سلام
خدا به چه دردانسانهامیخورد ماانسانهابراچه افریده شده ایم ؟مابراچی بایدندیده ونشناخته یک موجودنامرئی روبپرستیم؟ماانسانهاچرابایدکشته ومرده بهشت باشیم بهشت به چه دردمیخورد؟
چرابعضی ازانسانهامثلابیست سال بعضیاهم نودسال دردنیاعمرمیکنند؟علتش چیست
بخصوش بچه هاکه من شنیدم مفت ومجانی میرن بهشت؟علت این کارچیه؟مگه اوناخونشون ازمارنگین تره
----------------------
کاربران محترم ميتوانيد در همين بحث و يا مباحث ديگر انجمن نيز شرکت داشته باشيد: https://btid.org/fa/forums
همچنين ميتوانيد سوالات جديد خود را از طريق اين آدرس ارسال کنيد: https://btid.org/fa/node/add/forum
تمامي کاربران ميتوانند با عضويت در سايت نظرات و سوالاتي که ارسال ميکنند را به عنوان يک رزومه فعاليتي براي خود محفوظ نگهدارند و به آن استناد کنند و همچنين در مرور زمان نظراتشان جهت نمايش، ديگر منتظر تاييد مسئولين انجمن نيز نباشد؛ براي عضويت در سايت به آدرس مقابل مراجعه فرمائيد: https://btid.org/fa/user/register
عرض خدا قوت و تشکر بابت اعتمادی که به سایت اندیشه برتر داشتهاید
نسبت به قسمت دوم سوال شما باید عرض کنم که علل مختلفی برای طول عمر انسانها وجود دارد. خیلی از این علل و عوامل در اختیار خود انسان است، برخی از آنها با عقل بشری قابل فهم است مانند ورزش کردن داشتن رژیم غذایی مناسب و برخی دیگر مانند صله رحم توسط اهلبیت برای ما بیان شده است.
حکمت و مصلحت خداوند اقتضاء میکند برخی انسانها کمتر و برخی بیشتر در دنیا باشند. ظرفیتها، استعدادها و تواناییهای انسانها با هم متفاوت است خداوند برای هرکس با توجه به وجودی که دارد بهترینها را رقم میزند تا او به سعادت و کمال ابدی برسد.
در این میان ما باید توجه کنیم که خداوند برای ما چه برنامهای ریخته است و سعی کنیم از آن نهایت کمال و استفاده را داشته باشیم. دنیا تنها فرصتی است که به ما داده شده است تا خود را ثابت کنیم و زمینهای رشد و تکامل را در خود ایجاد کنیم.
باید دقت کنیم که انسانها مانند ظرفهایی هستند که هر کدام اندازه و ابعاد مخصوص به خود را دارد. مهم این است که هرکس ظرف وجودی خود را پر کند و متناسب با ظرفیتی که دارد تلاش کند.
چه بسا انسانهایی که زود از دنیا میروند فرصت کمی برای عبادت و پرستش خداوند دارند بنابراین رشد کمتری نیز خواهند داشت. گرچه ممکن است به خاطر گناه کمتر وارد بهشت شوند اما جایگاه بالایی در بهشت نخواهند داشت. البته در این میان نیز انسانهای بزرگ و با عظمتی هستند که در همان مدت کوتاه زندگی، شایستگی خود را نشان داده و عنایت خداوند شامل حال آنها میشود و به مقامهای بالایی نایل میشوند. و حتی برخی امتحان خود را قبل از دنیا پس دادهاند و با اینکه مدت کوتاهی در این دنیا بودهاند اما باز هم به مقام بالایی رسیدهاند. حضرت علی اصغر (سلاماللهعلیه) از جمله این افراد است.[۱]
خداوند عادلترین و داناترین موجود است. متناسب به فرصتهایی که هر انسانی دارد و تلاشی که انجام میدهد پاداش و عقاب میگیرد. اگر انسانی در دنیا سختیهای فراوانی را تحمل کند بدون شک در آخرت پاداش میگیرد. پیامبر گرامی اسلام(صلیاللهعلیهوآله) میفرمایند: «لو تعلمون ما ذُخِر لکم، ما حَزَنتم عَلی ما زُوِی عنکم؛[۲] اگر می دانستید که بابت سختی هایتان چه پاداش بزرگی برای شما ذخیره شده است، هرگز محزون نمی شدید.»
