با لجبازی بچه ها که حرف گوش نمی دن چکار باید کرد؟

سلام

بچه باید چه حرفی رو گوش بده دقیقا!؟ یکم بهش فکر کنید.اگه بچه سنش زیر هفت ساله که باید دستور بده و شما بحرفش گوش بدید.بدون محدودیتهایی که برای بچه مفهوم نیستش.مثلا بچه دوست داره بازی کنه کاری هم نداره مهمون میاد یا نمیاد.کسی حق نداره مزاحم بچه بشه.اگه خواست وسایل بازیش همون وسط باشه باید بگید چشم .و مهمونها رو توجیه کنید.که بچه داره بازی میکنه شما ببخشید اگه خونه بهم ریخته ست مهمونم یا میفهمه یا نمیفهمه که مشکل خودشه ولی بچه نباید اذیت بشه.لباسی که دوست نداره نباید تنش کنید.غذایی بدید که دوست داره.ببینید بچه تا هفت سالگی فقط دستور میده و والدین میگن چشم. این دستور دینه البته نظر شخصی من نیست.خب پس تو این سن لج بازی کردن معنا نداره اصلا چون کسی چیزی بهش نمیگه که اون لج کنه.حال این بچه حالا شده هفت ساله دیگه هم اگرچه باید تو این سن شما بگید و بچه گوش بده اما اگه هفت سال اول رو دستور داده باشه حالا دیگه چیزی تو دلش نمونده که بخواد با لج کردن جبران کنه.ببینید بچه پنج ساله مثلا پفک میخواد براش نمیخرن همیشه تو دلش مونده این شاید تا هفت هشت سالگی هم این روند ادامه داشته باشه اما وقتی ده ساله شد میره مدرسه میخره و هر کاری که ازش محروم بوده و حالا میتونه رو جبران میکنه.چون یاد گرفته هر کی زورش بیشتر بود حرف اون پیش میره.در روابط پدر یا مادر با فرزند هم همین ماجرا ست.اگه اصولی باشه و بچه احساس نکنه که ازادیش بخاطر ضعیف بودنش بخطر افتاده وقتی که توان انجام کاری رو داشت دیگه از قدرتش استفاده نمیکنه.مبنا احترام بوده یا ارزشها بوده.مثلا بچه وقتی ببینه والدینش ساعت یازده خودشون میخوابن دیگه نیاز نیست به بچه بگن بخواب خودش به این باور میرسه که الان وقت خوابه و باید همه بخوابن اما اگه پدر مادرش نشستن فیلم تماشا میکنن و به بچه میگن تو باید بخوابی خب اوایل بچه از ترسش میره میخوابه ولی یکم که بزرگتر بشه میبینه فقط زوره که حاکمه حالا خودش بزرگ شده شهامت این رو داره بگه نمیخوام بخوابم و لج بازی شروع میشه.

همیشه حق با بچه ست.مگر اینکه خلافش ثابت بشه.بچه با هیچ کس دشمنی نداره .با والدینش سر جنگ نداره.اگه یوقت کاری میکنه که نباید بکنه بچه معلول رفتار والدینشه خودش هیچ تقصیری نداره.

یه مطلب هم فراموش نشه که اگر چه بچه هفت سال دوم باید مطیع باشه اما محدوده ی توقعاتمون رو از بچه باید به حداقل برسونیم.این اشتباهه که توقع داریم بچه باید همونجور زندگی کنه که من میگم.اونم انسانه و حق داره سلایق خودش رو بکار بگیره الزاما چیزی که ما فکر میکنیم درسته درست نیست.بخش زیادی از هنجارهای فرهنگ ما رو اگه به فرهنگ دیگه ای عرضه کنی بعنوان ناهنجاری اونو میشناسن .درسته که پدر و مادر خیر خواه بچه هستن اما قرار نیست بچه ی ما ابر انسان باشه.توجه کردید که اون بچه ای که ما در ذهنمون توقع داریم اصلا وجود خارجی نداره.قوانینی که پدر و مادر برای بچه میچینند در واقع هیچ خللی توش نیست هیچ اشکالی نباید در زندگی بچه پیدا بشه ولی واقعا زندگی خود ما انقدر اوتو کشیده و بی عیب هست که انتظار داریم بچه انقدر درست زندگی کنه .

خودمون برای خوردن انقدر با احتیاط عمل میکنیم که به بچه سخت میگیریم .اینو بخور اینو نخور  اینجوری حرف بزن اون کارو نکن.اگه یه نفر بالاسر ما باشه و بخواد نظارت کنه انصافا از خود ما بیشتر خطا میگیره یا از بچه ی ما.

لجاجت بچه یه بخشش بخاطر فشارهای زیادیه که بهش میاریم بعلاوه ی گذشته و نحوه ی برخورد ما اون زمانی که نمیتونست مخالفت کنه و مجبور بود انجام بده.

بچه ها امانت الهی هستن.هر گونه فشار بیخود برای تربیت بچه میتونه اثار منفی در روحیات اون داشته باشه و والدین باید جوابگو باشن.