سوال سیاسی: اثبات حقانیت نظام....

سلام‌علیکم

 حریم خصوصی و لزوم دخالت نکردن در امور شخصی دیگران به‌ویژه در جایی که احتمال خطا و غیرعمدی بودن وجود دارد از جمله حقوق هر فردی است که در اسلام به‌عنوان حفظ کرامت انسانی از آن یاد می‌شود. لزوم عدم‌مداخله در امور خصوصی دیگران و مراعات حریم پنهانی آنان، یکی از آموزه‌های مهم اسلامی است.افزون بر آیات قرانی در سنت پیامبر اکرم (ص) و ائمه اطهار (ع) و سیره مسلمانان نیز توصیه‌های فراوانی مبنی بر پرهیز از نقض مصادیق مختلف حریم خصوصی وجود دارد به‌گونه‌ای که قدمت و اهمیت حمایت از حریم خصوصی در حقوق اسلامی بسیار بیشتر از سایر نظام‌های حقوقی است.

اما سرک نکشیدن در حریم شخصی دیگران یک امر مطلق نبوده و دارای ضوابطی عقلی و منطقی است که مهم‌ترین این شروط، قائل بودن خود آن شخص به خصوصی بودن برخی از رفتارها و زوایای زندگی خود است. به عبارتی اگر شخصی برای تجاهر و نمایش یک رفتار همچون فساد رفتاری و گفتاری، بدان مبادرت علنی می‌ورزد در این صورت نمی‌توان به نام رعایت «حریم خصوصی» از شیوع فساد توسط وی عبور کرد. در واقع در چنین مواردی اولین نقض‌کننده حریم شخصی خود فرد خاطی است که به انگیزه شیوع فساد مرتکب آن می‌شود.

جستجوی عیوب افراد و امور منفی آن‌ها زمانی حرام است که آن‌ها خود از فاش و آشکار شدن آن عیوب جلوگیری نمایند و تلاش کنند که عیوبشان مخفی و پوشیده بماند. اکنون چنانچه فردی از فاش شدن هراسی نداشت و یا اساساً نسبت به این امر بی‌توجه بود و درصدد حفظ حریم خود نبود، در این صورت تفتیش و جستجو پیرامون عیوب وی حرام نیست؛ بنابراین حرمت تفتیش مخصوص افرادی است که نسبت به اعمال خلاف شرع خود، ستر و عفاف داشته باشند و لذا تفتیش و تجسّس در مورد اشخاصی که ساتر عیوب خویش نیستند مشکلی ندارد همچنان که امام باقر (علیه‌السلام) می‌فرمایند: «سه نفر حرمت ندارند: فرد بدعت‌گذار، پیشوای ستمگر و هرزه‌ای که هرزگی خود را آشکار کند».[1]

همچنین افزون بر مورد فوق درصورتی‌که خود شخص بر حریم خصوصی خود مواظبت نماید اما مصلحتی مهم‌تر و غرضی عقلانی در میان باشد بازهم می‌شود آن را برملا کرده و بازگو نمود همانند اینکه آن شخص به دنبال تغییر سبک زندگی اسلامی بوده باشد و درواقع به دنبال بدعت‌گذاری و تغییر آداب و زندگی الهی و فطری بشر باشد در چنین مواردی نه به‌عنوان از میان بردن آبروی آن شخص، بلکه به‌عنوان افشا کردن حرکتی انحرافی و ضداسلامی و غیر انسانی می‌تواند به ابعاد و زوایای پنهان آن اشاره کرد. به‌عبارتی‌دیگر، برای دفع فساد فکری اهل بدعت که امنیت فرهنگی جامعه را به مخاطره می‌اندازند، غیبت و بازگویی آنان نیز جایز شمرده‌شده است.

در ارتباط با زنان شاه نیز باید گفت آن‌ها نقش مهمی در آلوده کردن کشور به فساد داشته و به‌عنوان یک کارگزار در گسترش فساد ایفای نقش می‌کردند همان‌گونه که اولین کشف حجاب در محدوده حرم‌های مقدس الهی به‌صورت عامدانه از سوی زنان و دختران رضاشاه صورت گرفت و موجب واکنش شدید مردم و علما گردید[2] یا فاجعه جشن هنر شیراز که عمل زنا به‌صورت عریان در آن به نمایش در آمد با هدایت فرح پهلوی صورت گرفت امری خجالت‌آور که موجب شگفتی برخی از سفرای کشورهای غربی گردید.[3]

بی‌گمان توبه درجایی که احتمال آن داده می‌شود و قرائنی بر آن یافت می‌شود امری معقول بوده و باید موردتوجه قرار بگیرد اما وقتی شخصیت شکل‌گرفته این افراد تا دوران آخر عمر ادامه داشته و آن‌ها به‌هیچ‌وجه از گذشته خود نادم و پشیمان نیستند بلکه خود را نه‌تنها مجرم ندانسته بلکه الگویی از زندگی مدرن و امروزی می‌دانند دلیلی برای افشای هویت سکولار و ضددینی آنان وجود ندارد.

پی‌نوشت:
1. مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۷۲، ص۲۵۳.
2. yun.ir/afs4l9
3. https://psri.ir/?id=lql8kisx