نکتهای بسیار مهمی است نباید سختیهای دنیا ما را ناراحت و غمگین کند بلکه باید تلاش کنیم با شکرگزاری از خدا و بندگی خالص او هر چه بیشتر از این فرصت و ظرفیتی که خداوند در اختیار ما قرار داده است استفاده کنیم تا آخرتی آبادتر و بهتر داشته باشیم.
برای اطلاعات بیشتر میتوانید رجوع کنید به : https://btid.org/fa/news/111596
پینوشت
[۱] برای اطلاع بیشتر میتوانید رجوع کنید به http://btid.org/node/176164
[۲] کنزالعمال، ح۶۱۴.
با سلام خدمت شما کاربر گرامی
خداوند آفریننده همه موجودات است. اگر خدا نباشد دیگر هیچ انسانی و هیچ موجودی باقی نخواهد بود. وجود و هستی انسان وابسته به اوست.
خداوند به انسان علاقه و لطف فراوانی دارد. مهر و محبت خداوند به انسان بسیار فراتر و بالاتر از محبت پدر و مادر است. نعمتهایی که خداوند به انسان داده است قابل شمارش نیست.
در قرآن هدف از خلقت انسان «عبادت خداوند» عنوان شده است:
«وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُون؛[۱] جن و انس را جز براى پرستش خود نيافريدهام.»
پرستش خدا چه به درد انسان میخورد و چرا ما باید خدا را بپرستیم؟
همانطور که گفتیم خداوند خالق انسان و عاشق و دستدار مخلوق خودش هست. از همین رو جز صلاح و مصلحت را برای انسان نمیخواهد.
پیش از آنکه به موضوع پرستش خداوند بپردازیم، بهتر است دقت کنیم که خداوند از نوع موجودات جسمانی نیست تا با چشم مادی دیده شود او فراتر از ماده و جسمیت و خالق آن است خالق هیچگاه شبیه مخلوق خود نیست بنابراین نباید انتظار داشته باشیم که خداوند با چشم سر دیده شود اما آثار خلقت و نعمتهای او، هویدا کنند و آشکارکننده وجود خداوند هستند.
اما پرستش خداوند، بدون شک خداوندی که آفریننده انسان است هیچ نیازی به مخلوقات خود ندارد چرا که بسیار بالاتر و برتر از آن است که نیازمند آفریدههای خود شود. اما مهربانی، لطف، عشق و علاقه او به انسان موجب شده است که به انسان بیامموزد اگر میخواهی به تکامل و کمال برسی باید هر چه بیشتر خودت را به من نزدیک کنی.
انسان در عالم ماده قرار گرفته است برای رهایی از این دنیا و رسیدن به رشد و کمال باید هر چه بیشتر خودش را به مرکز هستی نزدیک کند. پرستش خداوند تنها عاملی است که انسان را به این مهم میرساند. هر چه انسان با عبودیت و پرستش حق تعالی مانوس شود بیشتر به او نزدیک شده و کاملتر میشود.
بهشت نیز جایگاهی است که انسان در آن به کمال و رشد واقعی خودش میرسد. هر انسانی به طور طبیعی به دنبال تلاش و کوشش برای رسیدن به لذت و کمال است. کمال و لذت دو روی یک سکه هستند هر چقدر انسان کاملتر باشد و به مبدا و منشا هستی نزدیک شود لذت و آرامش بیشتری خواهد داشت.
دنیا محل گذار است لذتهای دنیوی ناپایدار و زودگذر است به همین خاطر هیچگاه انسان در این دنیا به آرامش واقعی و ابدی نمیرسد.
آرامش واقعی انسان زمانی است که با توشهی پربار از بندگی خدا و عمل به دستورات او راهی دیار باقی شود. در آنجا در بهشت الهی است که هیچ سختی و اندوه و غمی نیست.
پینوشت
[۱] سوره زاریات، آیه ۵۱.