اشتباه بزرگ مسوولین دلسوز اما نادان این است که خیال می کنند راه چاره
حجاب کارهای فرهنگی و تبلیغی است! آنها خیال می کنند که باید ایمان در
قلب همه اول رسوخ کند تا بعد احکام اسلام اجرا شود. اما این خطای محض
است. حتی پیامبر خدا صلی الله علیه و آله هم وظیفه نداشت - و نمی توانست
- که به زور ایمان را وارد قلب کسی بکند. اما او ماموریت داشت جامعه را
مدیریت کند که حتی افراد بی اعتقاد و کافر مجبور شوند برای زندگی در
حکومت اسلامی ظواهر اسلام را رعایت کنند. چرا؟ چون هدف از ایجاد تمدن
اسلامی این است که فردی که می خواهد سالم و مومنانه زندگی کند بتواند
راحت زندگی کند. اساسا همه حدود شرعی برای مواردی است که گناه علنی باشد.
اما حالا اگر کسی در خلوت خود هر قدر هم گناه کند حکومت و مسلمین نه تنها
وظیفه ای برای برخورد با او ندارند که تازه موظف به پرده پوشی هستند. اما
همینکه گناه علنی شد و دو نفر یا چهار نفر - بسته به نوع گناه- آن را
مشاهده کردند حد واجب می شود. جتی اگر کسی سه بار روزه خواری علنی بکند
باید اعدام شود. چرا که چنین عملی مساوی اعلام جنگ با حاکمیت اسلام است.
آری. اسلام موظف به اصلاح ظاهر است و برای مساله نفاق در حاکمیت حق ایجاد
می شود. اگر قرار بود باطل در اظهار وجود خود آزاد باشد که اصلا نفاق
ایجاد نمی شد.
اشتباه دوم همان مسوولان انشاء الله نادان این است که می گویند در زمان
پیامبر و ائمه برخوردی با بی حجابی نبوده و حتی برعکس برخی زنان آزادانه
بی حجاب می گشته اند! اما حرف حقی است که معنایش را تحریف کرده اند. چرا
که در اسلام کنیزان حجاب ندارند. چرا؟ چون کالا هستند و اتفاقا اگر کسی
آنها را بخواهد می تواند بخرد یا با شرایطی حتی اجاره کند. اما زن آزاده
کالایی برای عرضه نیست. لهذا اتفاقا وجه تمایز زن برده و آزاد در همین
حجاب است. در صدر اسلام اساسا برخوردی در زمینه بی حجابی رخ نمی داد چرا
که هیچ زن آزادی نمی خواست با کنیز اشتباه شود. امروزه ظاهرا بردگی از
بین رفته اما هنوز برده صفتی و تمایل به عرضه کردن خود در بازارها در
بسیاری از زنان هنوز باقیست. در اینجا است حاکم شرع موظف به تعزیر و
مبارزه با حرمت شکنی علنی است. چرا که اساسا چیزی به نام قانون اختیاری
در تمام دنیا معنا ندارد و اگر خدا قانون گذار است و قانونی گذشته حتما
اجباری است. کسی که با دستور خدا مخالف است رسما شرک ورزیده
اشتباه سوم آن مسوولان و حتی بعضا برخی حزب اللهی های دلسوز اما باز هم
ساده لوح این است که می گویند وقتی گناهان بزرگی مانند رباخواری و مال
حرام در میان مردم هست و حیا و غیرت را از بین می برد برای چه با بی
حجابی برخورد کنیم؟ این هم حرف حقی است که از آن اراده باطل شده است. بی
شک باید با رباخواری و ورود مال حرام و ژلاتین خوکی و.. به سفره های مردم
مبارزه کرد و این جریان فاسد را از سرچشمه مهار کرد اما اولا این مساله
ابدا نفی مبارزه با بی حجاب ها در سطح شهرها نیست. درست همانطور که تلاش
برای ریشه کن کردن کاشت خشخاش هیچ منافاتی با جمع آوری معتادان خیابانی
ندارد و هر دو کار به موازات هم لازم است.
ثانیا باید دقت کرد که چرا همه سرمایه گذاری دشمن امروز روی مساله بی
حجابی است و چرا هرگز چنین تلاشی را به این شدت روی سایر گناهان ندارد.
