جواب بچه که می‌پرسد چرا گریه می‌کنی را چه بدهیم ؟

عرض سلام و خوشامدگویی مجدد خدمت شما مخاطب گرامی!

از اینکه مجدد در خدمت شما هستم، بسیار خوشحالم.

والد بزرگوار، سؤالتان چند وجه دارد: با توجه به مطالب پیشین که خدمتتان عرض کردم ابتدا دلایل این سؤال‌های مکرر را در دختر عزیزتان بررسی کنید. ببینید برای چه این سؤالات را می‌پرسد؟

آیا احساس ترس و یا ناامنی دارد؟ معمولاً بچه‌هایی که در مورد احساسات ناراحت کننده و یا کلاً به حالات چهره دیگران خصوصاً والدین حساس هستند، به نوعی درگیر احساسات ناامنی هستند. بنابراین سعی کنید رفتارهای دیگر او را بررسی کنید. و برای رفع ناامنی سعی کنید به طرق گوناگون او را مورد حمایت خود قرار دهید.

در مورد بیان مسائل عاشورا و دلیل برای گریه در مراسم‌های مذهبی را لازم نیست جریان عاشورا کامل توضیح دهید. همان‌طور که قبلاً هم عرض کردم، اگر شما به صورت کلی در مورد احساسات و بیان احساسات به دیگران (برون‌ریزی احساسات) به شیوه صحیح و غیرمستقیم به آموزش دهید و گریه لزوماً چیز بدی در نظر شما و فرزندتان نباشد، به بیان ساده و کودکانه می‌توانید در مورد جریان امام حسین (ع) با کودکتان صحبت کنید. یک نکته‌ای را در نظر داشته باشید وقتی خواستید جریان کربلا را به زبان کودکانه بگویید، تمرکز بر قتل و ... نداشته باشید تا ایشان نسبت به جریان کربلا و یا کلاً مراسم‌های مذهبی نگاه بدی پیدا نکنند. در ضمن کودک در این سن درک درستی از کشتن و ... ندارد و ممکن است سؤالات دیگری به ذهنش برسد که شما یا پاسخش را ندانید یا نشود پاسخ صحیحی به او داد و ذهنش درگیر مسائل دیگری شود که مناسب سنش نباشد. بنابراین شما بر اذیت و آزار و یا در کل ظلم برای او در قالب داستان و شعر و قصه بگویید. از این موارد غافل نشوید. مثلاً در قالب بازی با اسباب‌بازی‌هایش و جای گذاری نقش‌ها به عروسک‌ها، نقش‌ها را طوری بچینید که یکی از عروسک‌ها مورد اذیت قرار گرفته، ببینید واکنش او چه می‌شود. در اینجا می‌توانید گوشه‌ای از اذیت‌هایی که به دختر امام حسین (ع) شده را خیلی مختصر و با بیانی ساده بیان کنید.

دقت داشته باشید لازم نیست همان موقع که دخترتان از شما سؤال می‌پرسد به او پاسخی بدهید؛ چون ممکن است مناسب موقعیتش نباشد و یا پاسخ اشتباهی دریافت کند. کاهی از شیوه حواس‌پرتی و یا بازی و ... استفاده نمایید تا پاسخ صحیح را بیابید.

در مورد گریه به صورت کلی بدانید که گریه لزوماً چیز بدی نیست و برای هر انسانی چه بزرگسال و چه کودکان لازم و ضروری است. در مورد پیامدهای مثبت گریه کمی در پیام قبل گفتم. اما چیزی که توصیه می‌شود نباشد این است که گریه وسیله‌ای برای لجبازی و بهانه و عدم صحبت باشد. یعنی ابزاری برای بهانه‌گیری‌های مجدد باشد و یا اینکه فرد صحبت نکند و درخواست‌های خود را به جای صحبت با گریه و بهانه بگوید و در کل با گریه در حال اثبات خود باشد این‌ها مواردی است که بهتر است نباشد. اما برای کودک آن‌هم سه‌ساله، نمی‌شود توقع داشت که برای خواسته‌هایش گریه نکند. پس موقع گریه بهتر است واکنشی مناسب داشته باشید. نگران این هم نباشید که گفته‌اید گریه کار بدی است. سعی کنید از این به بعد واکنشی صحیح داشته باشید و برای اصلاح دیر نیست. به شرطی که کلام و رفتارتان با هم منطبق باشد.

-سعی کنید ابتدا خودتان در هنگام گریه خونسردی خود را حفظ کنید. اگر مضطرب شوید و یا به هم بریزید، بر گودتان اثر منفی می‌گذارد و این اضطراب از گریه به کودکتان نیز منتقل می‌شود و گریه طبیعی کودک به گریه‌ای نادرست تبدیل می‌شود مثل مواردی که قبل گفتم. علاوه بر این اثر سلامت جسمی و روانی خودتان نیز در معرض خطر قرار می‌گیرد و صبوری شما کم‌تر می‌شود.

- سعی کنید در زمان گریه بی اعتنا باشید. اما نه به معنای بی توجهی به او که احساس عدم امنیت کند به گونه‌ای باشد که شما به او محبت کنید؛ ولی نسبت به خود گریه بی اعتنا باشید. چون اعتنا به اصل گریه او را لجباز می‌کند.

- سعی کنید از تنبیه استفاده نکنید و به جای آن از شیوه تشویق استفاده کنید.

- گاهی برخی پدر و مادرها در ابتدای درخواست فرزند، بی توجه هستند و وقتی او گریه کرد، درخواستش را اجابت می‌کنند و یا نوعی واکنش نشان می‌دهند که فرزند یاد می‌گیرد هر بار که درخواستی داشت می‌تواند با گریه، به خواسته‌اش برسد. بنابراین شما این شیوه را به کار نبرید و به جای آن همیشه به او احساس مثبت نشان دهید و به خواسته‌هایش احترام بگذارید. چیزی هم که برایش مناسب نبود از ابتدا طوری مدیریت کنید که یا فراموش کند و یا خواسته دیگری جایگزین آن کند و یا بفهمد که آن خواسته برایش مناسب نیست.

انشا الله موفق باشید.