تفسیر آیه 40 سوره توبه

01:39 - 1395/05/11

734- إِلَّا تَنصُرُوهُ فَقَدْ نَصَرَهُ اللَّهُ إِذْ أَخْرَجَهُ الَّذِينَ كَفَرُوا ثَانِيَ اثْنَيْنِ إِذْ هُمَا فِي الْغَارِ إِذْ يَقُولُ لِصَاحِبِهِ لَا تَحْزَنْ إِنَّ اللَّهَ مَعَنَا فَأَنزَلَ اللَّهُ سَكِينَتَهُ عَلَيْهِ وَأَيَّدَهُ بِجُنُودٍ لَّمْ تَرَوْهَا وَجَعَلَ كَلِمَةَ الَّذِينَ كَفَرُوا السُّفْلَىٰ وَكَلِمَةُ اللَّهِ هِيَ الْعُلْيَا وَاللَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ

ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳﺎﺭﻯ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ (ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳﺎﺭﻯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺸﻜﻠﺘﺮﻳﻦ ﺳﺎﻋﺎﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ) ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎم ﻛﻪ ﻛﺎﻓﺮﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ (ﺍﺯ ﻣﻜﻪ) ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩ (ﻭ ﻳﻜﻨﻔﺮ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﺑﻴﺶ ﻧﺒﻮﺩ) ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎم ﻛﻪ ﺁﻧﺪﻭ ﺩﺭ ﻏﺎﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﻔﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﮔﻔﺖ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ! ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻜﻴﻨﻪ (ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ) ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻟﺸﻜﺮﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﻰ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺘﺎﺭ (ﻭ ﻫﺪﻑ) ﻛﺎﻓﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ (ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻜﺴﺖ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﺳﺎﺧﺖ) ﻭ ﺳﺨﻦ ﺧﺪﺍ (ﻭ ﺁﺋﻴﻦ ﺍﻭ) ﺑﺎﻟﺎ (ﻭ ﭘﻴﺮﻭﺯ) ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺰﻳﺰ ﻭ ﺣﻜﻴﻢ ﺍﺳﺖ.(40)

این آیه در وصف ابوبکر نازل شده؟
اگر نه پس نفر دومی کیه؟

http://btid.org/node/96478

Plain text

  • تگ‌های HTML مجاز:
  • آدرس صفحات وب و آدرس‌های پست الکترونیکی بصورت خودکار به پیوند تبدیل می‌شوند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
1 + 5 =
*****
تصویر علی بیرانوند

با سلام

جواب مختصر و کوتاه:
البته به اذعان مفسران قرآن و تاریخ نویسان  ابوبکر  در غار پیامبر اکرم(ص) را همراهی کرده است. ولی این همراهی و مصاحبت را نمی توان وصف و فضیلتی برای ابوبکر دانست، ماجراى مصاحبت" ابو بكر" با پيامبر صلی الله علیه و اله در اين سفر و اشارات سر بسته‏اى كه در آيه فوق به اين موضوع شده در ميان مفسران شيعه و اهل تسنن بحثهاى مختلفى برانگيخته است.
بعضى راه افراط را پوييده ‏اند و بعضى راه تفريط را،" فخر رازى" در تفسير خود با تعصب خاصى كوشش كرده كه دوازده فضيلت! براى" ابو بكر" از آيه فوق استنباط كند و براى تكثير عدد، آسمان و ريسمان را به هم بافته، به- طورى كه پرداختن به شرح آن شايد مصداق اتلاف وقت باشد. بعضى ديگر نيز اصرار دارند كه مذمتهاى متعددى از آيه استفاده مى‏شود.نخست بايد ديد كه آيا كلمه«صاحب» دليل بر فضيلت است؟ ظاهرا چنين نيست

زيرا از نظر لغت  صاحب  به معنى" همنشين و  همسفر  به طور مطلق است، اعم از اينكه اين همنشين و همسفر شخص خوبى باشد يا بدى، چنان كه در آيه 37 سوره" كهف" در داستان آن دو نفر كه يكى با ايمان و خداپرست و ديگرى بى ايمان و مشرك بود مى‏خوانيم:" قالَ لَهُ صاحِبُهُ وَ هُوَ يُحاوِرُهُ أَ كَفَرْتَ بِالَّذِي خَلَقَكَ مِنْ تُرابٍ":[کهف/37] رفيقش به او گفت: آيا به خدايى كه تو را از خاك آفريده كافر شدى"؟[1]

پی نوشت:

[1]. تفسير نمونه، ج‏7، ص421.