ذهن پرسش گر شما ستودنی است، حق این نعمت رو بدونید و بر این روحیه مستدام باشید.
اجازه بدید یه تاریخچه مختصری از هبوط انسان بر عالم دنیا تقدیم کنیم. خداوند وقتی انسان رو بعد از خلقت بر روی کره زمین هبوط داد گفت در این کره زمین برای مدتی از نعمتهای آن بهره ببرید، محک می خورید و بعد از مدتی به سوی من برمی گردید. اگر طالب خوشبختی و سعادتی هستید که در فطرت شما قراد دادم، از حجتها و هدایتهای من پیروی کنید. (38 بقره)
دراین دنیای پر پیچ و خم اگر تابع هادیان و انسانهای کامل (معصومین) باشیم به سعادت ابدی خواهیم رسید. این تبعیت در این هست که شیوه و سبک زندگی ما چطور باشه چه در بُعد کمی و چه کیفی، چه زندگی فردی چه اجتماعی و ... . از چه چیزهایی بهره ببریم و از چه چیزهایی پرهیز، از همان موارد حلال هم تا چه میزان بهره ببریم و تا چه حدی خیر، تا خللی به اصل هدف (سعادت) نزند. مجموع این حد و مرزهای دقیق و باید و نبایدهایی که اسلام برای ما تعیین کرده، به "صراط مستقیم" تعبیر می شود. صراط مستقیم همان راه أئمه و شهدا و اولیاء الهی است که هر چه خود رو به این شاه راه نزدیکتر کنیم و به مقامات بالاتر خواهیم رسید. صراط مستقیم راه متعادلی است که نه افراط دارد و نه تفریط ..!
حالا برگردیم به حدیث شریف
ما ناچاریم از اینکه از دنیا بهره ببریم. عزت مند زندگی کنیم و دست نیاز به دیگران دراز نکنیم. منتهی تا چقدر باید به دنیا بهاء داد؟ آیا فراتر از نیاز یا به حد نیاز؟ ایا باید به دنیا به نحو افراطی توجه کرد به نحوی که هدف ما از زندگی، مال و مال اندوزی باشد و از آخرت که هدف و مقصد اصلی ماست باز بمونیم؟ یا خیر، هدف اصلی رو باید به شدت مد نظر داشت و از دنیا فقط به اندازه رفع حوایج بهره برد؟
آیا به دنیا آمده ایم که به هر قیمتی زندگی کنیم، یا آمده ایم که قیمتی بشیم و قیمتی زندگی کنیم؟
این روایت که از زبان هادیان بشر بیان شده می فرماید اگر می خواهید قیمتی زندگی کنید، راهش این نیست که خودتون رو دربست برای دنیا هزینه کنید. نباید اونقدر خودتون رو غرق دنیا کنید که از یاد آخرت بمونید. در دعا می خوانیم "الهی لا تجعل الدنیا اکثر همّنا؛ خدایا دنیا رو بیشترین همّ و غمّ ما قرار نده" . چرا که دنیاخواهی، همچون آب دریاست که شخص هر چه از آن بخورد بیشتر تشنه تر می شود و در نهایت در باتلاق دنیا گیر خواهد کرد. روحی که می بایست برای آخرت تربیت شود، با تعلقات جذابِ دنیوی با چاشنی حس طمع، زمین گیر خواهد شد و از آن هدفی که انسان برای آن به کره زمین آمده بود، باز خواهد ماند. که در این صورت انسان، اهل خسران خواهد شد. چرا که ارزشش فقط به اندازه همان دنیای پستی است که دوست دارد. در روایت می خوانیم "«قیمه کل امرء ما یحسنه»؛ ارزش هرکس، به اندازه چیزی است که آن را باارزش می داند". کسی که سرمایه وجودی و "خود واقعی" خود را هزینه دنیا و دستیابی به آن بکنید و از تعالی روح و بزرگ منشی غافل بماند، دچار ضرر و خسران بزرگی شده که جز پشیمانی، بهره ای نخواهد داشت.
کسی که دنیا خواه باشد و تابع حرص و طمع خود به دنبال مال اندوزی باشد، در واقع فقیر است چون چنین کسی از درون هیچ وقت سیر نمی شود و همیشه از درون حس نیازی دارد که هیچ وقت رفع نمی شود و فقر به معنای واقعی (نه ظاهری) جز این نیست. دائم در حال افسوس است چون هیچ وقت به آرزوی درازش نمی رسد. چنین کسی ولو دهها آپارتمان داشته باشد و میلیاردها پول داشته باشد فقط در حدی که جسم او می تواند از آن استفاده کند نصیبش می شود (چه خوراک ، چه پوشاک، چه مسکن...)
