با این اوصاف همانطور که خود شما فرمودید، مشکل خاصی نیست، و خصوصیات شما بسیار طبیعی است منتهی در بعضی موارد می تونید به مدیریت خود بپردازید.
توضیح اینکه :
انزوا و کم حوصلگی از تبعات دوران نوجوانی است که اگر بتوانید این دوران رو مدیریت کنید به تدریج تا سن 24 سالگی از این تبعات کاسته شده تا اینکه به ثبات برسید.
یکی از خصوصیاتی که در دوران نوجوانی نمود پیدا می کند سعی برای تحصیل استقلال و حس بزرگی، و همچنین انزوا و گوشه گیری که ناشی از درونگرایی نوجوان برای پیدا کردن خود و موقعیت و شخصیت اجتماعی خود است.
همین خصوصیات و پدیده های در حال رشد است که نوجوان رو دچار زودرنجی و کم حوصلگی و انزوا می کند. لذا نوجووان نباید فکر کند که این عارضه ناشی از یک مشکل درونی است. خیر، طبیعی است و از عوارض رشد است.
نوجوون چون به دنبال حس بزرگی و استقلال است از امر و نهی و در محدودیت واقع شدن از جانب دیگران رنجیده خاطر می شود. نوجوان از اینکه در درون خود مشغول کنکاش و کلنجار برای شناختن و پیدا کردن خود است و انرژی و توجه وافری رو در این حیطه صرف می کند، از وارد شدن عامل دیگری نظیر تحت کنترل بودن از جانب دیگران، ناخرسند خواهد بود. از واقع شدن در جمع پرهیز می کند.
نوجوان چون حس استقلال و حس شخصیت اجتماعی برای خود قائل است، از اینکه کسی به او ایراد و نقدی وارد کنه دچار رنجش خواهد شد. با کوچکترین مساله ای، دچار تنش خواهد شد. نوجووان چون تا حدودی خودش رو از عیب و نقص مبرا می دونه، نقد پذیر نیست. احیانا به اشتباه، خودش رو مرکز توبیخات و انتقادات دیگران می بیند، و تا حدودی با نگرش منفی که به اطرفیان خود دارد، حس تنهایی به او دست خواهد داد.
برای تعدیلِ فرایندِ رسیدن به ثبات راهکارهای ذیل پیشنهاد میشه:
1- نقاط مثبت و منفی خودتون رو بهتر بشناسید، استعدادهای خودتون رو لیست کنید، خوداگاهی نسبت به استعدادهای خود، باعث افزایش اعتماد به نفستون خواهد شد.
2- با تحصیل انرژی مثبت، خودتون رو از حصار منفی رها کنید. به دید و بازدید برید. با قوم و خویشان خود صله رحم کنید. بخشی از تشکل شخصیتی شما در این فضاها اتفاق می افته. به دیگران خوبی کنید تا حالتون خوب بشه، به والدین خود احترام بگذارید، دست مامان و باباتون رو ببوسید، خودتون رو بشکنید و خودتون رو هزینه اونها بکنید، مطمئن باشید از درون شادمان خواهید شد.
* گاهی اسیر افکار منفی شدن ، روحیه شما رو خراب می کنه، روحیه خراب اعتماد به نفس شما رو سلب می کنه، و اعتماد به نفس که نباشه افسردگی و کم حوصلگی میاد سراغ آدم. پس لازمه عادت داشته باشید به مثبت اندیشی، بجای اینکه اجازه ورود افکار منفی به خودتون بدید، تعمداً به دنبال سوژه های مثبت باشید، زیبایی های پیرامونی رو کشف کنید و لذت ببرید، این مثبت اندیشی و تجسس نقاط مثبت می تونه در قالب همین افرادی باشه که قراره باهاشون مواجه بشید، در اینصورت انگیزه شما برای اجتماعی شدن و حضور در بین دوستان افزون خواهد شد .
برای اینکه روحیه تون خوب شه ، و از روزمرگی و روزهای تکراری خلاص بشید پیشنهاد میدیم تکنیک شکر گزاری رو اجرا کنید
(تکنیک شکرگزاری): هر روز که از خواب بلند میشید به خود و اطراف خود "خوب" نگاه کنید و مثبتها رو ببینید و شکر کنید. از اینکه خدا روز دیگری رو بهتون بخشیده شکر کنید. از اینکه نَفَس می کشید، از اینکه از نعمت پدر و مادرتون بهره مندید، از اینکه استعدادهایی دارید که دیگران ندارن. از اینکه نگاه به آینه می کنید و زیبایی دارید شکرگزار باشید. اعضا و جوارحی دارید که ممکن است دیگران از آن محروم باشند، از اینکه خدایی دارید که دائم در دسترس هست و هر لحظه منتظر همصحبتی و درد دل شماست. و این شکر گزاری رو حتما به زبون بیارید و بهتر اینکه با صدای بلند بگید که بشنوید. تمامی این موارد انرژی مثبت براتون به ارمغان میارن.
3- اما در مورد خوشرویی
* فیلم بازی کنید، و خنده رو باشید. (خنده رو بودن با قهقه زدن فرق داره) تمرین کنید که بشاش باشید، خودتون رو در آینه ببینید و ادا و ژست آدمای بشاش رو در بیارید، تصویر سازی از خود به عنوان یک فرد بشاش، بسیار موثره!
* برای خنده رو بودن بخیل نباشید، این خنده رو بودن، مبارزه با اون خود خواهی، خود برتر بینی و حَبس نفسی است که ممکنه بهش مبتلا باشید. با خنده رو بودن حال دیگران رو خوش کنید تا این خوشی به خود شما برگردد.
