از روزی میترسم که ....

آری امروز چادر این یادگار پاک و نیک، حکایت مظلومانه و غریبی دارد. می دانم چادر را ارث برده ای از مادر، اما کاش سهم الارث خود از عفاف و حیا را از قلم نمی انداختی.
کاش جای حجابِ صرف، در این سال ها از عفاف می گفتی و جای «من حجاب را دوست دارم» کمپین «من عفاف را دوست دارم» به راه می انداختی. چرا که عفاف آن صدی هست که نود (حجاب) را در دل خود دارد. اما واقعیت این است که می توان محجبه بود و در عین حال عاری از حیا بود و التزامی به عفاف نداشت.
وانگهی عفیفه که باشی، برای حفظ عفت خود، گریزی از ایجاد حریم توسط چادر برای خود نداری. آنجاست که پوشش برتر تو، همراه با منش عفیفانه ات، خبر از باورهای عمیقت دارد. اما وقتی تنها چادری باشی و وجه شباهت تو با بانوان مسلمان فقط چادر سر کردن باشد، بیشتر متعهد به یک پوششی هستی که برای یک قشر خاص جامعه مد شده است.
حجاب که تنها یک پوشش نیست تا با مدل های زیبای آن، دل این و آن را بلرزانیم و همچون پری ها دلبری کنیم. حجاب در ظاهر پوشش ساده ای است تا جملگی زینت های ظاهری و باطنی بانوان را ستر کند و مانع از نگاه نامحرمان شود، اما با سبک زندگی امروز، خود حجاب، جنبه زینتی پیدا کرده و جملگی جلب توجه می کند.
حجاب ابزار یک تفکر است که تعهد به آن ابزار (در صورت پایبندی به تفکر مذکور) شرط لازم است اما کافی نیست. عفاف اما دارای یک ایده ئولوژی است که نمای بیرونی و ابزار ظاهری آن، حجاب است و اما درون مایه و باطن این تفکر حیا است!
این ما هستیم که سرآخر، توصیه های شیطانی و وسوسه های نفسانی او را جامعه عمل می پوشانیم و خود با دست خود اجازه می دهیم حریم هایمان همچون دل های عاشقان (بی صدا و بی هیچ خون ریزی) شکسته شوند. آنها پیمانکار تخریب هستند، و این ما صاحبان پیشین مِلک عفاف هستیم که مثل یک کارفرما اجازه تخریب دیوارهای حیا را به آنها می دهیم.
ما را در این سال ها همچون قورباغه های بیچاره پختند و ما وقتی متوجه شدیم چه بر سر روزگارمان آمده که جزغاله شده بودیم! هفته اول تصاویر مذهبی، هفته دوم تصاویر گل و باغچه خانه، هفته سوم تصاویر وسایل شخصی، هفته چهارم تصویر کتاب ها، هفته پنجم تصویر فرش و سقف و طاقچه اتاق، هفته ششم تصویر چادر و روسری، هفته هفتم تصویر دست و ناخن و انگشت و انگشتر، و بعد از آن هم دیگر گریزی از گذاشتن تصویر چهره – ولو دور و محو و مبهم و تار و ریز نیست! این سیر تنزل، همان استدراج اشراقی هاست که مشابه دستورالعمل پخت قورباغه در غرب است!