دو روایت هست که یکی مربوط به برخاستن موقع شنیدن نام "قائم" است.
از امام صادق(ع) سؤال شد که چرا به هنگام شنیدن نام "قائم" لازم است برخیزیم؟
فرمود: برای آن حضرت غیبت طولانی است و این لقب یادآور دولت حقه آن حضرت و ابراز تأسف بر غربت او است. لذا آن حضرت از شدّت محبت و مرحمتی که به دوستانش دارد، به هر کسی که حضرتش را با این لقب یاد کند، نگاه محبت آمیز میکند. از تجلیل و تعظیم آن حضرت است که هر بنده خاضعی در مقابل صاحب (عصر) خود، هنگامی که مولای بزرگوارش به سوی او بنگرد از جای برخیزد، پس باید برخیزد و تعجیل در امر فرج مولایش را از خداوند منان مسئلت بنماید.(منتخب الأثر ، آیة الله صافی گلپایگانی ، ص ۶۴۰)
این روایت اشاره به "قول" امام دارد. یعنی امام صادق (ع) فرمودند که با شنیدن نام "قائم" باید برخیزیم.
روایت دوم، اشاره به لقب خاص را نمی کند، بلکه می فرماید هرگاه یادی از امام شود، باید برخاست و دعا کرد و نیز علاوه بر این در روایت دوم دست روی سر نهادن نیز بیان شده است.
"مرحوم حاج شیخ عباس قمی مینویسد: روایت شده که دعبل خزاعی وقتی که قصیده ( تائیّه ) خود را برای حضرت امام رضا(ع) سرود چون به این شعر رسید:
خروج امام لا محاله خارج
یقوم علی اسم اللَّه بالبرکات
امام رضا(ع) چون نام قائم را شنید، برخاست و سر خود را به سوی زمین خم کرد، پس از آن کف دست راست خود را بر سر گذاشت و فرمود: "اللهم عجل فرجه و مخرجه و انصرنا به نصراً عزیزاً". (منتهی الآمال ، ج ۲ ، ص ۴۸۸ و ۴۸۹).
این روایت اشاره به "فعل" امام دارد که امام رضا (ع) با شنیدن شعری که اشاره به امام زمان (عج) داشت؛ برخاستند.
از این روایات معلوم می‌شود، برخاستن، نشان تعظیم و احترام و بزرگ شمردن امام است و در مورد روایت دوم، هر چند کلام امام نیست، اما برداشت راوی (به عنوان کسی که حاضر در مجلس است) همین تواضع است.
سلام بر شما کاربر ارجمند
دو روایت هست که یکی مربوط به برخاستن موقع شنیدن نام "قائم" است.
از امام صادق(ع) سؤال شد که چرا به هنگام شنیدن نام "قائم" لازم است برخیزیم؟
فرمود: برای آن حضرت غیبت طولانی است و این لقب یادآور دولت حقه آن حضرت و ابراز تأسف بر غربت او است. لذا آن حضرت از شدّت محبت و مرحمتی که به دوستانش دارد، به هر کسی که حضرتش را با این لقب یاد کند، نگاه محبت آمیز میکند. از تجلیل و تعظیم آن حضرت است که هر بنده خاضعی در مقابل صاحب (عصر) خود، هنگامی که مولای بزرگوارش به سوی او بنگرد از جای برخیزد، پس باید برخیزد و تعجیل در امر فرج مولایش را از خداوند منان مسئلت بنماید.(منتخب الأثر ، آیة الله صافی گلپایگانی ، ص ۶۴۰)
این روایت اشاره به "قول" امام دارد. یعنی امام صادق (ع) فرمودند که با شنیدن نام "قائم" باید برخیزیم.
روایت دوم، اشاره به لقب خاص را نمی کند، بلکه می فرماید هرگاه یادی از امام شود، باید برخاست و دعا کرد و نیز علاوه بر این در روایت دوم دست روی سر نهادن نیز بیان شده است.
"مرحوم حاج شیخ عباس قمی مینویسد: روایت شده که دعبل خزاعی وقتی که قصیده ( تائیّه ) خود را برای حضرت امام رضا(ع) سرود چون به این شعر رسید:
خروج امام لا محاله خارج
یقوم علی اسم اللَّه بالبرکات
امام رضا(ع) چون نام قائم را شنید، برخاست و سر خود را به سوی زمین خم کرد، پس از آن کف دست راست خود را بر سر گذاشت و فرمود: "اللهم عجل فرجه و مخرجه و انصرنا به نصراً عزیزاً". (منتهی الآمال ، ج ۲ ، ص ۴۸۸ و ۴۸۹).
این روایت اشاره به "فعل" امام دارد که امام رضا (ع) با شنیدن شعری که اشاره به امام زمان (عج) داشت؛ برخاستند.
از این روایات معلوم می‌شود، برخاستن، نشان تعظیم و احترام و بزرگ شمردن امام است و در مورد روایت دوم، هر چند کلام امام نیست، اما برداشت راوی (به عنوان کسی که حاضر در مجلس است) همین تواضع است.
مؤید به تأییدات امام زمان (عج) باشید. آمین
یاعلی