خائنین تو خانواده ما جمع شدن !!

سلام من 15 سالم هست پسر هستم .

وقتی که بنده 12-11 سالم بود ، مادرم با یک خانم متاهل دوست شد که همسن خواهر خودم بود یعنی 20 سال و اینا. اینا باهم رفت و آمد شدیدی داشتن و ایشون حتی خونه ی ماهم میومد. بعد از مدتی متوجه شدم اون خانم با یه آقا که مثلا بهش میگیم پدرم دوست شدن و بعد از چندوقت خانم از شوهرش طلاق گرفتن.
من زیاد جزئیات رو خاطرم نیست فقط میدونم وقتی به خودم اومدم که یه روز اواسط تابستون عمه ام داشت با خواهرم حرف میزد و خواهرم گفتش که نمیدونی دائمیه یا موقت؟
و بله،انشالله که این خدا جوونای شمارو هم به همدیگه برسونه، پدر بنده که بجای پدر اون خانم بود رفته بود و صیغه اش کرده بود.برای من نه پدرم اهمیتی داشت نه اون خانم چراکه کلا رفتار و اخلاقیاتش ثبات نداره و من از بچگی یاد گرفتم بهش کاری نداشته باشم و زنده بودن و نبودنش واسم فرقی نداره چه برسه به اینکه مثل یک پدر دوسش داشته باشم،اما خواهرم بسیار به این آقا وابسته است و وقتی این خبر رو شنید خیلی برای پدرش ناراحت شد.و این وسط مادر بدبخت من موند که پدر و مادرش با ازدواج اجباری، و فک و فامیلش با فشار روانی برای بچه دار شدن زندگیش رو تباه کردن و الان این سوهان روح بهش خیانت کرده بود.
نکته ی جالب اینجاست که هرچقد هم خواهر و برادرا و رفقاش باهاش صحبت میکردن ایشون بازم اصرار داشت که کار اشتباهی نکرده و راضی نمیشد اون خانمو طلاق بدش. اما بالاخره با کلی آشوب و رفتارهای دراماتیک طلاق انجام دادن و ایشون با کمال پررویی به ما به چشم مقصر نگاه میکرد انگار که ما چیزی به اسم خانواده رو زیر پاهامون لگد کرده بودیم تا نیازهای جنسی ذهن مریضمون رو ارضا بکنیم.
هیچوقت اینو یادم نمیره که چندوقت بعد مادرم ناراحت و عصبانی بود و داشت با کسی حرف میزد و بهش گفت "فکر کرده من از این کارا بلد نیستم؟منم نشونش میدم" این بار بشینه و تماشا کنه منم بلدم و زیادهم طول نکشید تا متوجه منظورش بشم !
توی اون سال تحصیلی من خودم تحت فشار شدیدی بودم که بتونم به سمپاد وارد بشم و فشار روانی یک خانواده ی سمی که انگار هرچی خائن بود توش جمع شدن هم همه چیزو بدتر میکرد. من وارد سمپاد شدم ، این خانواده هم خیلی بیشتر از معنای خانواده فاصله گرفت و فقط یک سال بعد بنده دچار اختلال افسردگی حاد شدم و از تمام دنیا دست کشیدم و منتظر مرگ بودم،هیچ چیز نمیخوردم بجز آبی که همراه قرص های ضد افسردگی اسکیزوفرنی و این چیزا بود، و توی این معرکه یعنی درست در مرکز معرکه دوست جدیدی به جمع خیانتکاران طلایی پیوست که ایشون هم سنش به سی سال نمیرسید این بار نوبت مادرم بود.
اما این یکی یه پسر جوان بود که دوست دخترش گویا دوسش نداشته و انگار شکست عشقی میخوره و یکراست میاد مادر من رو پیدا میکنه از کجا و با کدوم واسطه و معرف حتی خدا هم نمیدونه.
من هرروز ساعت دو از مدرسه برمیگشتم توی رختخواب تا با خوابیدن از واقعیت و عذاب فرار بکنم اما این جا خنده دار میشه که مادرم دقیقا توی اتاق کناریِ من مینشست و ساعتها با این رفیقمون- که من بهش میگم دوست پسر مامان- حرف های عاشقانه و جنسی میزد و گاهی حرف های خنده دار میزد و میخندیدن ، حدس هم میزنم ایشون حس شوخ طبعی خوبی داشته چون مادر من خیلی کم به چیزهای خنده دار توجه میکنه. این خیانت به اینجا ختم نمیشد رفت و آمد های مادرم هم مشکوک شده بود و یه بار رفتم سر گوشی مامانم دیدم نوشته بودن که امروز خیلی بهمون خوش گذشت و حتی درباره رابطه جنسی شون هم صحبت کرده بودن . حالم خیلی بد شد
