شعرهای دلتنگی

بنویس که خیلی سخته...

بنویس که خیلی سخته از نگفته ها گذشتن
گریه کردن و نوشتن؛ هی نوشتن و نوشتن!

فکر چشمای تو بودن، از دل خودت گذشتن
گریه کردن و نوشتن؛ هی نوشتن و نوشتن!

بنویس که خیلی سخته، از آرزوهات گذشتن
گریه کردن و نوشتن؛ هی نوشتن و نوشتن!

خواب بابایی رو دیدن! از خواب بابا گذشتن
گریه کردن و نوشتن؛ هی نوشتن و نوشتن!

بنویس که خیلی سخته از باباییها گذشتن
گریه کردن و نوشتن؛ هی نوشتن و نوشتن!

مهر بابا رو ندیدن، از بی مهری ها گذشتن
گریه کردن و نوشتن؛ هی نوشتن و نوشتن!

بنویس که خیلی سخته از خیر بابا گذشتن 
گریه کردن و نوشتن؛ هی نوشتن و نوشتن!

دخترِ یکدونه بودن، از همین یکی گذشتن
گریه کردن و نوشتن؛ هی نوشتن و نوشتن!

بنویس که خیلی سخته از جوونیها گذشتن
گریه کردن و نوشتن؛ هی نوشتن و نوشتن!

بچه ی طلاق بودن؛ از غریبی هات گذشتن
گریه کردن و نوشتن؛ هی نوشتن و نوشتن!

بنویس که خیلی سخته از حرف مردم گذشتن 
گریه کردن و نوشتن؛ هی نوشتن و نوشتن!

همه حرفا رو شنیدن؛ از شنیده ها گذشتن!
گریه کردن و نوشتن؛ هی نوشتن و نوشتن!

بنویس که خیلی سخته از قضاوتا گذشتن
گریه کردن و نوشتن؛ هی نوشتن و نوشتن!

انگ ناسازی رو خوردن، از سازگاری گذشتن
گریه کردن و نوشتن؛ هی نوشتن و نوشتن!

بنویس که خیلی سخته، یکّه و تنها گذشتن
گریه کردن و نوشتن؛ هی نوشتن و نوشتن!

بی تو با فکر تو بودن! از فکر و خیال گذشتن
گریه کردن و نوشتن؛ هی نوشتن و نوشتن!

بنویس که خیلی سخته بدون بابا گذشتن
گریه کردن و نوشتن؛ هی نوشتن و نوشتن!

همسنگ مهریه بودن، از حضانت هم گذشتن
گریه کردن و نوشتن؛ هی نوشتن و نوشتن!

بنویس که خیلی سخته از حساب، کتاب گذشتن 
گریه کردن و نوشتن؛ هی نوشتن و نوشتن!

تسلیم تقدیر بودن، راضی از قضا گذشتن
گریه کردن و نوشتن؛ هی نوشتن و نوشتن!

بنویس که خیلی سخته بعدِ مرگ من گذشتن
گریه کردن و نوشتن؛ هی نوشتن و نوشتن!

روی قبرم اسم بابا رو نوشتن؛ روی بابا پا گذشتن
گریه کردن و نوشتن؛ هی نوشتن و نوشتن!

بنویس که خیلی سخته از قیامت هم گذشتن 
گریه کردن و نوشتن؛ هی نوشتن و نوشتن!

توی این قیدا نبودن؛ آخر از خدا گذشتن!
گریه کردن و نوشتن؛ هی نوشتن و نوشتن!

بنویس که خیلی سخته هی نوشتن، هی گذشتن 
گریه کردن و نوشتن؛ هی نوشتن و نوشتن!

هی نوشتن، هی نوشتن، هی نوشتن، هی گذشتن!
گریه کردن و نوشتن؛ هی نوشتن و نوشتن!

بنویس که خیلی سخته...

۲۷ شهریور روز «شعر و ادب فارسی» و روز بزرگداشت استاد «شهریار» گرامی باد.

