دخترمن تازه چهارسالشو تموم کرده.واسه هرخواسته ی کوچیکی که داره وناکام میمونه کلی ناراحت میشه هرچقدهمدلی میکنم فایده نداره وانتظار داره هرچی دلش میخاد اون کار انجام شه اصلا راحت قانع نمیشه ومن حس میکنم اینجوری خیلی بهش فشار میاد.من همیشه سعی کردم قاطعانه ومهربانانه باهاش برخوردکنم.
همیشه ازدوستاش انتظار داره حتما باهاش بازی کنند و اگه دوستش احیانا حوصله بازی نداشته باشه بشدت ناراحت میشه وهمش اصرارمیکنه که حتما باهاش راه بیان وحتی بهشون حاضره باج بده ومن میبینم که دیگرون ازنقطه ضعفش استفاده میکنن.من روزانه سعی میکنم نیم ساعت حدااقل باهاش بازی کنم.براش حتما وقت میزارم.وحتما بازی بادوستش توبرنامه روزانمون هست.من ازطریق قصه وبازی های روزانمون غیرمستقیم میگم ولی بازبه نتیجه دلخواه نرسیدم.انتظارداره کسی میاد خونمون اصلا نره خونه خودش وموقع رفتن اصرارکه بمون.خیلی خودش حرص میخوره وهمش اینجوری تواسترس هستش.خیلی مرکزتوجه ومحبت منوپدرش هست ولی باز ازدیگران انتظارتوجه داره.حتی ازتوجه من به پدرش وبرعکس ناراحت میشه.باحرص وعصبانیت حرفشو میزنه چون ازهمه چی ناراضیه.وقتی خوشحاله که همه چی برباب میلش باش
----------------
کاربران محترم مي‌توانيد در همين بحث و يا مباحث ديگر انجمن نيز شرکت داشته باشيد: https://btid.org/fa/forums
همچنين مي‌توانيد سوالات جديد خود را از طريق اين آدرس ارسال کنيد: https://btid.org/fa/node/add/forum
تمامي کاربران مي‌توانند با عضويت در سايت نظرات و سوالاتي که ارسال ميکنند را به عنوان يک رزومه فعاليتي براي خود محفوظ نگه‌دارند و به آن استناد کنند و همچنين در مرور زمان نظراتشان جهت نمايش، ديگر منتظر تاييد مسئولين انجمن نيز نباشد؛ براي عضويت در سايت به آدرس مقابل مراجعه فرمائيد: https://btid.org/fa/user/registe
خواهر گرامی، سلام؛ از اعتماد شما به این مجموعه از شما تشکر می کنیم و امیدواریم که مشاور خوبی برای شما باشیم.
بچه ها وقتی به دنیا می آیند، از نظر روان شناختی خودمیان بین هستند، یعنی خود را محور دنیا می بینند و خیال می کنند دنیا باید در اختیار آنها باشد. والدین باید به تدریج به او بیاموزند که چنین نیست و گاهی محرومیت هم اتفاق می افتد و باید صبر داشته باشند. والدین نباید همه چیز را برای کودک مهیا کنند و محرومیت های جزئی هم لازم است.
این کاملا طبیعی است که کودک شما در این سن وقتی منزل تان مهمان می آید اصرار کند که بماند و از خانه شما نرود. مهم این است که در این بین شما به او باج ندهید و اگر گریه کرد شکست نخورید. اگر قرار است کوتاه بیایید، همان ابتدا کوتاه بیایید و اگر قرار است جلو او کوتاه نیایید هر چقدر هم گریه کرد با لبخندی به لب بگویید: "نه اصلا راه نداره و تو باید این کار را انجام بدهی" و با خواسته اش مخالفت کنید.
ممکن است اطرافیان هم در کوتاه نیامدن او نقش داشته باشند و آنها به او باج داده باشند و او یاد گرفته که حرفش را با گریه پیش ببرد ولکن مهم نیست و مهم شما هستید. شما والدین مهم ترین افراد زندگی کودک هستید و اگر درست رفتار کنید او مطابق قواعد شما رفتار خواهد کرد.
همچنین می توانید از تشویق و کارت های امتیاز استفاده کنید و به ازای تعداد مشخصی رفتار مطلوب، یک کارت به او بدهید. این کار او را تشویق می کند تا طبق میل شما رفتار کند.
گاهی توجه زیادی والدین به کودک باعث می شود که روند رشد کودک و خروج از خودمیان بینی، کند باشد. بنابراین سعی کنید مهربان، صبور ولی قاطع باشید. از اینکه مضطرب شود یا گریه کند نهراسید و قاطعیت را حفظ کنید. وقتی با حرص و عصبانیت صحبت می کند، این رفتار را کودکانه و طبیعی قلمداد کنید و انگار نه انگار که اتفاقی افتاده است، رفتار کنید؛ به مرور این رفتار او تعدیل می شود.
بنابراین چون این خشم یک خشم وسیله ای است و قصد دارد با این خشم از شما امتیاز بگیرد، آن را نادیده بگیرید و سعی کنید آرامش تان را به او نشان دهید و در صدد رفع این خشم او برنیایید تا ان شاء الله هیجان ها و رفتار او تعدیل شود.
در حال پاسخ