سلام مجدد خدمت شما کاربر گرامی
ضمن تشکر مضاعف از پیگیری و عنایت شما
با این اوصاف همانطور که خود شما فرمودید، مشکل خاصی نیست، و خصوصیات شما بسیار طبیعی است منتهی در بعضی موارد می تونید به مدیریت خود بپردازید.
توضیح اینکه :
انزوا و کم حوصلگی از تبعات دوران نوجوانی است که اگر بتوانید این دوران رو مدیریت کنید به تدریج تا سن 24 سالگی از این تبعات کاسته شده تا اینکه به ثبات برسید.
یکی از خصوصیاتی که در دوران نوجوانی نمود پیدا می کند سعی برای تحصیل استقلال و حس بزرگی، و همچنین انزوا و گوشه گیری که ناشی از درونگرایی نوجوان برای پیدا کردن خود و موقعیت و شخصیت اجتماعی خود است.
همین خصوصیات و پدیده های در حال رشد است که نوجوان رو دچار زودرنجی و کم حوصلگی و انزوا می کند. لذا نوجووان نباید فکر کند که این عارضه ناشی از یک مشکل درونی است. خیر، طبیعی است و از عوارض رشد است.
نوجوون چون به دنبال حس بزرگی و استقلال است از امر و نهی و در محدودیت واقع شدن از جانب دیگران رنجیده خاطر می شود. نوجوان از اینکه در درون خود مشغول کنکاش و کلنجار برای شناختن و پیدا کردن خود است و انرژی و توجه وافری رو در این حیطه صرف می کند، از وارد شدن عامل دیگری نظیر تحت کنترل بودن از جانب دیگران، ناخرسند خواهد بود. از واقع شدن در جمع پرهیز می کند.
نوجوان چون حس استقلال و حس شخصیت اجتماعی برای خود قائل است، از اینکه کسی به او ایراد و نقدی وارد کنه دچار رنجش خواهد شد. با کوچکترین مساله ای، دچار تنش خواهد شد. نوجووان چون تا حدودی خودش رو از عیب و نقص مبرا می دونه، نقد پذیر نیست. احیانا به اشتباه، خودش رو مرکز توبیخات و انتقادات دیگران می بیند، و تا حدودی با نگرش منفی که به اطرفیان خود دارد، حس تنهایی به او دست خواهد داد.
برای تعدیلِ فرایندِ رسیدن به ثبات راهکارهای ذیل پیشنهاد میشه:
1- نقاط مثبت و منفی خودتون رو بهتر بشناسید، استعدادهای خودتون رو لیست کنید، خوداگاهی نسبت به استعدادهای خود، باعث افزایش اعتماد به نفستون خواهد شد.
2- با تحصیل انرژی مثبت، خودتون رو از حصار منفی رها کنید. به دید و بازدید برید. با قوم و خویشان خود صله رحم کنید. بخشی از تشکل شخصیتی شما در این فضاها اتفاق می افته. به دیگران خوبی کنید تا حالتون خوب بشه، به والدین خود احترام بگذارید، دست مامان و باباتون رو ببوسید، خودتون رو بشکنید و خودتون رو هزینه اونها بکنید، مطمئن باشید از درون شادمان خواهید شد.
* گاهی اسیر افکار منفی شدن ، روحیه شما رو خراب می کنه، روحیه خراب اعتماد به نفس شما رو سلب می کنه، و اعتماد به نفس که نباشه افسردگی و کم حوصلگی میاد سراغ آدم. پس لازمه عادت داشته باشید به مثبت اندیشی، بجای اینکه اجازه ورود افکار منفی به خودتون بدید، تعمداً به دنبال سوژه های مثبت باشید، زیبایی های پیرامونی رو کشف کنید و لذت ببرید، این مثبت اندیشی و تجسس نقاط مثبت می تونه در قالب همین افرادی باشه که قراره باهاشون مواجه بشید، در اینصورت انگیزه شما برای اجتماعی شدن و حضور در بین دوستان افزون خواهد شد .
برای اینکه روحیه تون خوب شه ، و از روزمرگی و روزهای تکراری خلاص بشید پیشنهاد میدیم تکنیک شکر گزاری رو اجرا کنید
(تکنیک شکرگزاری): هر روز که از خواب بلند میشید به خود و اطراف خود "خوب" نگاه کنید و مثبتها رو ببینید و شکر کنید. از اینکه خدا روز دیگری رو بهتون بخشیده شکر کنید. از اینکه نَفَس می کشید، از اینکه از نعمت پدر و مادرتون بهره مندید، از اینکه استعدادهایی دارید که دیگران ندارن. از اینکه نگاه به آینه می کنید و زیبایی دارید شکرگزار باشید. اعضا و جوارحی دارید که ممکن است دیگران از آن محروم باشند، از اینکه خدایی دارید که دائم در دسترس هست و هر لحظه منتظر همصحبتی و درد دل شماست. و این شکر گزاری رو حتما به زبون بیارید و بهتر اینکه با صدای بلند بگید که بشنوید. تمامی این موارد انرژی مثبت براتون به ارمغان میارن.
3- اما در مورد خوشرویی
* فیلم بازی کنید، و خنده رو باشید. (خنده رو بودن با قهقه زدن فرق داره) تمرین کنید که بشاش باشید، خودتون رو در آینه ببینید و ادا و ژست آدمای بشاش رو در بیارید، تصویر سازی از خود به عنوان یک فرد بشاش، بسیار موثره!
* برای خنده رو بودن بخیل نباشید، این خنده رو بودن، مبارزه با اون خود خواهی، خود برتر بینی و حَبس نفسی است که ممکنه بهش مبتلا باشید. با خنده رو بودن حال دیگران رو خوش کنید تا این خوشی به خود شما برگردد.
بهترین ها رو براتون آرزومندم