افزودن دیدگاه

تصویر عظیمی رادفر مجتبی

با سلام و احترام

باید به خلقت انسان و غرض از این خلقت توجه داشت؛ خداوند متعال انسان را موجودی دارای اختیار آفریده و قرار شد، این انسان راه خویش را خودش انتخاب کند. اختیار انسان در قرآن مورد اشاره قرار گرفته: «انَّا هَدَیْناهُ السَّبیلَ امَّا شاکِراً وَ امَّا کَفُوراً؛[1] ما راه را بدو نمایاندیم، خواه شاکر باشد و [پذیرا گردد] یا ناسپاس.» خداوند در کنار اختیار انسان راه درست و بد را نیز نشان داده و تک تک افراد انسان می توانند با استفاده از عقل و وجدان و با راهنمایی های پیامبران و برگزیدگان الهی می توانند به سعادت برسند و کمال پیدا کنند.

از طرف دیگر همه عالم تسبیح خدا می کنند و حتی همین اعضای انسان های بد نیز در حال تسبیح هستند؛ طبق آن چه در قرآن آمده: « وَ إِنْ مِنْ شَيْ‌ءٍ إِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَ لكِنْ لا تَفْقَهُونَ تَسْبِيحَهُمْ؛[2] و هيچ چيز نيست مگر آنكه با ستايش، از او به پاكى ياد مى‌كند، ولى شما تسبيح آنها را نمى‌فهميد.» مگر نه این است که در قیامت،همین عضای بدن بر علیه صاحب خود شهادت می دهند؛ قرآن کریم می فرماید: «يَوْمَ تَشْهَدُ عَلَيْهِمْ أَلْسِنَتُهُمْ وَأَيْدِيهِمْ وَأَرْجُلُهُمْ بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ؛[3] در روزی که زبان و دست و پای ایشان بر اعمال (ناشایسته) آنها گواهی دهد.»

نکته ای که هست این است که خداوند می توانست انسان را نیز مجبور به خوب بودن و یا تسبیح کردن کند، ولی خداوند نیازی به تسبیح گفتن ندارد؛ آن چه مایه مباهات خداوند است، وجود انسان هایی است که با اختیار خویش و از روی معرفت رو به خدا می کنند و با آن که می توانند دنباله رو گناهان باشند ولی با عشق و معرفت تسبیح خدا می کنند.

هرچند همه انسان ها به کمال نمی رسند و کمال همه انسان ها هم مانند هم نیست ولی بسیاری از افراد انسان به کمال می رسند و ارزش این کنال این است که با خواست و اراده خود پای در راه کمال می گذارند؛ هر چند تعدادی از این انسان ها نیز به کمال نمی رسند و این لازمه اختیار است و گمراه شدن این افراد، گردی به ساحت مقدس پروردگار نمی نشیند.

پی نوشت:
[1] انسان، آیه3.
[2] اسراء، آیه44.
[3] نور، آیه24.

Plain text

  • تگ‌های HTML مجاز:
  • آدرس صفحات وب و آدرس‌های پست الکترونیکی بصورت خودکار به پیوند تبدیل می‌شوند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
10 + 6 =
*****