امام علی و حکمیت

سلام خدمت شما کاربر گرامی

در جنگ صفین، هنگامی که سپاه معاویه در معرض شکست قرار گرفته بود، معاویه با حیله بر سر نیزه کردن قرآن، توانست سپاهیان امیرالمومنین را فریب دهد و آن‌ها از جنگ دست کشیدند و سرانجام امام علی (علیه‌السلام) مجبور به پذیرش حکمیت شد. بعد از آنکه عمروعاص داور شامیان ، ابوموسی اشعری را فریب داد، عراقیان به اشتباه خود در دست کشیدن از جنگ و پذیرش حکمیت پی بردند.

سپاهیان حضرت علی (علیه‌السلام) که به اشتباه خود پی‌ برده بودند از حکمیت توبه کردند اما برخی از آن‌ها به امام اعتراض کردند که چرا به حکمیت گردن نهاده است و باید توبه کند.
استدلال خوارج در مقابل حضرت این بود:
«ما هنگامى‌كه به برگزيدن داوران رضايت داديم، كافر شديم و اكنون از آن گناه به سوى خدا توبه كرديم، اگر تو هم همان‌گونه كه ما توبه كرديم توبه كنى، همراه تو خواهيم بود؛ وگرنه ما به شما اعلان جنگ مى‏‌دهيم.»[۱]
امام (علیه‌السلام) از آنجا که از ابتدا راضی به حکمیت نبوده و به خاطر فشار سپاه عراق آن را پذیرفته بودند و هیچ خطایی از حضرت صادر نشده بود حاضر به توبه نشد.
به همین خاطر این دسته شروع به مخالفت با حضرت امیر(علیه‌السلام) کردند و حضرت را به خاطر عدم توبه در ماجرای حکمیت کافر دانسته و سرانجام نیز یکی از خوارج (ابن ملجم)، امام (علیه‌السلام) را به شهادت  رساند.

برای اطلاع بیشتر می‌توانید به لینک زیر مراجعه کنید:
https://btid.org/fa/news/42250.
https://btid.org/fa/news/175843.
https://btid.org/fa/news/64266

پی‌نوشت
[۱] https://btid.org/fa/news/64266