افزودن دیدگاه

تصویر روئین تن مهدی

سلام و عرض ادب خدمت شما کاربرگرامی

دلیل پرخاشگری کودک ممکنه چند عامل داشته باشه

1- اینکه در خانه، ممکنه مورد توجه قرار نمی گیره یا اگر برادر خواهر داشته باشه تبعیض در توجه وجود داره. لذا به نشانه اعتراض، پرخاشگری می کنه. هر چند در موردی که اصلا لزومی به پرخاشگری نیست ممکنه پرخاشگری پسرتون ناشی از پیشینه بی توجهی است که الان بروز کرده. شاید اینکه پسر شما در مهمانی علاقه وافری داره که پیش همسالان خودش بره ضمن اینکه این اصرار طبیعی است، شیاد نشانه عدم اشباع توجه و محبت شما نسبت به پسرتون باشه

راهکار: مسوولیتهای کوچیک بهش بدید.  اگر از لفظ "مسوولیت" استفاده کنید، این طور تلقی می کنه که چقدر بزرگ شده که بهش مسئولیت سپرده میشه و برا خودش کسی شده. به عنوان مثال بهش بگید "آقا علی، از این ببعد مسوول آوردن سفره ناهاره یا ...» گاهی حتی اگر یادش رفت، شما کارش رو انجام ندید و بهش یاداوری کنید و با لطافت بگید ما معطل پسرمونیم که سفره بیاره تا غذا بخوریم. با این کار ، پسر شما این طور حس می کنه که اونقدر مهم شده که کار و مسوولیت او نیاز بزرگسالان رو بر طرف می کنه !

ازش در مورد اینکه برای ناهار یا شام چی درست کنم نظر خواهی کنید. اجازه بدید که حس کنه برای خودش کسی شده. زمان و مکان رفتن به گردش رو از پسرتون نظر خواهی کنید. از هر سه مورد نظر خواهی دو مورد رو چراغ سبز نشون بدید. و برای مواردی که نظرش شدنی نیست بدون تحکم و امر و نهی ، دلیل منطقی بیارید و در نهایت ازش نظر خواهی کنید که آیا با این وجود هنوز هم بر نظرت هستی؟

2- پسر شما مثل هر پسر دیگری در این سن، با پرخاشگری یا ادا و اطوار سعی می کنه خودش رو نشون بده. خودش رو به دیگران اثبات کنه . لذا به راحتی قانون رو زیر پا میزاره. و با نهی یا امر والدین مخالفت می کنه. در مهمونیها ادا در میاره و از این جور کارها

راهکار : درسته که این میل "اثبات کردن خود" در راستای رشد کودک هست. اما شما از راه خودش باید این میل رو براش تامین کنید. شرایطی رو فراهم کنید که خودش رو نشون بده. که در شماره 1 به بعضیش اشاره شد. با این کار، شما اون حس و نیازبه "دیده شدن" رو بجای راه پرخاشگری و  مخالفت ، هدایت و تامین کردید. اجازه بدید بچه بچگیش رو بکنه. اینکه در مهمونیها ادا و اطوار در میاره خیلی خوبه. اگر اینا نبود که نمی گفتن "بچه"

نکته: در قبال خواسته های غیر منطقی پسرتون کوتاه نیایید. حتی اگر پرخاشگری کرد و ناراحت بشه. اجازه ندید که گریه ، قشقرق و پرخاشگری رو به عنوان ابزاری برای رسیدن به خواسته هاش به کار بگیره. و شما هم احساسی برخورد نکنید. حتی واکنش هم نشون ندید. واکنش نشون دادن شما یعنی برگ برنده و حس پیروزی پسر شما. و با این حس پیروزی، این روحیه تقویت میشه. بی اعتنا باشید، همین!
برای مخالفتتون دلیل بیارید، اگر باز گوش نکرد، دیگه به هیچ وجه بهش واکنش نشون ندید (حتی دیگه جواب منفی هم ندید، دقیقا مثل اینکه اصلا درخواستی نکرده)
حتی قانونی هم که وضع می کنید با اصرار و پرخاشگری پسرتون نباید کوتاه بیایید. پسر شما گاهی برای تست هم که شده پرخاشگری می کنه تا واکنش شما رو ببینه. اگر کارساز بود یک الگوی رفتاری میشه برای بعدها. قانونی که میگذارید اگر قرار باشه کوتاه بیایید، اگر قانون نذارید بهتر است. صلابت و هیبت قانون باید حفظ بشه

نکته: پدر و مادر الگوهای کودک اند. جلوی پسرتون مشاجرات و اختلافات و بگو مگو نکنید. اگر اختلافی پیش اومد به همسرتون بگید که به موقع در موردش صحبت می کنیم.

نکته مهم: اگر تک فرزند هستید حتما به فکر خواهر یا برادری برای پسرتون باشید. کودک نیاز به همبازی داره . همسالان کودک همیشه در دسترس نیستند علاقه شدید پسر شما به همسالان شاید ناشی از همین نیاز داره که حاضره حتی بدون آشنایی قبلی باهاشون بازی کنه. بعلاوه اینکه تک فرزندی آسیبهایی خواهد داشت که بعدها گریبان گیر کودک و والدین خواهد شد. که اگر لازم باشد مجددا طرح مساله بفرمایید تا کارشناسان جوابگو باشند.

موفق باشید

 

Plain text

  • تگ‌های HTML مجاز:
  • آدرس صفحات وب و آدرس‌های پست الکترونیکی بصورت خودکار به پیوند تبدیل می‌شوند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
3 + 0 =
*****