با سلام؛
بنده نیز با شما موافق هستم!
متاسفانه دوست گرامیای که مطلب بالا با محوریت سوال ایشان تهیه شده بود نیز یکی از همین قربانیها میباشند.
میتوان موارد زیاد دیگری را هم یافت که ارتباطات و رفاقتهای مجازی در آنها تنها مانند یک سراب بوده و هیچگاه نتوانستهاند، اشخاص مبتلا به خود را حقیقتا سیراب نمایند!
از این رفاقتها، در موارد اندکی هم که منجر به ازدواج شده است، متاسفانه شاهد این هستیم که افراد با مشکلات متعددی روبرو میگردند، به گونهای که طرفین نسبت به یکدیگر نتوانستهاند اعتماد پیدا نمایند و مدام به یکدیگر شکّ کرده که مثلا از کجا معلوم همسر من با فرد دیگری ارتباط نداشته باشد و...؛ لذا با توجه به بالا بودن ریسک اینگونه رفاقتها، نه تنها سفارشی نسبت به آن صورت نمیگیرد؛ بلکه از آن نهی نیز صورت میگردد و به قول محتشم کاشانی: «چرا عاقل کند کاری؛ که باز آرد پشیمانی».[1]
با سلام؛
بنده نیز با شما موافق هستم!
متاسفانه دوست گرامیای که مطلب بالا با محوریت سوال ایشان تهیه شده بود نیز یکی از همین قربانیها میباشند.
میتوان موارد زیاد دیگری را هم یافت که ارتباطات و رفاقتهای مجازی در آنها تنها مانند یک سراب بوده و هیچگاه نتوانستهاند، اشخاص مبتلا به خود را حقیقتا سیراب نمایند!
از این رفاقتها، در موارد اندکی هم که منجر به ازدواج شده است، متاسفانه شاهد این هستیم که افراد با مشکلات متعددی روبرو میگردند، به گونهای که طرفین نسبت به یکدیگر نتوانستهاند اعتماد پیدا نمایند و مدام به یکدیگر شکّ کرده که مثلا از کجا معلوم همسر من با فرد دیگری ارتباط نداشته باشد و...؛ لذا با توجه به بالا بودن ریسک اینگونه رفاقتها، نه تنها سفارشی نسبت به آن صورت نمیگیرد؛ بلکه از آن نهی نیز صورت میگردد و به قول محتشم کاشانی: «چرا عاقل کند کاری؛ که باز آرد پشیمانی».[1]
امیدوارم موفق باشید.
---------------------------------------------------
پینوشت:
[1]. محتشم کاشانی، دیوان اشعار، قصیده 77