آیه 16 فتح و شبهه ای بی اساس

نکته اول: این آیه در باره قبیله هوازن و بنی سعد است که جزء مشرکان بودند.(تفسير نمونه؛ ج‏22، ص 61)  و می دانیم که اسلام، بت پرستی را به رسمیت نمی شناسد و بنایش این بود که بساط بت پرستی را در شبه جزیره برچیند. زیرا که بت پرستان، برخلاف عقل سلیم، بتهایی را می پرستیدند که هیچگونه سودی برای آنها نداشت: «و (مشركان نادان) خدا را كه مبدأ كل و مرجع همه امور عالم است فراموش كرده و غير او (يعنى بتهاى بى اثر) را به خدايى برگرفتند و حال آنكه آن بتان هيچ چيزى نتوانند آفريد و خودشان هم مخلوقند و نه هيچ بر نفع و ضرر خود قادرند و نه امر موت و حيات و بعث به دست آنهاست.»(فرقان/3). بنابراین اینکه اسلام دستور به تغییر عقیده مشرکان می دهد، یک دستور عقلی است، که البته در زمان پیامبر اسلام، آنهم در شبه جزیره عربستان جریان داشته است و در این زمان اینگونه نیست.

نکته دوم: جدای از مشرکان زمان پیامبر، بقیه غیر مسلمانان(اهل کتاب) از این قاعده مستثنی هستند و آنها آزادند که دین خود را حفظ کنند(اگر در کشور اسلامی هستند باید جزیه بدهند). زیرا بنای اسلام بر مسالمت با سایر ادیان است. «خدا شما را از نيكى كردن و عدالت‏ ورزيدن با آنان كه با شما در دين نجنگيده‏ اند و از سرزمينتان بيرون نرانده ‏اند، باز نم ى‏دارد. خدا كسانى را كه به عدالت رفتار مى‏ كنند دوست دارد.»(ممتحنه/8) این آیه نه تنها در باره اهل کتاب، بلکه در باره مشرکان(در حال حاضر) صدق می کند. بنابراین با روحیه مسالمت آمیزی که قرآن در باره برخورد با غیر مسلمانان ترسیم می کند، پوچی سخن شبهه افکنان در مورد دیکتاتوری قرآن بیش از پیش نمایان می شود.