از آنجایی که کودک معمولا تا نزدیک به دو سالگی نیازمند شیر و آغوش مادر است، بهتر است این جداسازی بعد از دو سالگی اتفاق بیفتد. چراکه نوزاد در دو سال اول به شدت نیازمند امنیت و آغوش مادر است به طوری که نوزاد با بوی مادر احساس آرامش و امنیت می‌کند. اما بعد از دو سالگی این جداسازی می تواند به صورت تدریجی اتفاق بیفتد. البته لازم نیست که ابتدا به ساکن و در همان قدم اول، نوزاد را بعد از دو سالگی در اتاق دیگری خواباند، بلکه بهتر است این قضیه به صورت تدریجی اتفاق بیفتد بدین صورت اول بستر نوزاد از بستر والدین در همان اتاق خواب جدا قرار داد. سپس بعد از مدتی بستر نوزاد را با فاصله نسبت به بستر والدین قرار داده می شود و در نهایت می توان بستر کودک را در اتاق دیگری که در معرض دید مادر باشد قرار داد.
این رعایت تدریج بدین خاطر است که اولا نوزاد دو ساله و مادر کم کم آمادگی جداسازی بستر را پیدا کنند. چرا که جداسازی ناگهانی معمولا نتیجه بخش نیست و ناخواسته اضطراب شدید به طرفین (یعنی مادر و نوزاد) با این جداسازی اتفاق می افتد و چون تحمل این اضطراب را طرفین پیدا نمی کنند باعث می شود که مادر تصمیم بگیرد که نوزاد را در کنار بستر خود قرار دهد و دیگر هیچ گاه تصمیم به جداسازی بستر کودک نگیرد. ثانیا ممکن است کودک دو ساله در خلال خواب بی تابی یا نیاز به چیزی داشته باشد که لازم است مادر بتواند صدای نوزاد را بشنود. لذا بهتر است علیرغم این جداسازی، بستر نوزاد و کودک خیلی دور نباشد بلکه در معرض دید حداقل مادر باشد.
با سلام به شما کاربر محترم
از آنجایی که کودک معمولا تا نزدیک به دو سالگی نیازمند شیر و آغوش مادر است، بهتر است این جداسازی بعد از دو سالگی اتفاق بیفتد. چراکه نوزاد در دو سال اول به شدت نیازمند امنیت و آغوش مادر است به طوری که نوزاد با بوی مادر احساس آرامش و امنیت می‌کند. اما بعد از دو سالگی این جداسازی می تواند به صورت تدریجی اتفاق بیفتد. البته لازم نیست که ابتدا به ساکن و در همان قدم اول، نوزاد را بعد از دو سالگی در اتاق دیگری خواباند، بلکه بهتر است این قضیه به صورت تدریجی اتفاق بیفتد بدین صورت اول بستر نوزاد از بستر والدین در همان اتاق خواب جدا قرار داد. سپس بعد از مدتی بستر نوزاد را با فاصله نسبت به بستر والدین قرار داده می شود و در نهایت می توان بستر کودک را در اتاق دیگری که در معرض دید مادر باشد قرار داد.
این رعایت تدریج بدین خاطر است که اولا نوزاد دو ساله و مادر کم کم آمادگی جداسازی بستر را پیدا کنند. چرا که جداسازی ناگهانی معمولا نتیجه بخش نیست و ناخواسته اضطراب شدید به طرفین (یعنی مادر و نوزاد) با این جداسازی اتفاق می افتد و چون تحمل این اضطراب را طرفین پیدا نمی کنند باعث می شود که مادر تصمیم بگیرد که نوزاد را در کنار بستر خود قرار دهد و دیگر هیچ گاه تصمیم به جداسازی بستر کودک نگیرد. ثانیا ممکن است کودک دو ساله در خلال خواب بی تابی یا نیاز به چیزی داشته باشد که لازم است مادر بتواند صدای نوزاد را بشنود. لذا بهتر است علیرغم این جداسازی، بستر نوزاد و کودک خیلی دور نباشد بلکه در معرض دید حداقل مادر باشد.
موفق باشید.