وهابیت

در این‌که وهابیان هماره با عقاید و افکار عجیب‌وغریب خود باعث تعجب و شگفتی جهان اسلام می‌شوند، شک و تردیدی نیست و خیلی برای ما تازگی ندارد؛ اما بعضا این کلمات به حدی مضحک می‌شود که انسان در صحت آن‌هم شک می‌کند. مثل این‌که بن عثیمین می‌گوید: وقتی وارد مجلس شدی حق نداری، با دیگران دست بدهی و مصافحه کنی، چون بدعت است.

بر اساس آنچه وهابیان به اسم عقاید دینی مطرح می‌کنند، دیگر ما راهی برای تکریم و حفظ حرمت پیامبر (ص) نخواهیم داشت. درحالی‌که قرآن مستقیما به ما امر می‌کند که شعائر الهی که از نمونه‌های آن می‌توان به پیامبر اکرم (ص) اشاره کرد را تعظیم کنید و آنها را بزرگ بدارید، مساله ای که کاملا بر خلاف ادعای وهابیت به اسم دین است.

در قرآن آیات بسیاری در مورد جواز توسل ذکرشده است که با ذکر آنها به راحتی جواز توسل صادر می‌شود، اما برخی با چشم پوشی آنان، برداشتی دیگری کرده و به چیز دیگری ربط می‌دهند. ازجمله البانی نویسنده‌ی معروف وهابیت که در قرآن از آیه‌ی 35 مائده برداشت عدم جواز توسل را کرده است و این آیه را مصداق توسل نمی‌داند.

این مساله که آیا مردگان می‌شنوند یا نه از دیرباز در میان تمامی ادیان مطرح بوده و در هر آیینی به نحوی خودنمایی می‌کند؛ اما در میان مسلمانان احادیث صریحی وجود دارد که این مساله را برای تمامی حق‌جویان آشکار می‌سازد، پیامبر (ص) می‌فرمایند: اگر بر برادر دینیت که تو را می‌شناخته پس از مرگ سلام کنی، می‌شنود و جواب تو را می‌دهد.

مساله‌ی توسل و طلب شفاعت از اولیاء الهی از عقایدی است که در نظر همه‌ی مسلمانان از امور جایز و بلکه مستحب به‌حساب می‌آید؛ اما هستند در این میان کسانی که به اسم مسلمان، به ترویج اراجیفی در میان مسلمانان مشغول‌اند که ریشه‌ی آن نه‌ تنها در عقاید و مبانی مسلمانان نیست، بلکه برگرفته از اعتقادات مشتی منافق و هم‌سو با عقاید یهودیان است.

خوب است انسان برای اتخاذ یک عقیده و گرویدن به یک آیین و مذهب، با استدلالات و مبانی محکم گام بردارد تا دچار تزلزل و سرگشتگی نگردد. این مساله در عین وضوح و بدیهی بودن، مساله‌ای است که وهابیان از آن محرومند، چرا که اعتقادات ایشان بر مبانی سستی است که هر لحظه ممکن است فرو بریزد، بنابراین وهابیان به باد تکیه کرده‌اند.

متاسفانه در پاره‌ای موارد، عنوان و القاب به‌ درستی برای کسانیکه آن را برای خود به یدک می‌کشند، استفاده نمی‌شود و یا این‌که استفاده نابجا از آن صورت می‌پذیرد. یک نمونه آن را می‌توان در اعمال و رفتار وهابیانی دانست که به ناحق لقب سنّی مذهب را برای خود به یدک می‌کشند و حال‌ آنکه هیچ‌گونه شباهتی در اعمالشان به سیره نبوی یافت نمی‌شود.

ابن تیمیه که از سران وهابی می‌باشد مقام امامت را به حدی پایین آورده که علاوه بر این‌که اطاعت از امام فاسق را واجب دانسته، اطاعت از چنین امامی را هم مساوی با اطاعت خدا دانسته است. این شخص نادان در کتاب به نقل از بخاری و مسلم چنین می‌گوید: «مسلمانی كه از امامش ظلم و جور و اعمال ناشايست ببيند، بايد بر آن صبر كند.» 

رشیدرضا، بعدازآن که عمری را در اصلاح‌گری و نواندیشی و ترقی‌خواهی گذرانده بود، خود را از تأثیر طلایه دارانی چون طنطاوی و سید جمال و حتی عبده رهاند، و به دامن محمد بن‌عبدالوهاب پناه برد، که او را به ابن قیم جوزیه و ابن تیمیه و سپس به احمد بن حنبل می‌رسانید. وی به‌جای میل به شیوه‌های مدنیت نو، هجوم به غرب را ترجیح داد.

سماع موتی از مسائلی است که بیشتر مسلمانان به آن اعتقاد داشته‌اند و تنها وهابیت معاصر به خاطر تناقض‌هایی که بین این نظریه و افکار خود دیده است این مفاهیم را تغییر داده است. ایشان از پیروی بزرگان خود دست برداشته و آنچه را مناسب عقیده خود می‌بینند برمی‌گزینند؛ زیرا حتی ابن تیمیه و ابن قیم و محمد بن عبدالوهاب نیز آن را پذیرفته‌اند

همه مسلمانان از صدر اسلام تا قرن هشتم هجری به زیارت قبر پیامبر اکرم (صلی‌الله علیه و آله) می‌رفتند و زیارت نبی مکرم اسلام را مستحب می‌دانستند. تا این‌که در قرن هشتم، فردی به نام ابن تیمیه ظهور کرد و برخلاف همه‌ مسلمین ادعا کرد، احادیثی که در باب زیارت قبر نبی واردشده است، به‌اتفاق اهل علم همگی ضعیف، بلکه موضوع هستند.

یکی از حقوقی که بر هر مسلمانی واجب است، حق سایر مسلمانان است و ازجمله‌ی این حقوق این است که حق تکفیر مسلمان را نداریم. این، نقطه‌ی جدایی وهابیان از مسلمانان است که به اندک مساله‌ای دیگران را تکفیر کرده و از اسلام خارج می‌دانند؛ بنابراین کسی باید به این منحرفان خطاب کند که آقایان وهابی! عقب‌گرد کنید تا از گمراهی رهایی یابید.