سوال اعتقادی: آیا عالم‌ها و دانشمندها و پزشک‌ها نباید دین دیگری غیر از اسلام داشته باشند؟

با عرض سلام و ادب خدمت شما

دین اسلام دینی جامع و کامل است که هر کسی به اندازه خودش از آن بهره می‌برد، مثل اقیانوس عظیمی که هر کس به اندازه ظرفش از آن برمی‌دارد. یک نفر به اندازه یک لیوان، دیگری به اندازه یک پارچ، سومی به اندازه یک تشت و همین‌طور.

تفاوت افراد باعث نمی‌شود تا دین آنها متفاوت باشد؛ چون دامنه و عمق دین آنقدر گسترده است که عالم‌ترین اشخاص هم نمی‌توانند بیش از قطره‌ای از عظمت آن را برداشت کنند.

خداوند در قرآن می‌فرماید: «وَنَزَّلْنَا عَلَيْكَ الْكِتَابَ تِبْيَانًا لِكُلِّ شَيْءٍ»؛ «ما این کتاب را بر تو نازل کردیم که بیانگر همه چیز است».[نحل: 89]

باتوجه به این آیه، قرآن دریایی از معارف است که همه مولفه‌های مربوط به هدایت بشریت در آن از سوی خداوند نازل شده است. هرکس به اقتضای ظرف و وسعتی که دارد، می‌تواند از این دریا بهره ببرد. با این حال هیچ‌کس نمی‌تواند به عمق آن برسد.

از یکی از بزرگان نقل شده، روزی در منزل ملا فتحعلی سلطان آبادی با گروهی از اعیان و اندیشمندان بزرگ که از جمله آنان سید اسماعیل صدر و حاج میرزا حسین نوری طبرسی (مؤلف مستدرک الوسائل) و سید حسین صدر بود، حاضر شدیم.

آقا ملاّ فتحعلی سلطان آبادی این آیه مبارکه را تلاوت فرمود: «وَ اعْلَمُوا اَنَّ فیکُم رَسُولَ اللهِ لَوْ یُطیعُکُم فِی کَثیر مِنَ الاْ َمْرِ لَعَنِتُّمْ وَ لکِنَّ اللهَ حَبَّبَ اِلَیْکُمْ الاِْیمانَ وَ زَیَّنَهُ فی قُلُوبِکُمْ وَ کَرَّهَ اِلَیْکُمُ الْکُفْرَ وَ الْفُسوقَ وَ الْعِصْیانَ اُولئِکَ هُمْ الرّاشِدُونَ»؛ «ای مسلمانان، بدانید که این محمد (صلی الله علیه وآله) که در میان شماست، رسول خدا عالم به حقایق و مصالح و مفاسد امور است. شما او را به رأی جاهلانه خود مجبور نکنید; که اگر در بسیاری از امور از رأی شما پیروی کند، خودتان به زحمت و مشقّت می‌افتید و به مفاسد و مشکلاتی دچار می‌شوید و گمان نکنید قبول اسلام و پذیرفتن ایمان و اجتناب از کفر و گناه از روی کمال عقل و فطانت و زیرکی خودتان است، بلکه خداوند متعال به لطف خود مقام ایمان را نزد شما محبوب گردانید و در دل‌هایتان نیکو کرده و کفر و فسق و نافرمانی را در نظرتان زشت و ناپسند ساخت و از آنها بیزارتان کرد تا در دو جهان خوشبخت و سعادتمند شوید».

آقای سلطان آبادی پس از آن شروع به تفسیر جمله «حَبَّبَ اِلَیْکُمْ» نمود. بعد از توضیحات طولانی آن را به معنایی تفسیر کرد. هنگامی که بزرگان حاضر در مجلس این معنی را شنیدند از ایشان درباره آن توضیح خواستند و پس از بیان مطلب و توضیح آن، همه حضار به شگفت آمدند و پیش خود می گفتند: چرا آنها زودتر از ایشان متوجّه این نکته نشدند.

روز دوم در محضر مقدّس او حاضر شدند و آقای سلطان آبادی آیه مبارک را به معنای دیگری غیر از اوّلی تفسیر نمود. حضار باز توضیح خواستند و پس از شرح و بیان دوباره تعجّب کردند که چرا پیش از بیان او خودشان متوجّه این مطلب نشده و آن را درک نکردند.

روز سوم در خدمت ایشان حضور به هم رسانیدند و همانند روز اول و دوم به شگفت آمدند.

پیوسته اینچنین بودند و هر روزی که به خدمت ایشان می‌رسیدند، معنای دیگری برای آنان بیان می‌کرد.

نزدیک به سی روز به خدمت ایشان شرفیات شدند و برای آیه مبارکه نزدیک به سی معنی بیان فرمود و حضّار هر وقت معنایی از او می‌شنیدند، توضیح می خواستند و او نیز توضیح می‌داد. [چهل داستان از عظمت قرآن کریم، https://B2n.ir/e46660]
اینها نشانگر عظمت قرآن است که معارف بسیاری در آن نهفته است و هرکس به اقتضای ظرفیتش از آن بهره‌مند می‌شود.