دختري ازدواج کرد و به خانه شوهر رفت ولی هرگز نمی توانست با مادرشوهرش کنار بیاید و هر روز با هم جرو بحث می کردند.
عاقبت یک روز دختر نزد داروسازی که دوست صمیمی پدرش بود رفت و از او تقاضا کرد تا سمی به او بدهد تا بتواند مادر شوهرش را بکشد!
داروساز گفت اگر سم خطرناکی به او بدهد و مادر شوهرش کشته شود، همه به او شک خواهند برد.
پس معجونی به دختر داد و گفت که هر روز مقداری از آن را در غذای مادر شوهر بریزد تا سم معجون کم کم در او اثر کند و او را بکشد و توصیه کرد تا در این مدت با مادر شوهر مدارا کند تا کسی به او شک نکند.
دختر معجون را گرفت و خوشحال به خانه برگشت و هر روز مقـداری از آن را در غـذای مادر شوهـر می ریخت و با مهربانی به او می داد.
هفته ها گذشت و با مهر و محبت عروس، اخلاق مادر شوهر هم بهتر و بهتر شد تا آنجا که یک روز دختر نزد داروساز رفت و به او گفت: آقای دکتر عزیز، دیگر از مادر شوهرم متنفر نیستم.
حالا او را مانند مادرم دوست دارم و دیگر دلم نمی خواهد که بمیرد، خواهش می کنم داروی دیگری به من بدهید تا سم را از بدنش خارج کند.
داروساز لبخندی زد و گفت: دخترم ، نگران نباش. آن معجونی که به تو دادم سم نبود؛ بلکه سم در ذهن خود تو بود که حالا با عشق به مادر شوهرت از بین رفته است.
قرآن کریم در این باره در آیه 36 سوره مبارکه نساء فرموده است: «وَ اعْبُدُواْ اللّهَ وَ لاَ تُشْرِکواْ بِهِ شَیئًا وَ بِالْوَالِدَینِ إِحْسَانًا وَ بِذِی الْقُرْبَی ...؛
و خدا را بپرستید و هیچ چیز را همتای او قرار ندهید و به پدر و مادر و به خویشان نیکی کنید...».
پدر و مادر همسر شاید بلحاظ فقهی والدین ما نباشند ولی بهرحال پدر و مادرند و دستِ کم جزء خویشان نزدیک محسوب میشوند.
قرآن عزیز در جای دیگری می فرماید : "وَ بِالْوالِدَيْنِ إِحْساناً إِمَّا يَبْلُغَنَّ عِنْدَكَ الْكِبَرَ أَحَدُهُما أَوْ كِلاهُما فَلا تَقُلْ لَهُما أُفٍّ وَ لا تَنْهَرْهُما وَ قُلْ لَهُما قَوْلًا كَرِيماً" (23, اسراء)
و به پدر و مادر نيكى كنيد. اگر يكى از آن دو يا هر دو نزد تو به پيرى رسيدند، به آنان «اف» مگو و آنان را از خود مران و با آنان سنجيده و بزرگوارانه سخن بگو.
در کتاب نهج الفصاحه، روایتی از پیغمبر اکرم صلی‌الله علیه و آله نقل شده که آن حضرت فرمودند: «صِلَةُ القُرابَةِ فی المالِ مَحَبَّةٌ فی الاَهلِ مَنساةٌ فی الاَجَلِ؛ (نهج الفصاحه،ح 1841)
پیوند با خویشاوندان باعث افزایش مال و موجب محبت در خانواده و مرگ را به تأخیر می‌اندازد عمر را طولانی می‌کند».
البته در مواردی هم به اقتضای شرایط لازم هست در میزان مراوده دقت شود!!!!
چرا که پیامبر عزیز (ص) در حدیث دیگری فرمودند: «صِلوا قَراباتِکم و لا تُجاوِروهُم فَإِنَّ الجِوارَ یورِثُ بَینَکُمُ الضَّغائِنَ؛
با خویشاوندان خود پیوند کنید ولی همسایه آن‌ها نشوید؛ زیرا همسایگی میان شما کینه‌ها پدید می‌آورد.». (نهج الفصاحة،ح 1843، ص: ۵۴۵)
ولی هیچگونه دلیلی بر بی احترامی از سوی شریعت وارد نشده!!!! خصوصا که بی احترامی به والدین همسر؛ مستقیما از مصادیق ایذاء همسر هست.(دقت شود)!!!
اگر زنی شوهرش را بر کاری اجبار نماید که قادر بر انجامش نباشد و نسبت به او رفق و مدارا نداشته باشد، خداوند از او حسنه ای را قبول نمی کند.(أمالی ، ص 430)
امیدوارم که هرچه برای خود می پسندید؛ برای خویشان و عزیزانتون هم بپسندید. آمین
درسهای زندگی
دختري ازدواج کرد و به خانه شوهر رفت ولی هرگز نمی توانست با مادرشوهرش کنار بیاید و هر روز با هم جرو بحث می کردند.