چنین کسی در واقع فقیر است .از حضرت رسول خدا (ص) نقل شده که می خوانیم: «الغنی فی القلب، و الفقر فی القلب؛ غنا و بی نیازی در درون جان انسان است، فقر و نیاز نیز در درون اوست.
در ادامه روایت می فرماید غنای واقعی برای کسی است که همّ و غمّ او آخرت و معنویت و خداخواهی باشد. و از دنیا به حد نیاز با رزق حلال بهره ببرد، و خداوند هم امر دنیای او را سروسامان می دهد. چون چنین کسی در راستای همان هدف الهی است که بخاطر اون خدا بشر رو به سمت زمین هبوط داد. چنین کسی از داراییها و نعمتها شاکر ، و بر کمبود و نداریها صابر است .این شخص از غنای واقعی برخوردار است و لو اینکه خانه اش اجاره ای باشد و روزگار رو با قسط و قرض بگذراند.
امام على عليه السلام : توانگرترينِ مردم در آخرت ، فقیرترينِ آنان در دنياست، و بهره مندترينِ مردم از آخرت ، كم بهره ترينِ آنان از دنياست.
2-الإمام الصادق عليه السلام : إنّا لَنُحِبُّ الدُّنيا وألاّ نُعطاها خَيرٌ لَنا ، وما اُعطِيَ أحَدٌ مِنها شَيئا إلاّ نَقَصَ مِن حَظِّهِ فِي الآخِرَةِ .
امام صادق عليه السلام : ما البتّه دنيا را دوست داريم ؛ امّا اين كه به ما داده نمى شود ، برايمان بهتر است .به هيچ كس چيزى از دنيا داده نشد، مگر آن كه از بهره او در آخرت كم شد.
3- امام حسین در دعای عرفه « مَا ذَا وَجَدَ مَنْ فَقَدَكَ وَ مَا الَّذِي فَقَدَ مَنْ وَجَدَك »
آن کس که تو را ندارد،چه دارد؟ وآن کسي که تورا يافته است،چه ندارد؟
سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر گرامی
ذهن پرسش گر شما ستودنی است، حق این نعمت رو بدونید و بر این روحیه مستدام باشید.
اجازه بدید یه تاریخچه مختصری از هبوط انسان بر عالم دنیا تقدیم کنیم. خداوند وقتی انسان رو بعد از خلقت بر روی کره زمین هبوط داد گفت در این کره زمین برای مدتی از نعمتهای آن بهره ببرید، محک می خورید و بعد از مدتی به سوی من برمی گردید. اگر طالب خوشبختی و سعادتی هستید که در فطرت شما قراد دادم، از حجتها و هدایتهای من پیروی کنید. (38 بقره)
دراین دنیای پر پیچ و خم اگر تابع هادیان و انسانهای کامل (معصومین) باشیم به سعادت ابدی خواهیم رسید. این تبعیت در این هست که شیوه و سبک زندگی ما چطور باشه چه در بُعد کمی و چه کیفی، چه زندگی فردی چه اجتماعی و ... . از چه چیزهایی بهره ببریم و از چه چیزهایی پرهیز، از همان موارد حلال هم تا چه میزان بهره ببریم و تا چه حدی خیر، تا خللی به اصل هدف (سعادت) نزند. مجموع این حد و مرزهای دقیق و باید و نبایدهایی که اسلام برای ما تعیین کرده، به "صراط مستقیم" تعبیر می شود. صراط مستقیم همان راه أئمه و شهدا و اولیاء الهی است که هر چه خود رو به این شاه راه نزدیکتر کنیم و به مقامات بالاتر خواهیم رسید. صراط مستقیم راه متعادلی است که نه افراط دارد و نه تفریط ..!
