حس و حالی که دارید رو کاملا درک میکنم و میفهمم که چه فشاری رو تحمل میکنید، ولی از چه زمانی این تصور در ذهن شما ایجاد شده؟ درباره اینکه دیگران شما رو مسخره میکنند و به شما میخندن، آیا دیگر اعضای خانواده هم همچنین نظری دارند؛ مثلا مادرتون درباره این مسئله شما چه نظری داره؟
این سوال رو این جهت میکنم که گاهی ادمها تصور غلطی از خودشون دارند و فکر میکنند که تصور و قضاوت خودشون درسته، درحالیکه معیاری که به واقعیت تزدیکتر باشه اینه که نظر اطرافیانمون که مارو بیشتر میشناسن بررسی کنیم و ببینیم که آیا این تصوری که ما از خودمون و دیگران داریم، آیا اونا هم همچنین نظری رو دارند یا نه؟
اگر مثلا مادرتون به شما میگه این تصورت درست نیست، روی حرف خودتون اصرار نکنید و بیخودی به خودتون برچسب نزنید. گاهی این برچسب زدنها باعث میشه که سرنوشت فرد به کلی عوض کنه. بنابراین دلیلی نداره که به تصورات ذهنی خودتون مطمئن بشید وقتی نظر اطرافیان نزدیکتون خلاف اونچه که شما تصور میکنید هست.
اینکه میگید دیگران با انگشت شمارو نشون میدن و نتیجه میگیرید که حتما به شما میخندن و شما رو مسخره میکنند، اینو بر چه اساسی میگید؟ از کجا مطمئن هستید که دیگران در حال مسخره کردن شما هستند؟ شاید به چیز دیگهای میخندن؟
حالا بر فرض که مثلا یکی دوبار هم این اتفاق افتاده و واقعا به شما هم خندیده باشند، به نظرتون کدوم فردی رو توی این جامعه سراغ دارید که در طول عمرش کسی تا به حال بهش نخندیده باشه؟ به هر حال هرآدمی در طول عمرش ممکنه که این مسئله رو تجربه کرده باشه و دیگران خواسته با ناخواسته بهش خندیده باشن و ...، ولی آیا این دلیل میشه که ما خودمون رو گم کنیم و شرمنده بشیم یا اعتماد به نفسمون رو از دست بدیم؛ صرفا به این خاطر که مثلا چند نفر منو مسخره کردند؟ اتفاقا اونی که باید شرمنده باشه ما نیستیم، بلکه اونی که مسخره میکنه باید از کارش شرمنده بشه! بنابراین دلیلی نداره که ما خودمون شرمنده بشیم و به خودمون واهمه بدیم که وای دیگران منو مسخره کردند و ...
قطعا شما و هر کسی یه سری نقاط قوت و مثبتی داره که اونو از دیگران متمایز میکنه، آیا تا به حال به نقاط مثبت و قوت خودتون فکر کردید؟ وقتی ما مثلا به نقطه ضعف یا نامطلوب توجه میکنیم ناخواسته اونو برای خودمون بزرگش میکنیم و به دیگران نشونش میدیم درحالی که ممکن اون برای دیگران چندان اهمیتی نداشته باشد ولی ما با توجه کردن بهش، باعث میشیم که دیگران هم به اون توجه کنند. راهکار چیه؟ راهش اینه که شما به نقاط مثبت و قوت خودتون توجه کنید و اونو در خودتون گسترش بدید. مثلا یه یه لیستی از توانمندی و مهارتها و اخلاق و ویژگیهای مثبت خودتون تهیه کنید. خواهی دید که چقدر نقطه مثبت دارید که از اون غافل هستید. درحالی که اگر به اونها توجه کنید و اونا رو تقویت کنید، چقدر در تقویت اعتماد به نفستون موثره و تصورتون رو کاملا نسبت به خودتون تغییر میده. البته باید حواستون هم باشه که یه وقت از اون طرف بوم نیفتید و از این همه نقاط مثبت در خودتون مغرور نشید. بلکه یه نگاه متعادلی نسبت به خودتون داشته باشید و نه نقاط احتمالا ضعفتون رو بزرگ ببینید و نقاط قوت خودتون رو نادیده بگیرید و نه اینکه تنها نقاط مثبتتون رو ببینید که مغرور بشید.
