تجزیه ایه انا لله

پاسخ سوال : "اینکه در قران اومده الی المرافق و اهل سنت هم طبق قران عمل میکنند.ولی ما بر خلاف قران اما طبق سنت عمل میکنیم؟"

ج) ببینید دوست عزیز، ما شیعیان هم بر اساس قرآن عمل می کنیم ولی قرآن را از اهل بیت (ع) منفک و جدا نمی دانیم. (رجوع به حدیث ثقلین)

نکته دوم اینکه اهل بیت ع هم چیزی بر خلاف قرآن نمی گویند. این اختلاف برداشت، اختلاف نحوی هست که مربوط به قواعد نحوی ادبیات عرب است که واضع علم نحو هم یک انسان عادی بوده نه خدا و پیامبر ص. (اَبو الاَسْوَدِ دَؤَلی، شاعر و تابعی مشهور است که بیشتر، از او به عنوان صحابی امام علی (ع) و واضع علم نحو نام برده می‌شود).
در صرف هم بسیاری از صیغه ها سماعی (شنیداری) است. یعنی اصلا وزن و فرمول خاصی نداره. عرب حرف زده و مطابق نحوه تکلم عرب کتابت کرده اند.

بنابراین این چنین نیست که اهل سنت که (الی) را به معنای (بسوی) و انتهای غایت میگیرند مطابق قرآن عمل می کنند و ما که (الی) را به معنای (تا) یا (مع) میگیریم برخلاف قرآن عمل می کنیم. 
اتفاقا ما درست عمل می کنیم چون اولین معلم قران شخص عزیز پیامبر ص است.

مگه ایه ای در قران وارد شده که بگوید نماز صبح را چگونه بخوان؟ یا مثلا در قران احکام شکیات و ... امده؟ خیر! ما از (اقیموا الصلاه) چگونه میخواستیم تعداد رکعات نماز را استخراج کنیم؟ مگر غیر از این بود که پیامبری که ابلاغ کننده وحی بود و وظیفه مرجعیت علمی داشت باید به ما اموزش میداد؟؟؟؟؟!!!!! 
روش وضو گرفتن هم همینطور است. کاربردی است. باید معلم قران اموزش میداد.

من روایتی را برای شما نقل می کنم. سعی میکنم خلاصه بگویم، اگه بتونم البته(خخخ). 
روایت هست که از زهد و علم مردی پیش امام صادق ع تعریف بسیاری کردند. تا انجا که امام مشتاق دیدار ایشان گشت و دست بر اتفاق ایشان را در بازار ملاقات کرد، در حالیکه عده زیادی اطراف او را گرفته بودند و او حکم شرعی میگفت و ... . امام با ایشان پس از رفع و رجوع مردم، تا مسیری همراه می شود، می بیند که سر میوه فروشی را گرم کرد و دو انار دزدید. همینطور به نانوایی میرود و دونان هم میدزد. و سپس وارد خرابه ای میشود و ان دو نان را به دو بچه فقیر و دو انار را هم به دو بچه یتیم می دهد. امام جلو میرود میپرسد انهمه زهد و تقوا و علم و ان دزدیها و این انفاقها... تو را چه می شود؟ ان شخص به امام میگوید تو نواده پیامبری و قران نمی دانی؟ مگر نخوانده ای که خدا در قران فرموده : مَن جَاء بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثَالِهَا وَمَن جَاء بِالسَّیِّئَةِ فَلاَ یُجْزَى إِلاَّ مِثْلَهَا وَهُمْ لاَ یُظْلَمُونَ. هر کس کار نیکى بجا آورد، ده برابر آن پاداش دارد، و هر کس کار بدى انجام دهد، جز به مانند آن، کیفر نخواهد دید؛ و ستمى بر آنها نخواهد شد.

هر آنکس که بنمود کار نکو    
همه ده برابر شود اجر او
کسی کاو کند زشت کاری روا    
به قدر همان کار بیند جزا

ان مرد، دو، دوتا چهارتایی می کند و می گوید من دو انار دزدیم 2×1=2 و دو نان دزدیم 2×1=2 و 2+2=4 سپس همه انها را بخشیدم 4×10=40... من 40 حسنه دارم. و گناهانم کسر شده.

