در پاسخ به سوال شما کاربر گرامی باید گفت:
در مسائل و اصول اعتقادی مسلمانان اختلافی ندارند و همه مسلمانان اعم از شیعه و سنی بر سه اصل اساسی وزیر بنایی دین یعنی توحید، معاد و نبوت پایبند و معتقد هستند. تنها بر دو اصل اختلاف شده که این اختلاف به اختلاف مبنایی این دو مذهب بر می گردد. شیعه امامت و عدل الهی را در کنار سه اصل دیگر از اصول دین شمرده برخلاف اهل سنت که آنها را خارج از اصول می دانند.
برای نمونه در در باب عدالت خداوند متعال، مساله حسن و قبح عقلی را اگر كسی بپذيرد، می تواند مساله عدالت و حكمت خداوند و مساله تكليف و آزادي انسان را حل كند، و اگر كسي حسن و قبح عقلی را انكار كند به ناچار بايد قائل به جبر گردد که بخشی ار اهل سنت به سبب همین انکار جبری شده اند. بر خلاف شیعه که پذیرفته و لذا مسائل تکلیف و اختیار به راحتی برای آنها قابل قبول و هضم است.
در موضوع امامت نیز باید گفت: اولين و مهمترين اختلافی كه بعد از رحلت رسول اكرم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ بوجود آمد، اختلاف در مسئله‌ی امامت و خلافت بود، شيعه حقيقت امامت را بر خلاف اهل سنت، منصب الهی و ادامه تمام وظائف نبوت، می دانند، يعنی اعتقاد شان بر اين است كه امام و خليفه رسول خدا به دستور خداوند و با معرفي و توسط رسول خدا(ص) تعيين گرديده و مردم در انتخاب امام هيچ نقشی ندارند. به تبع آن تمام شرائط لازم در پيامبر را در امام معتبر می دانند، بر اين اساس راه ثبوت امام را تصريح خداوند و نصب پيامبر يا امام پيشين می دانند، از نظر شيعه واجد اين خصوصيت تنها علي بن ابي طالب ـ عليه السلام ـ است كه خداوند او را براي امامت تعيين و پيامبر او را به امامت نصب نمود، بدين جهت شيعه او را امام و جانشين پيامبر می دانند؛
اما اهل سنت می گويند: امامت به بيعت اهل حل و عقد و انتخاب مردم و حتی با زور نيز ثابت می شود، و بر اين اساس ابوبكر را جانشين پيامبر می دانند و بعد از آن عمر و عثمان را و امام علی ـ عليه السلام ـ را خليفه چهارم قرار داده اند. و نيز به خلافت بنی اميه و بنی عباس هم معتقد هستند.
با سلام و احترام خدمت شما کاربر گرامی
در پاسخ به سوال شما کاربر گرامی باید گفت:
در مسائل و اصول اعتقادی مسلمانان اختلافی ندارند و همه مسلمانان اعم از شیعه و سنی بر سه اصل اساسی وزیر بنایی دین یعنی توحید، معاد و نبوت پایبند و معتقد هستند. تنها بر دو اصل اختلاف شده که این اختلاف به اختلاف مبنایی این دو مذهب بر می گردد. شیعه امامت و عدل الهی را در کنار سه اصل دیگر از اصول دین شمرده برخلاف اهل سنت که آنها را خارج از اصول می دانند.
برای نمونه در در باب عدالت خداوند متعال، مساله حسن و قبح عقلی را اگر كسی بپذيرد، می تواند مساله عدالت و حكمت خداوند و مساله تكليف و آزادي انسان را حل كند، و اگر كسي حسن و قبح عقلی را انكار كند به ناچار بايد قائل به جبر گردد که بخشی ار اهل سنت به سبب همین انکار جبری شده اند. بر خلاف شیعه که پذیرفته و لذا مسائل تکلیف و اختیار به راحتی برای آنها قابل قبول و هضم است.
در موضوع امامت نیز باید گفت: اولين و مهمترين اختلافی كه بعد از رحلت رسول اكرم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ بوجود آمد، اختلاف در مسئله‌ی امامت و خلافت بود، شيعه حقيقت امامت را بر خلاف اهل سنت، منصب الهی و ادامه تمام وظائف نبوت، می دانند، يعنی اعتقاد شان بر اين است كه امام و خليفه رسول خدا به دستور خداوند و با معرفي و توسط رسول خدا(ص) تعيين گرديده و مردم در انتخاب امام هيچ نقشی ندارند. به تبع آن تمام شرائط لازم در پيامبر را در امام معتبر می دانند، بر اين اساس راه ثبوت امام را تصريح خداوند و نصب پيامبر يا امام پيشين می دانند، از نظر شيعه واجد اين خصوصيت تنها علي بن ابي طالب ـ عليه السلام ـ است كه خداوند او را براي امامت تعيين و پيامبر او را به امامت نصب نمود، بدين جهت شيعه او را امام و جانشين پيامبر می دانند؛
اما اهل سنت می گويند: امامت به بيعت اهل حل و عقد و انتخاب مردم و حتی با زور نيز ثابت می شود، و بر اين اساس ابوبكر را جانشين پيامبر می دانند و بعد از آن عمر و عثمان را و امام علی ـ عليه السلام ـ را خليفه چهارم قرار داده اند. و نيز به خلافت بنی اميه و بنی عباس هم معتقد هستند.
برای مطالعه بیشتر به لینک زیر مراجعه کنید
https://btid.org/fa/news/49959