از هر حرفی که می زنم پشیمونم

سلام

یه بار دیگه هم اینجا اومده بودم، خیلی وفت پیش

الان درگیر  درس و کتابم،

با خانواده 

ای که مودی هستن کلا

و از خودمم خیلی بدم میاد

من کلا بعضی موقع ها تو خونه زیاد حرف می زنم،اما تو جمع خانوادگی ساکتم کلا مثلا امروز چنتا خاطره بامزه گفتم، ولی الان پشیمونم، به خاطر حرف زدن

همیشه همینطور بوده، تو کلاس تو هرجا که چنتا آدم غریبه باشه

از چیزی که میگن می ترسم

اعتماد به نفسم که ندارم، به خاطر موهای پف و وزم که پسرونست و ونگار برق گرفته.

واینکه یه مشکل روانی دارم حس میکنم

کلا از مهد کودک تا الان که ۱۵ سالمه، هروقت موی بلند دختری رو می بینم خیلی ناراحت میشم و حسرت میخورم

چون هیچ وقت بلند نشد، همیشه کوتاه کردم و البته بهتر، سیم اسکاج چیه که بلند بشه

همیشه موی بلند و نمیگم صاف، حداقل وز وزی نبون، واسم یه رویا و یه چیز غیر قابل درکه.

چون هیچ وقت نداشتم، خودم رو اینجور دختری می بینم.

تو تصوراتم خود واقعیم نیستن

یه بار که موهام تا شونه هام بود، اشون خواستم که پروتئینه کنم، به سختی نمی افتادک از نظر مالی

وقتی که پول بلیط رفت و برگشت هواپیما داداشمو میدادن

وقتی که سیستم کامپوتر بروش می خریدن

وقتی که کنسول بازی می گرفتن

عقده ای شدم

ولی وقتی من چیزی بخوام

میدونستن چقدر شاد میشم،

ولی نکردن

حتی وقتی پشمای وز وزم رو زدم.

گریه کردم، بالاخره عادت داشتم بهشون

انقد گفتن چه موهای بدی داره که یه روز قیچی برداشتم و جلو مو هامو زدم

بعدم بردنم آرایشگاه همشو کوتاه کردن

جلو آینه نمیرم، موهای بدترکیب بز چینی دارم

امروز دختر عموهام اومده بودن.

حالم بد شد، چه موهای قشنگی داشتن

به خدا این فکر مغزمو می خوره، موی بلند داشتن که روی شونه هاتو بپوشونه چطوریه؟

یه نوع مرضه فکر کنم...

همش به اینکه کاش موهای منم مثل دوستام بود، فکر می کنم، به اینکه...

خیلی حالم بده،

احساس می گنم آدم هستم که هیچ حسی تو وجودش نیست.