امام به او می فرماید: بنده خدا، ان موقع شما 40 حسنه برایت ثبت می شد که ان انار و نان مال خودت بود. نه اینکه دزدی کنی (غصب) و بعد هم بدون اجازه صاحب ان ، مال غصبی را ببخشی (بخشش در اینجا یعنی تصرف در مال غیر) لذا شما اینجوری برات محاسبه شده : دو انار دزدیدی  2×1=2 و دو نان دزدیدی 2×1=2 و 2+2=4 سپس بخاطر تصرف در مال غیر هم دوباره  2×1=2 و 2×1=2 و 2+2=4 و 4+4=8.... تو 8 گناه کرده ای و ثوابی هم نبرده ای.

دوست بزرگوار، تفسیر قران بدون اهل بیت ع ، مصداق تفسیر برأی است و افتادن در وادی ضلالت.

لذا شما هرگز گمان مبر که ما که به سیره، عمل می کنیم بر خلاف قران کاری را انجام میدهیم. از ان گذشته به دلایلی همچون سنت، عقل، اجماع و عرف اثبات می شود، کیفیت شستن دستان در وضو از آرنج ها به سمت انگشتان است.

_________

اینها هم توضیح اضافه هست اگه طبعتون میکشه بخوانید.
مساله ما در حد (ید) است. بسیاری از عالمان نحو، لفظ «اِلی» ر ا به معنای «مع» گرفته و شستن خودِ مرفق (ارنج) را نیز واجب دانسته اند و بیان «اِلی المرافق» بدین خاطر است که حدّ «یَد» محدود گردیده و گرنه لازم می شد تمام دست شسته شود.

مثلا امام خمینی ره در مساله 243 توضیح المسائلشون میگند که دستها را باید از مرفق به طرف سرانگشتان بشویید.(از مرفق)

بعد در مساله 246 میفرمایند: برای انکه یقین کنید ارنج را کاملا شسته اید، باید مقداری بالاتر از ارنج را هم بشویید. 

ولی در رابطه با اینکه دستها از بالا به پایین باید شسته شوند، بین علمای ما اجماعی است و محل اتفاق.

و از طرفی ما مکلفیم؛ و بر مکلف واجب است در اینگونه موارد (فروع دین) بر اساس رساله مرجع تقلیدش عمل کند؛ نه براساس برداشتش از قران یا حتی حدیث (چه بسا ما دریافت صحیحی از قرآن نکنیم و حدیث شناس هم نیستیم)

موفق باشی دوست من

انَّ : یعنی بدرستیکه ؛ از حروف مشبهه بالفعل 

ا : در واقع (نا) بوده: یعنی ما ؛ اسم ان و محلا منصوب (ضمیر متصل منصوبی)

لله : ل: یعنی از آنِ ؛ حرف جر.(حرف جر (ل) در عربی معانی متعدد داره : برای ؛ از آنِ؛ مال؛ داشتن؛....)

الله : یعنی خدا ؛ مجرور به حرف جر. (لله) با هم میشه جارو مجرور و خبر انّ محلا مرفوع

انا : کمامر (یعنی مثل انچه که نوشتم، ترجمه و ترکیب میشه)

الیه: یعنی بسوی او ؛ جارو مجرور محلا (الی + ه ضمیر متصل مجروری)

راجعون: یعنی برگشت کننده ایم . خبر ان و اسم فاعل و مرفوع به اعراب فرعی با (واو)

 ایه هم معروفه به ایه استرجاع معنیش میشه : بدرستیکه (همانا) ما از خداییم و بسوی او برگشت کننده ایم. (بازمیگردیم).

(ل) اینجا معنای از آنِ میده. شما فرض کن معنی برای بده. باز هم خیلی فرقی نمیکنه. شما چه بگی این (مثلا) کیف مالِ منه چه بگی از آنِ منه چه بگی برای منه ؛ فرقی نمی کنه. مثلا در تهران معمولا واژه مصطلح (برای) هست. مثلا ما از هم میپرسیم برای کدوم شهری؟ در جنوب مردم میگن مال کدوم شهری؟ از آن هم مثل منی که تو حال و هوای شعرم بکار میبرم.خخخخ

مثلا در عربی وقتی میگیم (لی کتاب) که ترجمه نمیکنیم (برای من کتابی هست) گرچه ترجمه غلطی هم نیست. ولی اگر ترجمه کنیم (کتابی دارم) بهتر هست. اینم مثل همونه.

یا علی