من این صحبتهای شما رو همه رو قبول دارم. هیچ بندیشو انکار نمی کنم. من سوالم چیز دیگه است. من میگم ایا این سکوت بخاطر حفظ این مصالحی که نام بردید ؛ باعث نمیشه بچه در گناه خودش غرق بشه؛ طوریکه براش بصورت اعتیاد شدید دراد؟! همانطوریکه سوال اینچنینی داشتیم که پسر بچه 12 ساله گرفتار شده بود و خانم مسیح راهنماییشون کردند که حالت خرابه، باید بری دکتر و ... . (در فرض داستان این دختر خانم نه؛ در فرض بالاتر از اون که در سوالم گفتم).
ببینید خدا رو شکر من الان از بچه ام چیزی ندیدم. منتها باید بدانم که اگر دیدم رفتار اشتباهی نکنم!
نمیشه هم همش بگیم پدر با بچه صحبت کنه و ... . بعضی وقتها پدر بچه فوت کرده ، یا ... . مادر اون بچه دیگه تکلیفی نداره؟!
من با یه خانمی که نماز قضا داشت صحبت میکردم؛ میگفت ای کاش مادر و پدرم گوشم رو به وقتش پیچونده بودند؛ ولی من الان اینقدر نماز قضا گردنم نبود. میگفت پدر و مادرم خوش فکر بودند و میخواستند اجازه بدند که خودم برسم به اهمیت مساله و وجوب نماز و ... (پدر و مادرشون هم نماز خوان و مسجدی هستند)... میخوام بگم درسته که حدیث داریم " کونوا دعاه الناس بغیر السنتکم" ولی خب از طرف دیگه، اثبات شی نفی ماعدا نمی کند. چون حدیث گفته به غیر زبانهایتان مردم رو دعوت کنید(دعوت عملی) دلیل نمیشه نتیجه بگیریم که اصلا دعوت زبانی نباید یا لازم نیست داشته باشیم!!! خب منظور حدیث اینه که بگه بهترین نوع دعوت، دعوت عملی هست. آمری که فقط عالم باشه ولی عامل نباشه؛ مؤثر هم نیست.
راستش رو بخواهید من یکبار از کسی که فوق لیسانس مشاوره داشت همین سوال رو پرسیدم. ایشون نگذاشت از دهان من دراد؛ خودش سریع گفت بچه میره در این فعل شنیع غرق میشه! گفتم پس چرا این توصیه رو می کنید؟! گفت چون اصول روانشناسی و مشاوره میگه. البته راه حلش این بود که گفت اگه چنین چیزی دیدی با بچه ات صحبت کن! (که خودم هم فکر میکنم مادر با ملاطفت (نه با ابروریزی) با بچه صحبت کنه و اسیبها رو بگه و بچه رو تنها نگذاره و ... ؛ موثرتر هست تا به تغافل بزنه و به روش نیاره).
وگرنه خب بله من هم تو کار بچه ام تجسس نمی کنم (که البته خیلی مطمئن هم نیستم که کار درست رو انجام میدم) من هم قبول دارم راهش این نیست که ابروی بچه رو ببری و یا مثل قدیمها دستش رو داغ کنی یا ... . ولی میگم شاید صحبت کردن با بچه و به روش اوردن ولو اینکه باعث شرمندگیش بشه؛ ولی باعث شه که این کار رو رها کنه... نمیدونم والله ... و لله العالم. خودم اگه راهشو بلد بودم، نمی پرسیدم؟ فقط از خدا میخوام برام پیش نیاد که بچه هام گرفتار بشند؛ چون واقعا بچه ها گناه دارند! گاهی با اصول اشتباه ما به بد منزلی فرود می آیند!
سلام صبحتون مهدوی
من این صحبتهای شما رو همه رو قبول دارم. هیچ بندیشو انکار نمی کنم. من سوالم چیز دیگه است. من میگم ایا این سکوت بخاطر حفظ این مصالحی که نام بردید ؛ باعث نمیشه بچه در گناه خودش غرق بشه؛ طوریکه براش بصورت اعتیاد شدید دراد؟! همانطوریکه سوال اینچنینی داشتیم که پسر بچه 12 ساله گرفتار شده بود و خانم مسیح راهنماییشون کردند که حالت خرابه، باید بری دکتر و ... . (در فرض داستان این دختر خانم نه؛ در فرض بالاتر از اون که در سوالم گفتم).
ببینید خدا رو شکر من الان از بچه ام چیزی ندیدم. منتها باید بدانم که اگر دیدم رفتار اشتباهی نکنم!
نمیشه هم همش بگیم پدر با بچه صحبت کنه و ... . بعضی وقتها پدر بچه فوت کرده ، یا ... . مادر اون بچه دیگه تکلیفی نداره؟!
من با یه خانمی که نماز قضا داشت صحبت میکردم؛ میگفت ای کاش مادر و پدرم گوشم رو به وقتش پیچونده بودند؛ ولی من الان اینقدر نماز قضا گردنم نبود. میگفت پدر و مادرم خوش فکر بودند و میخواستند اجازه بدند که خودم برسم به اهمیت مساله و وجوب نماز و ... (پدر و مادرشون هم نماز خوان و مسجدی هستند)... میخوام بگم درسته که حدیث داریم " کونوا دعاه الناس بغیر السنتکم" ولی خب از طرف دیگه، اثبات شی نفی ماعدا نمی کند. چون حدیث گفته به غیر زبانهایتان مردم رو دعوت کنید(دعوت عملی) دلیل نمیشه نتیجه بگیریم که اصلا دعوت زبانی نباید یا لازم نیست داشته باشیم!!! خب منظور حدیث اینه که بگه بهترین نوع دعوت، دعوت عملی هست. آمری که فقط عالم باشه ولی عامل نباشه؛ مؤثر هم نیست.
راستش رو بخواهید من یکبار از کسی که فوق لیسانس مشاوره داشت همین سوال رو پرسیدم. ایشون نگذاشت از دهان من دراد؛ خودش سریع گفت بچه میره در این فعل شنیع غرق میشه! گفتم پس چرا این توصیه رو می کنید؟! گفت چون اصول روانشناسی و مشاوره میگه. البته راه حلش این بود که گفت اگه چنین چیزی دیدی با بچه ات صحبت کن! (که خودم هم فکر میکنم مادر با ملاطفت (نه با ابروریزی) با بچه صحبت کنه و اسیبها رو بگه و بچه رو تنها نگذاره و ... ؛ موثرتر هست تا به تغافل بزنه و به روش نیاره).
وگرنه خب بله من هم تو کار بچه ام تجسس نمی کنم (که البته خیلی مطمئن هم نیستم که کار درست رو انجام میدم) من هم قبول دارم راهش این نیست که ابروی بچه رو ببری و یا مثل قدیمها دستش رو داغ کنی یا ... . ولی میگم شاید صحبت کردن با بچه و به روش اوردن ولو اینکه باعث شرمندگیش بشه؛ ولی باعث شه که این کار رو رها کنه... نمیدونم والله ... و لله العالم. خودم اگه راهشو بلد بودم، نمی پرسیدم؟ فقط از خدا میخوام برام پیش نیاد که بچه هام گرفتار بشند؛ چون واقعا بچه ها گناه دارند! گاهی با اصول اشتباه ما به بد منزلی فرود می آیند!
خدا خودش نظری کنه!