حساسیت و زودرنجی یک بخشش بر میگرده به شخصیت خود شما چه از نظر روحی چه از نظر جسمی، و یک بخشش برمیگرده به اطرافیان. اینکه از دست کسی ناراحت بشید غیر طبیعی نیست، اما اگر نتونید به موقع با عکس العمل مناسب این ناراحتی رو از بین ببرید، روی هم انباشته میشه و حالت کلافگی پیدا میکنید. اکثر افرادی که زیاد به حقوق دیگران احترام میگذارند و در واقع این توقع رو در دیگران ایجاد میکنند که همیشه باید فداکار باشند، همیشه اونها باید از خودگذشتگی کنند، دیگران فکر میکنند هر حرفی به اونها بزنند ناراحت نمیشن، معمولا به جایی میرسند که ظرفیتشون پر میشه و دیگه نمیتونن تحمل کنند. حساس و زود رنج میشن و از دیگران فاصله میگیرند.
نقطه ی مقابل اون افرادی هستند که کلا متوقع هستن، یعنی ذاتا یاد گرفتن همیشه از دیگران توقع داشته باشند، همیشه دیگران باید به اونها سلام کنند، همیشه دیگران هستند که باید اونها رو درک کنند، این افراد هم اکثرا حساس هستند و با کوچکترین حرفی ناراحت میشن.
یکدسته از افراد هم حرف دیگران خییلی براشون مهمه، کلا دوست دارند همه تحسینشون کنند و چون همیشه تحسین نمیشن ناراحت میشن.
حالا شما جزو کدام دسته هستید؟ خودتون باید ریشه ی این حساسیت رو پیدا کنید. همون لحظه که ناراحت میشید نه با تندی و بی ادبی، حتی با نگاه به طرف مقابلتون بفهمونید ناراحت شدید. من که به شخصه وقتی از چیزی یا کسی ناراحت میشم، همون لحظه یا بعد از اینکه آرام شدم، با آرامش به طرفم میفهمونم که ناراحت شدم، نود و پنج درصد موارد قضیه حل میشه و حتی به دعوا یا بحث هم منجر نمیشه و برای همیشه فراموش میکنم چه اتفاقی افتاده. گاهی هم با خودم میگم عیبی نداره لابد طرف متوجه نبوده چی گفته وگرنه قصد ناراحت کردن من رو نداشته، من شخصیتم با ارزش تر از این هست که بخوام از دست این آدم برنجم. و کلا میگذرم از قضیه و اصلا یادم نمی مونه.
سلام
حساسیت و زودرنجی یک بخشش بر میگرده به شخصیت خود شما چه از نظر روحی چه از نظر جسمی، و یک بخشش برمیگرده به اطرافیان. اینکه از دست کسی ناراحت بشید غیر طبیعی نیست، اما اگر نتونید به موقع با عکس العمل مناسب این ناراحتی رو از بین ببرید، روی هم انباشته میشه و حالت کلافگی پیدا میکنید. اکثر افرادی که زیاد به حقوق دیگران احترام میگذارند و در واقع این توقع رو در دیگران ایجاد میکنند که همیشه باید فداکار باشند، همیشه اونها باید از خودگذشتگی کنند، دیگران فکر میکنند هر حرفی به اونها بزنند ناراحت نمیشن، معمولا به جایی میرسند که ظرفیتشون پر میشه و دیگه نمیتونن تحمل کنند. حساس و زود رنج میشن و از دیگران فاصله میگیرند.
نقطه ی مقابل اون افرادی هستند که کلا متوقع هستن، یعنی ذاتا یاد گرفتن همیشه از دیگران توقع داشته باشند، همیشه دیگران باید به اونها سلام کنند، همیشه دیگران هستند که باید اونها رو درک کنند، این افراد هم اکثرا حساس هستند و با کوچکترین حرفی ناراحت میشن.
یکدسته از افراد هم حرف دیگران خییلی براشون مهمه، کلا دوست دارند همه تحسینشون کنند و چون همیشه تحسین نمیشن ناراحت میشن.
حالا شما جزو کدام دسته هستید؟ خودتون باید ریشه ی این حساسیت رو پیدا کنید. همون لحظه که ناراحت میشید نه با تندی و بی ادبی، حتی با نگاه به طرف مقابلتون بفهمونید ناراحت شدید. من که به شخصه وقتی از چیزی یا کسی ناراحت میشم، همون لحظه یا بعد از اینکه آرام شدم، با آرامش به طرفم میفهمونم که ناراحت شدم، نود و پنج درصد موارد قضیه حل میشه و حتی به دعوا یا بحث هم منجر نمیشه و برای همیشه فراموش میکنم چه اتفاقی افتاده. گاهی هم با خودم میگم عیبی نداره لابد طرف متوجه نبوده چی گفته وگرنه قصد ناراحت کردن من رو نداشته، من شخصیتم با ارزش تر از این هست که بخوام از دست این آدم برنجم. و کلا میگذرم از قضیه و اصلا یادم نمی مونه.