دختر مجردی هستم با سن بالا که در خانه با پدر و مادرم زندگی می کنم.
خانواده آرام وموقعیت خوبی داریم. مشکل من پدرم هست. پدر من از بیرون فرشته است. مهربان و دوست داشتنی. البته در عمل هم همینگونه هست اما صبرش در خانه صفر است. در خانه دقیقا موجی است یعنی زمان هایی بسیار خوب و مهربان و زمان هایی به شدت عصبی
روشنفکر است و با هم به شدت صمیمی هستیم. خصوصی ترین مسائل زندگیم را می توانم با پدرم صحبت کنم و مشاور عالی هست اما در کنار تمام این خوبی ها فقط یک بدی دارد که مرا مستاصل کرده و همان یک بدی زندگی را به من تلخ کرده
وقتی عصبانی هست به خصوص وقتی مهمان داریم بیشتر می شود، بی گناه و بدون دلیل (بدون توجه به اینکه در کنار چه کسی هستی) توهین می کند. نمی دونم چرا بعد این همه سال، هنوز برام عادی نشده و هر بار از درون می شکنم . آدم به این مهربونی آنقدر وقتی عصبانی می شود زبانش زهرآگین و تلخ می شود و در اوج بی گناهی، حرف های نامربوط می زند که نمی دونی چه کار باید بکنی. و وقتی ناراحت می شوی یا این مسائل منجر به قهر می شود، باید تویی که بی گناه و بی مورد در کنار بقیه یا حتی در خلوت بهت توهین شده، بروی و عذرخواهی کنی. جالب اینجاست اصلا جرات ندارد این رفتار را با برادرم داشته باشد همیشه در برابر او کوتاه می اید.
مردی که دریای تحمل را برای دیگران یا حتی غریبه ها دارد (فکر نکنید از روی ناتوانی است از روی مهربانی و علاقه)، حتی اپسیلون آنرا در خانه برای همه و به خصوص برای من ندارد.
گاهی فکر میکنم دلیل زیادی مظلوم بودن من در جامعه و این که در هر اتفاقی خودم را مقصر می دانم رفتارهای اوست
چه باید بکنم؟ چرا حساسیتم کم نمی شود؟
-----------------------
کاربران محترم مي‌توانيد در همين بحث و يا مباحث ديگر انجمن نيز شرکت داشته باشيد: https://btid.org/fa/forums
همچنين مي‌توانيد سوالات جديد خود را از طريق اين آدرس ارسال کنيد: https://btid.org/fa/node/add/forum
تمامي کاربران مي‌توانند با عضويت در سايت نظرات و سوالاتي که ارسال ميکنند را به عنوان يک رزومه فعاليتي براي خود محفوظ نگه‌دارند و به آن استناد کنند و همچنين در مرور زمان نظراتشان جهت نمايش، ديگر منتظر تاييد مسئولين انجمن نيز نباشد؛ براي عضويت در سايت به آدرس مقابل مراجعه فرمائيد: https://btid.org/fa/user/register
باسلام خدمت شما کاربر گرامی:
از دقتتون نسبت به رفتارهای خوب و تمجید و تحسین اون بسیار تشکر می کنیم. اینکه دارید به خوبی ها اهمیت داده و اونا را ذکر می کنید خودش یه ویژگی برجسته هست.
البته خود این دقت شما باعث شده تا شما به زودرنجی مبتلا بشید. یعنی ما درست از کسی که توقع نداریم همون رفتاری را میبینیم که دوست نداریم.
این عمیق فکر کردنتون و ژرف نگری شما دلیل دوم این ناراحتی هاست.
کمی هم اعتماد به نفستون را ببرید بالا و همیشه و به صورت کامل امادگی برخوردهای پدرتون را داشته باشید به نوعی که با هر برخورد درصدی از حساسیت هاتون را کم کنید تا به مرور یه حالت عادی بشه برای شما.
در این قسمت گام های بلندی برای خودشناسی و مهارت های ارتباطی بردارید. قدرت پذیرش خودتون را بالا ببرید و همیشه خودتون را در معرض موقعیت های مختلفی که پدرتون شما را قرار میده ببینید و برای هر برخوردی یه تحلیلی داشته باشید. و تحلیل هاتون به سمت مثبت باشه:
اول همه خوبی هایی که از پدرتون سراغ دارید و ذکر کردید را یاداور بشید برای خودتون
عدم اگاهی و اطلاع پدرتون از ناراحتی های شما
قصد اذیت نکردن توسط پدرتون
مهم نبودن این مطالب در ذهن پدرتون....
پس ما می تونیم با این نوع نگرش ها رفتار دیگران را در چند فیلتر قرار بدیم و از شدتش کم کنیم.
موفق باشید.