حالا برگردیم به حدیث شریف
ما ناچاریم از اینکه از دنیا بهره ببریم. عزت مند زندگی کنیم و دست نیاز به دیگران دراز نکنیم. منتهی تا چقدر باید به دنیا بهاء داد؟ آیا فراتر از نیاز یا به حد نیاز؟ ایا باید به دنیا به نحو افراطی توجه کرد به نحوی که هدف ما از زندگی، مال و مال اندوزی باشد و از آخرت که هدف و مقصد اصلی ماست باز بمونیم؟ یا خیر، هدف اصلی رو باید به شدت مد نظر داشت و از دنیا فقط به اندازه رفع حوایج بهره برد؟
آیا به دنیا آمده ایم که به هر قیمتی زندگی کنیم، یا آمده ایم که قیمتی بشیم و قیمتی زندگی کنیم؟
این روایت که از زبان هادیان بشر بیان شده می فرماید اگر می خواهید قیمتی زندگی کنید، راهش این نیست که خودتون رو دربست برای دنیا هزینه کنید. نباید اونقدر خودتون رو غرق دنیا کنید که از یاد آخرت بمونید. در دعا می خوانیم "الهی لا تجعل الدنیا اکثر همّنا؛ خدایا دنیا رو بیشترین همّ و غمّ ما قرار نده" . چرا که دنیاخواهی، همچون آب دریاست که شخص هر چه از آن بخورد بیشتر تشنه تر می شود و در نهایت در باتلاق دنیا گیر خواهد کرد. روحی که می بایست برای آخرت تربیت شود، با تعلقات جذابِ دنیوی با چاشنی حس طمع، زمین گیر خواهد شد و از آن هدفی که انسان برای آن به کره زمین آمده بود، باز خواهد ماند. که در این صورت انسان، اهل خسران خواهد شد. چرا که ارزشش فقط به اندازه همان دنیای پستی است که دوست دارد. در روایت می خوانیم "«قیمه کل امرء ما یحسنه»؛ ارزش هرکس، به اندازه چیزی است که آن را باارزش می داند". کسی که سرمایه وجودی و "خود واقعی" خود را هزینه دنیا و دستیابی به آن بکنید و از تعالی روح و بزرگ منشی غافل بماند، دچار ضرر و خسران بزرگی شده که جز پشیمانی، بهره ای نخواهد داشت.
کسی که دنیا خواه باشد و تابع حرص و طمع خود به دنبال مال اندوزی باشد، در واقع فقیر است چون چنین کسی از درون هیچ وقت سیر نمی شود و همیشه از درون حس نیازی دارد که هیچ وقت رفع نمی شود و فقر به معنای واقعی (نه ظاهری) جز این نیست. دائم در حال افسوس است چون هیچ وقت به آرزوی درازش نمی رسد. چنین کسی ولو دهها آپارتمان داشته باشد و میلیاردها پول داشته باشد فقط در حدی که جسم او می تواند از آن استفاده کند نصیبش می شود (چه خوراک ، چه پوشاک، چه مسکن...)
چنین کسی در واقع فقیر است .از حضرت رسول خدا (ص) نقل شده که می خوانیم: «الغنی فی القلب، و الفقر فی القلب؛ غنا و بی نیازی در درون جان انسان است، فقر و نیاز نیز در درون اوست.
در ادامه روایت می فرماید غنای واقعی برای کسی است که همّ و غمّ او آخرت و معنویت و خداخواهی باشد. و از دنیا به حد نیاز با رزق حلال بهره ببرد، و خداوند هم امر دنیای او را سروسامان می دهد. چون چنین کسی در راستای همان هدف الهی است که بخاطر اون خدا بشر رو به سمت زمین هبوط داد. چنین کسی از داراییها و نعمتها شاکر ، و بر کمبود و نداریها صابر است .این شخص از غنای واقعی برخوردار است و لو اینکه خانه اش اجاره ای باشد و روزگار رو با قسط و قرض بگذراند.
به این چند روایت دقت کنید
1- أغنَى النّاسِ فِي الآخِرَةِ أفقَرُهُم فِي الدُّنيا . أوفَرُ النّاسِ حَظّا مِنَ الآخِرَةِ أقَلُّهُم حَظّا مِنَ الدُّنيا .
امام على عليه السلام : توانگرترينِ مردم در آخرت ، فقیرترينِ آنان در دنياست، و بهره مندترينِ مردم از آخرت ، كم بهره ترينِ آنان از دنياست.
2-الإمام الصادق عليه السلام : إنّا لَنُحِبُّ الدُّنيا وألاّ نُعطاها خَيرٌ لَنا ، وما اُعطِيَ أحَدٌ مِنها شَيئا إلاّ نَقَصَ مِن حَظِّهِ فِي الآخِرَةِ .
امام صادق عليه السلام : ما البتّه دنيا را دوست داريم ؛ امّا اين كه به ما داده نمى شود ، برايمان بهتر است .به هيچ كس چيزى از دنيا داده نشد، مگر آن كه از بهره او در آخرت كم شد.
3- امام حسین در دعای عرفه « مَا ذَا وَجَدَ مَنْ فَقَدَكَ وَ مَا الَّذِي فَقَدَ مَنْ وَجَدَك »
آن کس که تو را ندارد،چه دارد؟ وآن کسي که تورا يافته است،چه ندارد؟
موفق باشید