سید محمدحسین بهجت تبریزی متخلص به "شهریار" شاعر ایرانی اهل تبریز بود که تخلص "شهریار" را زمانی که تهران بود، پس از دو رکعت نماز و تفأل از حافظ گرفت. در فال او آمده بود:
غم غريبي و غربت چو بر نمي‌تابم 
روم به شهر خود و شهريار خود باشم

مهم‌ترین اثر شهریار منظومهٔ حیدربابایه سلام؛ (سلام به حیدربابا)، است که از معروف‌ترین آثار ادبیات ترکی آذربایجانی به‌شمار می‌رود.
شهریار در سال ۱٣۴۶ شروع به نوشتن قرآن به خط نسخ کرد و یک سوم آن را به اتمام رساند.
او در سال ۱٣۵٧ با حركت انقلاب همصدا شد و در سال‌های پس از انقلاب اشعار زیادی پیرامون انقلاب، دفاع مقدس و در وصف شخصیت‌هایی مانند امام (ره) و مقام معظم رهبری سرود. اما شهرت او بیشتر به اشعار کم نظیری برمی‌گردد که در مدح حضرت علی (ع) و اهل بیت سروده است.
او یکی از اشعار خود را تقدیم رهبر انقلاب کرده است. در نامه او به رهبر انقلاب آمده است: «بر آستان والای آیت الله خامنه‌ای، ریاست جمهوری اسلامی محبوب و امام جمعه بزرگوار تهران تقدیم و توفیق روزافروز ایشان و امام امت و رزمندگان اسلام را شب و روز به دعا مسئلت می‌نمایم».
رشگم آید كه تو حیدر بابا
بوسی آن دست كه خود دست خداست
راستان دست چپ از وی بوسند
كه خدا بوسد از او دست براست
در امامت به نماز جمعه
صد هزارش بخدا دست دعاست
من بیان هنرم، یك دل و بس
او عیان هنر از سر تا پاست
او شب و روز برای اسلام
پای پویا و زبان گویاست
او چه بازوی قوی و محكم
با امامی كه ره و رهبر ماست
شهریارا سری افراز به عرش
كو نگاهیش به (حیدربابا) ست

و اینک به رسم ادب و به منظور بزرگداشت یاد "شهریار"؛ گزیده ای از اشعار نفیس ایشان را برای علاقمندان به «شعر و ادب پارسی» می آوریم. امید که با هدیه صلواتی به روح ایشان؛ یادشان را گرامی بداریم. «اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحمّدٍ وَ آلِ مُحمّد»

*** شعر شهریار برای امام زمان (عج)***
دلـــم شکستی و جــانم هنـــوز چشم به راهت
شبـــــی سیــاهم و در آرزوی طلعت مــــــــاهت

در انتظار تو چشمم سپید گشت و غمی نیست
اگـــر قبـــول تـــو افتـــد فـــدای چشم سیــاهت

جمــــال چـــون تو به چشم و نگــاه پاک توان دید
به روی چــون منــی الحــق دریغ چشم و نگاهت

در انتظار تــــو می میـــــرم و در ایــــن دم آخــــر
دلم خوش است که دیدم به خواب گاه به گاهت

خــــدا وبال جــــوانی نهـــد به گـــردن پیـــــــری
تو شهــــریار خمیـــــــدی به زیـــــر بار گنـــاهت

***شعر شهریار در رثای حضرت علی (ع)***
آیت الله العظمی مرعشی نجفی فرمودند: «شبی توسلی پیدا کردم تا یکی از اولیای خدا را در خواب ببینم. آن شب در عالم خواب دیدم که در زاویه مسجد کوفه نشسته ام و وجود مبارک مولا امیرالمومنین (علیه السلام) با جمعی حضور دارند. حضرت فرمودند: شاعران اهل بیت را بیاورید. دیدم چند تن از شاعران عرب را آوردند. فرمودند: شاعران فارسی زبان را نیز بیاورید. آن گاه محتشم و چند تن از شاعران فارسی زبان آمدند. فرمودند: شهریار ما کجاست؟ شهریار آمد. حضرت خطاب به شهریار فرمودند: شعرت را بخوان! شهریار این شعر را خواند» :
علي اي هماي رحمت تو چه آيتي خدا را
كه به ماسوا فكندي همه سايه‌ي هما را

