آیا کودک را به تنهایی عادت دهیم...؟؟؟

سلام؛ عرض ادب و احترام خدمت شما

از اینکه سؤال خودتان رو با مجموعه اندیشه برتر به اشتراک گذاشته و تلاش دارید مسائل مهارتی تربیتی رو به شیوه صحیح و از طریق مشورت نمودن حل مسئله کنید از شما سپاسگزارم. سؤال شما رو مطالعه نمودم و این‌گونه متوجه شدم که در خصوص جدایی فرزند و زمان درست تمرین عادت به‌تنهایی به دنبال کسب اطلاع هستید. ان‌شاءالله در این زمینه نکاتی رو خدمت شما عرض می‌کنم.

در ابتدا قدم نورسیده رو خدمت شما مادر محترم، تبریک عرض می‌کنم و ان‌شاءالله در سایه اهل‌بیت علیهم‌السلام برای شما مایه فخر و سرافرازی باشند.

در خصوص آموزش و تمرین فرزند خود به تنها بودن باید مراقب این نکته باشید که مادر از سن شش‌ماهگی تا هجده‌ماهگی باید در کنار فرزند خود حضور داشته باشد. در حقیقت نبود مادر برای کودک به معنای اضطراب و وحشت‌زدگی معنا پیدا می‌کند؛ بنابراین توصیه می‌شود که این نوع آموزش در سنین پایین‌تر از دوسالگی که مرحله اعتمادسازی و ایجاد امنیت برای کودک هست را شروع نکنید.

اگر این اعتماد به‌خوبی در فرزند شکل نگیرد، بی‌اعتمادی و ایجاد اضطراب و دلهره جایگزین آن می‌شود. وقتی کودک از رحم مادر که محل امن زندگی او بوده خارج و در دنیای جدیدی وارد می‌شود نیاز دارد که این اعتمادسازی را از او قطع نشود و همچنان ادامه پیدا کند.

دقت داشته باشید بر اساس تجربه و پژوهش‌های انجام شده در این زمینه اگر این اعتمادسازی خوب‌شکل نگیرد و بی‌اعتمادی جایگزین آن شود، این بی‌اعتمادی باعث زمینه شکل‌گیری بسیاری از مشکلات در بزرگسالی می‌شود؛ لذا روان‌شناسان اولین مرحله رشد رو مرحله اعتمادسازی در نوزاد می‌دانند و آن را سنگ بنای شخصیت نوزاد در آینده در نظر می‌گیرند.

این اعتمادسازی حاصل نمی‌شود مگر اینکه خوب به نیازهای زیستی و روانی او مثل غذاخوردن، میزان خواب کافی و محبت‌کردن توجه کافی وجود داشته باشد. مادر باید کاملاً در دسترس باشد که بتواند به‌خوبی نیازهای نوزاد خود را با دو قید «به‌موقع» و «به‌اندازه کافی» برآورده کند.

منظور از این قید این هست که گاهی ممکن است مادر پاسخگو به نیازهای فرزند، حضور فیزیکی داشته باشد؛ ولی به علت ناراحتی یا افسردگی و دیگر موارد به‌اندازه کافی و به‌موقع نیاز نوزاد خودش را برآورده نکند و لذا این مادر، ثمره اصلی اعتماد را هم در موضوع تربیت فرزند دریافت نخواهد کرد.

و نکته آخر اینکه در این مرحله اولیه از رشد، تا سن سه‌سالگی باید مراقبت از نوزاد؛ مراقبت انحصاری باشد، یعنی اینکه نگهداری و تربیت نوزاد و فرزند در بین افراد مختلف چرخش پیدا نکند و بعد از دوره اعتمادسازی به‌تدریج با تکنیک‌ها و مهارت‌هایی که برای جداسازی و تمرین تنهایی برای کودک ایجاد می‌کنیم به او آموزش می‌دهیم که خیلی وابستگی به والدین پیدا نکند که در جای و زمان خود نیاز به آموزش دیگری هست.

در نهایت امیدوارم که در تربیت صالح فرزندان خود موفق و سربلند باشید.