با سلام به شما کاربر محترم
حس و حالی که دارید رو کاملا درک میکنم و میفهمم که چه فشاری رو تحمل میکنید، ولی از چه زمانی این تصور در ذهن شما ایجاد شده؟ درباره اینکه دیگران شما رو مسخره میکنند و به شما میخندن، آیا دیگر اعضای خانواده هم همچنین نظری دارند؛ مثلا مادرتون درباره این مسئله شما چه نظری داره؟
این سوال رو این جهت میکنم که گاهی ادمها تصور غلطی از خودشون دارند و فکر میکنند که تصور و قضاوت خودشون درسته، درحالیکه معیاری که به واقعیت تزدیکتر باشه اینه که نظر اطرافیانمون که مارو بیشتر میشناسن بررسی کنیم و ببینیم که آیا این تصوری که ما از خودمون و دیگران داریم، آیا اونا هم همچنین نظری رو دارند یا نه؟
اگر مثلا مادرتون به شما میگه این تصورت درست نیست، روی حرف خودتون اصرار نکنید و بیخودی به خودتون برچسب نزنید. گاهی این برچسب زدنها باعث میشه که سرنوشت فرد به کلی عوض کنه. بنابراین دلیلی نداره که به تصورات ذهنی خودتون مطمئن بشید وقتی نظر اطرافیان نزدیکتون خلاف اونچه که شما تصور میکنید هست.
اینکه میگید دیگران با انگشت شمارو نشون میدن و نتیجه میگیرید که حتما به شما میخندن و شما رو مسخره میکنند، اینو بر چه اساسی میگید؟ از کجا مطمئن هستید که دیگران در حال مسخره کردن شما هستند؟ شاید به چیز دیگهای میخندن؟
حالا بر فرض که مثلا یکی دوبار هم این اتفاق افتاده و واقعا به شما هم خندیده باشند، به نظرتون کدوم فردی رو توی این جامعه سراغ دارید که در طول عمرش کسی تا به حال بهش نخندیده باشه؟ به هر حال هرآدمی در طول عمرش ممکنه که این مسئله رو تجربه کرده باشه و دیگران خواسته با ناخواسته بهش خندیده باشن و ...، ولی آیا این دلیل میشه که ما خودمون رو گم کنیم و شرمنده بشیم یا اعتماد به نفسمون رو از دست بدیم؛ صرفا به این خاطر که مثلا چند نفر منو مسخره کردند؟ اتفاقا اونی که باید شرمنده باشه ما نیستیم، بلکه اونی که مسخره میکنه باید از کارش شرمنده بشه! بنابراین دلیلی نداره که ما خودمون شرمنده بشیم و به خودمون واهمه بدیم که وای دیگران منو مسخره کردند و ...
قطعا شما و هر کسی یه سری نقاط قوت و مثبتی داره که اونو از دیگران متمایز میکنه، آیا تا به حال به نقاط مثبت و قوت خودتون فکر کردید؟ وقتی ما مثلا به نقطه ضعف یا نامطلوب توجه میکنیم ناخواسته اونو برای خودمون بزرگش میکنیم و به دیگران نشونش میدیم درحالی که ممکن اون برای دیگران چندان اهمیتی نداشته باشد ولی ما با توجه کردن بهش، باعث میشیم که دیگران هم به اون توجه کنند. راهکار چیه؟ راهش اینه که شما به نقاط مثبت و قوت خودتون توجه کنید و اونو در خودتون گسترش بدید. مثلا یه یه لیستی از توانمندی و مهارتها و اخلاق و ویژگیهای مثبت خودتون تهیه کنید. خواهی دید که چقدر نقطه مثبت دارید که از اون غافل هستید. درحالی که اگر به اونها توجه کنید و اونا رو تقویت کنید، چقدر در تقویت اعتماد به نفستون موثره و تصورتون رو کاملا نسبت به خودتون تغییر میده. البته باید حواستون هم باشه که یه وقت از اون طرف بوم نیفتید و از این همه نقاط مثبت در خودتون مغرور نشید. بلکه یه نگاه متعادلی نسبت به خودتون داشته باشید و نه نقاط احتمالا ضعفتون رو بزرگ ببینید و نقاط قوت خودتون رو نادیده بگیرید و نه اینکه تنها نقاط مثبتتون رو ببینید که مغرور بشید.
جهت ارتقاء اعتماد به نفس خودتون میتونید به این لینک مراجعه کنید. https://www.btid.org/fa/news/5281
موفق باشید.