حالا فرض بفرمایید یک بچه ی دوازده ساله با بیماری روانی در حد نگران کننده و 0% زندگی سالم اولین کسیه که از بین اینهمه آدم متوجه دوست پسر مامانش میشه و میره همه چیزو میفهمه و هنوز هیشکی هیچی نمیدونه. اون اقا که خواهرم بهش میگه پدر واسه من اصلا مهم نبود زنده بودن و نبودنش واسه من مهم نبود ولی من اونموقع که خیانت مادرم رو هم متوجه شدم فهمیدم که الان نه مادرم برام مهمه و نه دوست پسرش.و وقتی به خواهرم راجع به این موضوع گفتم باورش نمیشد .
وقتی که همسن و سالهای بنده داشتن مدال میگرفتن و ساز چند میلیونی میزدن و کمربند مشکی و دان دو میگرفتن،من سه بار خودکشی کرده بودم،تمام بدنم رو زخم زده بودم و خیلی بهتر، دیگه حتی گریزی از واقعیت هم نداشتم چون اضطراب شدیدی هم دچارم شد که شبا هم اجازه نمیداد بخوابم.و همه ی اینا به خاطر خانواده ای بود که من در انتخابش حتی یک هزارم درصد هم نقش نداشتم.
الان وقت زیادی از آخرین حالت افسردگی بنده نمیگذره اما دیگه قرص مصرف نمیکنم و به زندگی برگشتم. بله این چیزیه که باید باشه اما اینطور نیست
الان من میدونم که میخوام چیکار بکنم و میدونم که دوست ندارم بازنده باشم اما از نظر سیستم خانواده ی بنده این خواسته ی گستاخانه ایه که کسی بخواد چیزی بیشتر از یک پشت کنکوری و کارمند دولت باشه و این افراد سمی هنوز هم از رفتار های نامتعارف و آزار دهنده شون دست نکشیدن و مدام مزاحم و مانع تلاش من برای رسیدن به اهدافم میشن.
به نظر من اگه خانواده ی بدی داشته باشی نباید دیگه حتی به خوب شدن رفتارشون فکر هم بکنی فقط باید اون محیط ناسالم رو ترک بکنی و سعی کنی زندگی شرافتمندانه و انسانی داشته باشی درست برعکس اونا. و این جمله دلیل نوشتن این انشای الکترونیکیه چون من میخوام بدونم وقتیکه هیچ پشتوانه یا حمایت یا مدرک یا کلا هیچ چیزی ندارم چطوری میتونم از این خانواده جدا بشم و خودم زندگی بکنم؟
بنده از خیلی وقت پیش زبان انگلیسی میخوندم و حالا میخوام بعنوان مدرس وارد یه آموزشگاه بشم اما خواهرم میگه من کارای زیادی میخوام انجام بدم و مدرسه و امتحانات هم هستن و اگه بتونم کارهم بکنم پول زیادی گیرم نمیاد فوقش 200 تومن. اما من نمیخوام اینطوری زندگی بکنم چون این اصلا زندگی نیست ، غرق شدن در باتلاق مشکلات جنسی و زناشویی مادر و پدریه که هیچ آموزشی ندیدن و نه تنها زندگی خودشون بلکه زندگی بچه ها و شرکای خیانتشون رو هم خراب کردن. زندگی من هم توی چندسال آینده بعنوان یک بزرگسال واقعی شکل میگیره و اگه این فرصت رو از دست بدم به جرات میتونم بگم که همه چیزو از دست میدم.
اگه پیشنهاد یا راهنمایی داشته باشین واقعا ازتون ممنون میشم. .

-------------------------------------

کاربران محترم مي‌توانيد در همين بحث و يا مباحث ديگر انجمن نيز شرکت داشته باشيد: http://www.btid.org/fa/forums
همچنين مي‌توانيد سوالات جديد خود را از طريق اين آدرس ارسال کنيد: http://www.btid.org/fa/node/add/forum
تمامي کاربران مي‌توانند با عضويت در سايت نظرات و سوالاتي را که ارسال ميکنند را به عنوان يک رزومه فعاليتي براي خود محفوظ نگه‌دارند و به آن استناد کنند و همچنين نظراتشان جهت نمايش، ديگر منتظر تاييد مسئولين انجمن نيز نباشد؛ براي عضويت در سايت به آدرس مقابل مراجعه فرمائيد: www.btid.org/fa/user/register