ترس نرسیدن به هدف

با سلام به شما کاربر محترم

درباره مسئله اولتون که بابت نرسیدن به هدفتون دچار نگرانی هستید باید عرض کنم که گاهی تمرکز بیش از حد روی یک موضوع به طوری که اون رو پیش خودمون خیلی بزرگ کنیم منجر به این میشه که این فکر در ذهنمون پدیدار بشه که اگر به اون هدفم نرسم چه میشه؟ و اینجاست که تمام وجودمون رو نگرانی فرا می گیرد. در حالی که نکته روانشناختی مسئله این است که هیچ گاه نباید یک چیز رو هدف گذاری کنیم بدون اینکه هدف جایگزینی داشته باشیم. بسیاری از افسردگی های افراد ناموفق در این است که تنها یک هدف رو برای خودشون تعریف کردند و نسبت به اهداف جایگزین غافل شدند و همین مسئله باعث شده که وقتی به دلایل مختلف به هدف موردنظرشون نمی رسند دچار نگرانی، یأس، ناامیدی و در نهایت افسردگی می شوند. 

بنابراین این دغدغه و نگرانی که شما از آینده دارید رو بقیه افراد جامعه هم دارند، فقط نکته این است که اگر بخواهید تنها به یک هدف بسنده کنید و تمام برنامه‌های زندگی و آمال و آرزوهاتون رو در اون هدف خلاصه کنید، سخت در اشتباهید و از جهت روانشناختی خودتون رو در معرض بالاترین فشار روانشناختی قرار داده اید که اصلا منطقی نیست. در نتیجه توصیه بنده این است که حتما برای خود اهداف متعدد و جایگزین در یک راستا تعریف کنید که اگر مثلا هدف اولی محقق نشد، بتوانید هدف دومی رو جایگزین کنید و احساس کهتری و ناامیدی رو پیدا نکنید. مثلا فرض بگیرید که یک نفر هدفش ادامه تحصیل در خارج از کشور است، خب طرف تلاش می کند که به این هدف برسد، ولی به دلایلی این امکان برای او مهیا نمی شود، در اینجا حتما باید هدف جایگزین داشته باشد و اون هدف جایگزین می تواند ادامه تحصیل در یکی از دانشگاه های کشور است.

در کنار این توضیحات نباید عنصر توکل بر خدا رو از یاد برد. قطعا در کنار تلاش و برنامه ریزی برای رسیدن  به اهداف موردنظر توکل بر خدا عنصر آرامش بخشی است که می تواند تضمین کننده این راه باشد. امام على عليه السلام در این باره فرمود: «مَنْ تَوكَّلَ عَلَى اللّه ذَلَّتْ لَهُ الصِّعابُ وَتَسَهَّلَتْ عَلَيْهِ الأَْسْبابِ؛ هر كس به خدا توكل كند، دشوارى ها براى او آسان مى شود و اسباب برايش فراهم مى گردد.» [غررالحكم، ج5، ص425، ح9028]

اینکه شما، یه نفر همسن و سال خودتون رو در تلویزیون ببینید که در کار اجرا موفق بوده و خودتون رو با اون مقایسه بکنید و و احساس کهتری به شما دست بدهد و از خودتون سوال کنید که چرا مثلا شما چنین موفقیتی رو بدست نیاوردید باید در ابتدا عرض کنم هرکسی استعداد و توانمندیهای مخصوص به خودش رو دارد و نمی شود از این جهت افراد رو با هم مقایسه کرد؛ مثلا فرض بگیرید که یک نفر نخبه رشته ریاضی و اول المپیاد کشوری است، ولی توانایی اجرا و مجری گری رو ندارد! خب آیا به نظرتون درسته که چنین فردی رو با اون مجری یا گزارشگر مقایسه کرد؟ قطعا نمیشه؛ چون هرکدوم در حیطه و استعداد و علاقه مندی و توانمندی خودش قرار دارد و نمی شود کسی رو از این بابت برتر از دیگری ارزیابی کرد. بنابراین شما هم مانند بسیاری از جوانان همسن و سال خودتون دارای استعداد و علاقه مند و توانمندی‌های مخصوص به خودتون هستید لذا فلان مجری که همسن و سال شماست دلیل نمیشه که ایشون از شما برتر باشد یا احساس کهتری به شما دست بدهد که چرا مثلا شما به چنین جایگاهی نرسیدید. 

همانطور که می دانید ما انواع و اقسام هوش و استعداد داریم از قبیل هوش کلامی، هوش درون فردی، هوش میان فردی، هوش فضایی، هوش اندامی-فیزیکی، هوش طبیعت گرا، هوش موسیقایی، هوش هیجانی، هوش منطقی. قطعا هرکسی در یکی از این هوش ها، دارای استعداد و توانمندی است؛ مثلا کسی که در کار اجرا و گویندگی مهارت کافی دارد، طبیعتا از هوش کلامی بالایی برخوردار است یا شما که مثلا علاقه مند به ورزش هستید و در رشته ورزشی تحصیل می کنید، چه بسا از هوش اندامی- فیزکی بالایی برخوردار باشید. البته باتوجه به تحصیل در این زمینه حتما از هوش های دیگر هم برخوردار هستید. بنابراین بیخودی ذهن خودتون رو درگیر این مقایسه بندی‌های بیجا و نادرست نکنید و ناخواسته احساس یا برچسب منفی به خودتون نزنید.

نکته بعدی این است که هرکسی براساس استعداد و توانمندی هایی که دارد، به همان اندازه از او انتظار می رود. لذا از منظر آموزه‌های دینی هرکسی که از ظرفیتهای خدادادی بیشتری برخوردار باشد طبیعتا از او توقعات و انتظارت بیشتری می رود و در روز جزا نیز به همان اندازه از او انتظار خواهد رفت. لذا در برابر هر نعمتی که خدای متعال به انسان می دهد در برابرش باید بتواند به خوبی جبران کند و گرنه از بازخواست می شود. 

جهت مطالعه بیشتر درباره مطلب مشابه در این زمینه می توانید به لینک ذیل مراجعه کنید.
https://btid.org/fa/news/125993

موفق باشید.