دایره شفاعت اهل بیت علیهم السلام در آخرت

با سلام خدمت شما.

این مباحث عقلی نیست که بتوان با ادله عقلی آن‌ها را تحلیل کرد و سخن گفت، بلکه همه مباحث آن نقلی است و بر مبنای روایات؛ لذا باید دید روایات چه می‌گویند و مفاد آن‌ها چیست و چگونه با هم جمع می‌شوند.

در این زمینه دو دسته روایات داریم: دسته اول روایاتی که می‌گویند شفاعت برای همه محبین است و گناهان کبیره آن‌ها بخشیده می‌شه و گریه کن امام حسین(ع) به بهشت میره و .... دسته دوم روایاتی است که می‌گویند: خیر کسانی‌که گناه کبیره مرتکب بشن میرن جهنم، یا همین روایتی که شما هم نوشتید که امام صادق می‌فرماید شفاعت ما به کسی نمی‌رسد که نماز را سبک بشمارد. همچنین روایات متعددی وجود دارد که بیان می‌کنند آدم بی نماز در جهنم است و اصلا مسلمان نیست تا چه برسه به شیعه.

خوب با برخورد با این روایات یا باید بگوییم اهل بیت تناقض گویی کرده اند و به عمد شیعیان خود را به اشتباه انداخته اند، یا باید بگوییم این روایات از باب عموم و خصوص است و باید با هم جمع شود به این شکل که کسی که نماز بخواند و از گناهان کبیره در حد توان دوری کند و برای امام حسین(ع) هم اشک بریزد به باب الحسین میرسه و به بهشت و درجات عالی می‌رسد.

یعنی جمع بین روایات اقتضا میکنه که بگیم کسی که نسبت به شریعت لاابالی است و رعایت نمی‌کنه، نماز نمی‌خونه، روزه نمی‌گیره، غیبت میکنهف دروغ میگه، سر مردم کلاه میزاره، شراب میخوره، محرم و نامحرم سرش نمیشه و .... حالا چنین کسی اومد مجلس امام حسین(ع) اگر مورد عنایت قرار گرفت و توبه کرد و برگشت، این فرد حسینی باشه و از باب الحسین وارد بهشت بشه، اما اگه همون جور رفت بیرون و هیچ تغییری نکرد، بعید است که چنین فردی مورد رحمت و شفاعت قرار بگیره.

چون در روایات متعددی از اهل بیت چنین افرادی رو لعن کردن، مکرر فرمودن شیعه ما کسی نیست که به واجبات الهی و محرمات الهی کم اهمیت باشه و تقیدی نداشته باشه اگر به کتاب کافی جلد دوم کتب ایمان و کفر مراجعه کنیم این مطالب قابل رویت هست.

از طرفی عدالت اقتضا می‌کنه بین انسانی که رعایت می‌کنه با کسی که رعایت نمی‌کنه فرق باشه، یعنی کسی که 70 سال نماز خونده با کسی که 70 سال نماز نخونده، باید با هم فرق داشته باشن، اینکه بگیم مثلا کسی باید در طول سال چند روز برای امام حسین(ع) کار کنه و تمام و جای تمام واجبات و گناهان رو بگیره، نه چنین چیزی خلاف عدالت الهی هستش و درست نیست.

شهید مطهری(ره) نیز در کتاب حماسه حسینی هم در چند فصل به این مطلب پرداخته و اینکه اشک بر امام حسین(ع) و عزاداری او بتونه جای واجبات و محرمات رو بگیره رو کاملا رد می‌کنه و میگه اگر قرار باشه امام حسین(ع) جای گناهان ما قرار بگیره و شخص با گریه بر امام حسین(ع) پاک بشه و دوباره بره سراغ گناه و معصیت، امام حسین(ع) میشه کارخانه یزید سازی، یعنی خود امام و مکتب امام حسین(ع)، داره انسان شقی و گناهکار تولید می‌کنه.

لذا انسان باید اهل رعایت باشه، نمازش رو بخونه، روزه اش رو بگیره، خمس و زکاتش رو پرداخت کنه و تمام تلاشش این باشه که گناه نکنه، حالا اگر لغزشی صورت گرفت(که عموم مردم همین لغزش ها رو دارن) و ناخواسته گناهی مرتکب شد، اونجا جای شفاعت هست و اهل بیت اون موارد رو شفاعت میکنن و جبران میکنن.