دلیلش این است که اولا بی حجابی امروز علنی ترین جلوه حرمت شکنی و مبارزه
با اجرای قانون خدا است و ثانیا اثر آن آنی و فوری است. اگر اثر مال حرام
چند سال و ماه طول می کشد که خود را نشان دهد اما اثر بی حجابی فورا خود
را به صورت به لجن کشیدن نسل جوان و افزایش طلاقها و فرزندان طلاق و سقط
جنین و... خود را نشان می دهد.
تنها کسانی که صحنه دردناک جسد یک جنین بی گناه سقط شده را ندیده اند و
یا کسانی که هرگز ضجه ها و گریه های فرزندان طلاق در دادگاههای خانواده
را نشنیده اند می توانند بگویند بیرون بودن چند تار مو خطری ندارد!
مقایسه بی حجابی با گناهی همچون اختلاس چیزی شبیه مقایسه دندان درد با
سرطان است. البته سرطان بسیار مهمتر و جدی تر از بیماری پیش پا افتاده ای
مثل دندان درد است اما سرطان نیاز به درمان طولانی دارد اما دندان درد را
یک ساعت هم نمی توان معطل کرد و فورا باید با اقدام انقلابی با آن برخورد
نمود. اثر بی حجابی آنی است و برخورد آنی و ضربتی را می طلبد. این نکته
مهمی است که برخی از درک آن عاجزند.
اشتباه چهارم همان مسوولان اینکه می گویند برخورد شدید و ضربتی اثر
ندارد. حال آنکه این سخن خطای محض است.
هیچ چیزی به اندازه زور و اجبار در فرهنگسازی موثر نیست. کما اینکه همه
کارهای تبلیغی در خصوص بستن کمربند
ایمنی بی تاثیر بود اما با اقدام قاطع و اجباری و برخوردهای پلیس در طی
یک دهه به صورت فرهنگ درآمد.. ایرانیان
حسرت رانندگی منظم و مرتب اروپا را می خورند اما نمی دانند اروپاییان هم
شلخته رانندگی می کردند و این نظم و ترتیب
نتیجه چند دهه سخت گیری و جریمه های نجومی
اشتباه بزرگ مسوولین دلسوز اما نادان این است که خیال می کنند راه چاره
حجاب کارهای فرهنگی و تبلیغی است! آنها خیال می کنند که باید ایمان در
قلب همه اول رسوخ کند تا بعد احکام اسلام اجرا شود. اما این خطای محض
است. حتی پیامبر خدا صلی الله علیه و آله هم وظیفه نداشت - و نمی توانست
- که به زور ایمان را وارد قلب کسی بکند. اما او ماموریت داشت جامعه را
مدیریت کند که حتی افراد بی اعتقاد و کافر مجبور شوند برای زندگی در
حکومت اسلامی ظواهر اسلام را رعایت کنند. چرا؟ چون هدف از ایجاد تمدن
اسلامی این است که فردی که می خواهد سالم و مومنانه زندگی کند بتواند
راحت زندگی کند. اساسا همه حدود شرعی برای مواردی است که گناه علنی باشد.
اما حالا اگر کسی در خلوت خود هر قدر هم گناه کند حکومت و مسلمین نه تنها
وظیفه ای برای برخورد با او ندارند که تازه موظف به پرده پوشی هستند. اما
همینکه گناه علنی شد و دو نفر یا چهار نفر - بسته به نوع گناه- آن را
مشاهده کردند حد واجب می شود. جتی اگر کسی سه بار روزه خواری علنی بکند
باید اعدام شود. چرا که چنین عملی مساوی اعلام جنگ با حاکمیت اسلام است.
آری. اسلام موظف به اصلاح ظاهر است و برای مساله نفاق در حاکمیت حق ایجاد
می شود. اگر قرار بود باطل در اظهار وجود خود آزاد باشد که اصلا نفاق
ایجاد نمی شد.
