلوقاتش ندارد؛ بلکه بدان جهت است که توضیح درخواست از سوی عبد، موجب ایجاد انس بین او و پروردگارش می‌شود.