اشک در خود خشکید

آمــد خبری که اشک در خـود خشکید
 
تاریخِ جهــــان از این خبرهــا کــم دید
 
گلهـــــای مهــاجـــر الی الله از ظلـــــم
 
افسرده شــدند زیرِ چشــــم خـــورشید
 
با آلِ سعــــــود بـــی کفـــایت ، شیطان
 
در غفلـــت و بدنامی و نخـوت خنــدید
 
یکـــروز درون کعبـــه خونریزی کـرد
 
روزِ دگـــــر از مِنـــا ســـــر آورد پدید
 
طی کـــــرد درونِ کعبــــه را با مستی
 
در دشت مِنا زِ خـونِ مهمــــان نوشید
 
در بزمِ جنـــــایتی کــــه برپا کـــــردند
 
مست از می و با حرامیان می رقصید
 
این ســـو دل شیعیان شد از داغ کباب
 
رحمـــان و رحیم از آسمان ها می دید
 
قاصــــد خبر آورد سحــرگه ، خونهـــا
 
تـاوان محبّــت اســــت  مـــی پردازیـد
 
در پهنـــــه ی بزمِ آفـــــرینش هـــرگز
 
حقّـی نشـــــود هَـــــدَر ،نباشـــد تردید
 
آرام به گـــــوش باد نرگــس فرمــــود
 
نزدیکیِ وعــــده ی خــــداوند رسیــــد
 
احمدیزدانی
ششم مهرماه سال نودو چهار شمسی
چهاردهم ذی الحجّه هزارو چهارصدوسی وشش قمری