اشتباه دوم همان مسوولان انشاء الله نادان این است که می گویند در زمان
پیامبر و ائمه برخوردی با بی حجابی نبوده و حتی برعکس برخی زنان آزادانه
بی حجاب می گشته اند! اما حرف حقی است که معنایش را تحریف کرده اند. چرا
که در اسلام کنیزان حجاب ندارند. چرا؟ چون کالا هستند و اتفاقا اگر کسی
آنها را بخواهد می تواند بخرد یا با شرایطی حتی اجاره کند. اما زن آزاده
کالایی برای عرضه نیست. لهذا اتفاقا وجه تمایز زن برده و آزاد در همین
حجاب است. در صدر اسلام اساسا برخوردی در زمینه بی حجابی رخ نمی داد چرا
که هیچ زن آزادی نمی خواست با کنیز اشتباه شود. امروزه ظاهرا بردگی از
بین رفته اما هنوز برده صفتی و تمایل به عرضه کردن خود در بازارها در
بسیاری از زنان هنوز باقیست. در اینجا است حاکم شرع موظف به تعزیر و
مبارزه با حرمت شکنی علنی است. چرا که اساسا چیزی به نام قانون اختیاری
در تمام دنیا معنا ندارد و اگر خدا قانون گذار است و قانونی گذشته حتما
اجباری است. کسی که با دستور خدا مخالف است رسما شرک ورزیده
اشتباه سوم آن مسوولان و حتی بعضا برخی حزب اللهی های دلسوز اما باز هم
ساده لوح این است که می گویند وقتی گناهان بزرگی مانند رباخواری و مال
حرام در میان مردم هست و حیا و غیرت را از بین می برد برای چه با بی
حجابی برخورد کنیم؟ این هم حرف حقی است که از آن اراده باطل شده است. بی
شک باید با رباخواری و ورود مال حرام و ژلاتین خوکی و.. به سفره های مردم
مبارزه کرد و این جریان فاسد را از سرچشمه مهار کرد اما اولا این مساله
ابدا نفی مبارزه با بی حجاب ها در سطح شهرها نیست. درست همانطور که تلاش
برای ریشه کن کردن کاشت خشخاش هیچ منافاتی با جمع آوری معتادان خیابانی
ندارد و هر دو کار به موازات هم لازم است.
ثانیا باید دقت کرد که چرا همه سرمایه گذاری دشمن امروز روی مساله بی
حجابی است و چرا هرگز چنین تلاشی را به این شدت روی سایر گناهان ندارد.
دلیلش این است که اولا بی حجابی امروز علنی ترین جلوه حرمت شکنی و مبارزه
با اجرای قانون خدا است و ثانیا اثر آن آنی و فوری است. اگر اثر مال حرام
چند سال و ماه طول می کشد که خود را نشان دهد اما اثر بی حجابی فورا خود
را به صورت به لجن کشیدن نسل جوان و افزایش طلاقها و فرزندان طلاق و سقط
جنین و... خود را نشان می دهد.
تنها کسانی که صحنه دردناک جسد یک جنین بی گناه سقط شده را ندیده اند و
یا کسانی که هرگز ضجه ها و گریه های فرزندان طلاق در دادگاههای خانواده
را نشنیده اند می توانند بگویند بیرون بودن چند تار مو خطری ندارد!
مقایسه بی حجابی با گناهی همچون اختلاس چیزی شبیه مقایسه دندان درد با
سرطان است. البته سرطان بسیار مهمتر و جدی تر از بیماری پیش پا افتاده ای
مثل دندان درد است اما سرطان نیاز به درمان طولانی دارد اما دندان درد را
یک ساعت هم نمی توان معطل کرد و فورا باید با اقدام انقلابی با آن برخورد
نمود. اثر بی حجابی آنی است و برخورد آنی و ضربتی را می طلبد. این نکته
مهمی است که برخی از درک آن عاجزند.
اشتباه چهارم همان مسوولان اینکه می گویند برخورد شدید و ضربتی اثر
ندارد. حال آنکه این سخن خطای محض است.
هیچ چیزی به اندازه زور و اجبار در فرهنگسازی موثر نیست. کما اینکه همه
کارهای تبلیغی در خصوص بستن کمربند
ایمنی بی تاثیر بود اما با اقدام قاطع و اجباری و برخوردهای پلیس در طی
یک دهه به صورت فرهنگ درآمد.. ایرانیان
حسرت رانندگی منظم و مرتب اروپا را می خورند اما نمی دانند اروپاییان هم
شلخته رانندگی می کردند و این نظم و ترتیب
نتیجه چند دهه سخت گیری و جریمه های نجومی