افزودن دیدگاه

اگر اجازه بدید جواب شما را با احادیث میدم.

ببینید در آموزه های دینی ما، معصومین هم شوخی میکردند و گشاده رو بودند. و اتفاقا ما رو از عبوسی و ترش رویی پرهیز دادند.
حضرت علي(ع) مي‌فرمايد: رسول الله(ص) هرگاه مردي از اصحابش را غمگين مي‌يافت، او را با شوخي، خرسند مي‌ساخت و مي‌فرمود: خداوند دشمن دارد، کسي را که به روي برادرش چهره درهم کشد.

و اتفاقا از معصومین توصیه به شوخی کردن هم داریم:
یونس شیبانی از امام صادق عليه السّلام نقل کرده که ایشان فرمود: چطور است شوخى كردنتان با يكديگر؟ گفتم: كم است. فرمود: چرا با هم مزاح نمي‌كنيد؟
" فان المداعبه من حسن الخلق" مزاح از خوش اخلاقى است، همانا با شوخى مى‏توانى برادر دينيت را مسرور نمائى، رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله با مردم شوخى مى‏كرد و منظورش اين بود كه مسرور سازد.

منتها در این شوخی کردن هر سخنی را نمی گفتند. 
در روایت است که پیامبر(ص) فرمود: «اِنّی َلأمْزَحُ و لا اَقُولُ الاّ حَقّا» من مزاح می کنم، ولی جز حق نمی گویم.

و اتفاقا توصیه می کردند:
«اِنْ اَرَدْتَ اَنْ یَصْفُوَ لک وُدُّ اخیکَ فَلا تُمازِحَنَّهُ وَ لا تُمارِیَنَّهُ و لا تُباهیَّنُه وَ لا تُشارَنَّهُ». اگر می خواهی دوستی برادرت با تو صاف و زلال و بی آلایش بماند، با او شوخی، جدل، مفاخره و مخاصمه و کشمکش مکن.

یعنی با شوخی کردن مخالف نبودند؛ ولی میگفتند حواستون باشه که گناهی در این شوخیها صورت نگیره.
ان الله يحب المداعب فى الجماعة بلا رفث ؛ خـداوند شوخ و مزاح كننده و بذله گو در ميان جمع را دوست مى دارد، اگر به گناه كشيده نشود.

دلیلشون چی بود؟
كثره المزاح تذهب بماء الوجه و كثرة الضحك تمحو الايمان ؛ شوخى بيش از اندازه و بسيار، آبرو را مى برد و خنده زياد، ايمان را محو مى كند .

ز شوخى بپرهيز اى باخرد                      
كه شوخى تو را آبرو مى برد

ما در ضرب المثلهامون هم داریم : شوخی شوخی، آخر بکشد جدی.

در ضرب المثلهای عربی هم داریم: «المزاحُ مقدّمة الشّر»

نکته اخر اینکه در شوخی ظرفیتهای همدیگر رو هم در نظر بگیرید. و از کنار خط قرمزها با احتیاط گذر کنید.
 
براتون آرزو میکنم: سر سرخوشی و دل خجسته ای. خخخخخخ