عاقبت یک روز دختر نزد داروسازی که دوست صمیمی پدرش بود رفت و از او تقاضا کرد تا سمی به او بدهد تا بتواند مادر شوهرش را بکشد!
داروساز گفت اگر سم خطرناکی به او بدهد و مادر شوهرش کشته شود، همه به او شک خواهند برد.
پس معجونی به دختر داد و گفت که هر روز مقداری از آن را در غذای مادر شوهر بریزد تا سم معجون کم کم در او اثر کند و او را بکشد و توصیه کرد تا در این مدت با مادر شوهر مدارا کند تا کسی به او شک نکند.
دختر معجون را گرفت و خوشحال به خانه برگشت و هر روز مقـداری از آن را در غـذای مادر شوهـر می ریخت و با مهربانی به او می داد.
هفته ها گذشت و با مهر و محبت عروس، اخلاق مادر شوهر هم بهتر و بهتر شد تا آنجا که یک روز دختر نزد داروساز رفت و به او گفت: آقای دکتر عزیز، دیگر از مادر شوهرم متنفر نیستم.
حالا او را مانند مادرم دوست دارم و دیگر دلم نمی خواهد که بمیرد، خواهش می کنم داروی دیگری به من بدهید تا سم را از بدنش خارج کند.
داروساز لبخندی زد و گفت: دخترم ، نگران نباش. آن معجونی که به تو دادم سم نبود؛ بلکه سم در ذهن خود تو بود که حالا با عشق به مادر شوهرت از بین رفته است.
قرآن کریم در این باره در آیه 36 سوره مبارکه نساء فرموده است: «وَ اعْبُدُواْ اللّهَ وَ لاَ تُشْرِکواْ بِهِ شَیئًا وَ بِالْوَالِدَینِ إِحْسَانًا وَ بِذِی الْقُرْبَی ...؛
و خدا را بپرستید و هیچ چیز را همتای او قرار ندهید و به پدر و مادر و به خویشان نیکی کنید...».
پدر و مادر همسر شاید بلحاظ فقهی والدین ما نباشند ولی بهرحال پدر و مادرند و دستِ کم جزء خویشان نزدیک محسوب میشوند.
قرآن عزیز در جای دیگری می فرماید : "وَ بِالْوالِدَيْنِ إِحْساناً إِمَّا يَبْلُغَنَّ عِنْدَكَ الْكِبَرَ أَحَدُهُما أَوْ كِلاهُما فَلا تَقُلْ لَهُما أُفٍّ وَ لا تَنْهَرْهُما وَ قُلْ لَهُما قَوْلًا كَرِيماً" (23, اسراء)
و به پدر و مادر نيكى كنيد. اگر يكى از آن دو يا هر دو نزد تو به پيرى رسيدند، به آنان «اف» مگو و آنان را از خود مران و با آنان سنجيده و بزرگوارانه سخن بگو.
در کتاب نهج الفصاحه، روایتی از پیغمبر اکرم صلی‌الله علیه و آله نقل شده که آن حضرت فرمودند: «صِلَةُ القُرابَةِ فی المالِ مَحَبَّةٌ فی الاَهلِ مَنساةٌ فی الاَجَلِ؛ (نهج الفصاحه،ح 1841)
پیوند با خویشاوندان باعث افزایش مال و موجب محبت در خانواده و مرگ را به تأخیر می‌اندازد عمر را طولانی می‌کند».
البته در مواردی هم به اقتضای شرایط لازم هست در میزان مراوده دقت شود!!!!
چرا که پیامبر عزیز (ص) در حدیث دیگری فرمودند: «صِلوا قَراباتِکم و لا تُجاوِروهُم فَإِنَّ الجِوارَ یورِثُ بَینَکُمُ الضَّغائِنَ؛
با خویشاوندان خود پیوند کنید ولی همسایه آن‌ها نشوید؛ زیرا همسایگی میان شما کینه‌ها پدید می‌آورد.». (نهج الفصاحة،ح 1843، ص: ۵۴۵)
ولی هیچگونه دلیلی بر بی احترامی از سوی شریعت وارد نشده!!!! خصوصا که بی احترامی به والدین همسر؛ مستقیما از مصادیق ایذاء همسر هست.(دقت شود)!!!
امام صادق (ع) فرموده اند: «أَلَا وَ أَیُّمَا امْرَأَةٍ لَمْ تَرْفُقْ بِزَوْجِهَا وَ حَمَلَتْهُ عَلَى مَا لَا یَقْدِرُ عَلَیْهِ وَ مَا لَا یُطِیقُ لَمْ تُقْبَلْ مِنْهَا حَسَنَة»؛
اگر زنی شوهرش را بر کاری اجبار نماید که قادر بر انجامش نباشد و نسبت به او رفق و مدارا نداشته باشد، خداوند از او حسنه ای را قبول نمی کند.(أمالی ، ص 430)
امیدوارم که هرچه برای خود می پسندید؛ برای خویشان و عزیزانتون هم بپسندید. آمین
یاعلی