امیر، دیگر به خانه باز نمی‌گردد.

تو را از پوليورپوسيده‌ات شناخت، مادر...

پوليوري كه هر گره‌اش را گريسته بود

در شب‌هاي حمله...

و بافته بودش

با پشم گوسفندانی که در غیاب تو

خود به چَرا می برد ...

حالا دیگر سنگی بود

که نامت را بر خود داشت

و او می توانست تا آخر عمر

تحویل سال ها را کنار تو باشد !

.

.

سال ها زیر خاک مانده بودی

و استخوان هایت فرقی نداشت

با استخوان همسنگری سرما خورده

که پیش از وقوع خمپاره

پولیورت را به او بخشیده بودی !

"شعر از یغما گلروئی"