از نگاه خشک همسرم به زندگی اذیت می شم

سلام بر شما بانوی عزیز

نظر شخصی و تجربی خودم رو میگم. شاید به عنوان یک نظر قابل تأمل باشه؛ نمیدانم! آخه، شخصیتها و ویژگیهای آدم ها با هم فرق داره! به این هم بستگی داره که زندگی رو از چه زاویه ای ببینی!

بنظر میرسه همسرتون به قول معروف "مارگزیده" شدند. (مارگزیده از ریسمان سیاه و سفید می ترسد)! 
شما با شرح مختصری که اضافه کردید؛ معلوم شد که ایشان در قبال توجهی که به همسر اولشون داشتند، اسیر نمک نشناسی و ناسپاسی ایشان شدند. و هنوز از این اسارت ذهنی رها نشدند. خصوصا که تجربه و تحمل خیانت برای اکثر مردان ایرانی (با هر مسلک و عقیده ای) فوق توان و طاقت هست. ما فقط این اندازه از نوشته شما برداشت کردیم؛ ولی شما خود از زیر و بم زندگی خودتون آگاهترید!

بانوی عزیز، شما سعی کنید برخلاف همسر سابق ایشون عمل کنید. نه فقط در حد عمل؛ به زبان هم مکررا بیان کنید. از هر فرصتی و با کوچکترین توجهی از ایشون قدردانی کنید. اینقدر که ایشون مطمئن بشند که چشم شما احدالناسی غیر از ایشون رو نمی بینه. اینقدر که خیالش آسوده بشه و برسه به فحوای این حدیث که :«لَو لَمْ یُخْلَقْ عَلِیٌّ لَمْ یَکُنْ لِفاطِمَةَ کُفْوٌ؛ اگر علی آفریده نمی شد، کسی که لایق همسری فاطمه باشد وجود نداشت».
اینقدر که دلش آرام بگیره که شما ایشان را با تمام دنیا و در دست داشتن خورشید و ماهش عوض نمی کنید. 
زبان یکی از مهمترین ابزار ارتباط هست. میتونه یک رابطه رو تیره و تار کنه و میتونه یک فرد را به جنون برسونه! 
سالوس بودن به معنای چرب زبانی (البته نه بصورت مصنوعی؛ بلکه به شکل خالصانه و با اخلاص کامل) در زندگی زناشویی خیلی جواب میده! محبت کردن زبانی حناق که نمیاره! حالا ممکنه در بعضی شرایط سخت باشه ولی با تمرین، آسون میشه!
گاهی زباناً به ایشون بگید که اگر تو نبودی؛ دنیای من، رنگ و بو و معنایی پیدا نمی کرد و ... . یک کاری کنید که نظر شما را در مورد خودش این بدانه که «لولاک لما خلقت الافلاک».
اونوقت کم کم از مواضعش پایین میاد. بالاخره ایشان یک انسان هست؛ منتها یک انسان زخم خورده!
یک انسان زخم خورده هم ؛ در مرحله اول، خودش به التیام نیاز داره که جراحتش خوب بشه و بعد میتونه شرایط رو بهبود ببخشه!
  
ان شاء الله که حال دل هردوتون خوب بشه. آمین

یاعلی