دل اگر خداشناسي همه در رخ علي بين
به علي شناختم من به خدا قسم خدا را

برو اي گداي مسكين در خانه‌ي علي زن
كه نگين پادشاهي دهد از كرم گدا را

بجز از علي كه گويد به پسر كه قاتل من
چو اسير تست اكنون به اسير كن مدارا

بجز از علي كه آرد پسري ابوالعجائب
كه علم كند به عالم شهداي كربلا را

نه خدا توانمش خواند، نه بشر توانمش گفت
متحيرم چه نامم شه ملك لافتي را

ز نواي مرغ يا حق بِشِنو كه در دل شب
غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهريارا

***شعر شهریار در رثای امام حسین (ع)***
شیعیان دیگر هوای نینوا دارد حسین
روی دل با کاروان کربلا دارد حسین

از حریم کعبۀ جدّش به اشکی شُست دست
مروه پشت سر نهاد امّا صفا دارد حسین

می برد در کربلا هفتاد و دو ذبح عظیم
بیش از اینها حرمت کوی منا دارد حسین

بردن اهل حرم دستور بود و سرّ غیب
ورنه این بی حرمتی ها کی روا دارد حسین

او وفای عهد را با سر کند سودا ولی
خون به دل از کوفیان بی وفا دارد حسین

دست آخر کز همه بیگانه شد دیدم هنوز
با دم خنجر نگاهی آشنا دارد حسین

شمر گوید گوش کردم تا چه خواهد از خدا
جای نفرین هم به لب دیدم دعا دارد حسین

اشک خونین گو بیا بنشین به چشم "شهریار"
کاندرین گوشه عزائی بی ریا دارد حسین

***شعر شهریار در رثای حضرت زینب (س)***
محرم دیر ، خانیم زینب عزاسی
بیزی سسلر حسینین کربلاسی

یولی باغلی قالیب دشمن الینده
داها زوارینین یوق سس- صداسی

( بوگون کرب بلا ویران اولوب دیر )
(حسین أوز قانینا غلطان اولوب دیر )

جهاد میدانی دیر، ملت دایانسین
مسلمان خواب غفلتدن اویانسین

اوجالسین نعره الله اکبر
گرک کافر جهنم ایچره یانسین

( بوگون کرب بلا ویران اولوب دیر )
(حسین أوز قانینا غلطان اولوب دیر )

آنا ! اوغلون شهید اولدی مبارک
شهادتله سعید اولدی ، مبارک

امید جنتین تاپدین ، دا سندن
جهنم ناامید اولدی ، مبارک

( بئله طوی کیم گؤروب دنیاده قاسم )
( طویی یاسه دؤنن شهزاده قاسم )

***شعر شهریار در رثای بی بی دو عالم فاطمه زهرا(س)***
مقام معظم رهبری زمان ریاست جمهوری یک مسافرتی به تبریز داشتند که برنامه هایشان فشرده بود. شب شعری گذاشته بودند برای شعرا و نهایت لطف ایشان بود که مداح ها و شعرا هم شرکت داشته باشند. بعد از تشریف فرمایی حضرت آقا، استاد شهریار هم تشریف آوردند. حضرت آقا با نهایت احترام، شهریار را بغل دستشان جا دادند و شعر خوانی شروع شد که آخر سر از شهریار پرسیدند که برای امیرالمومنین(ع)، سیدالشهدا(ع) و برای آقا امام زمان(عج) اشعاری از شما دیدیم. برای مادرمان حضرت زهرا(س) کاری نکرده ای؟ ندیدم شعری برای حضرت زهرا(س) از شما، استاد فرمودند که چرا یک شعر دارم برای حضرت زهرا(س) ، آن روز خدمت حضرت آیت الله خامنه ای این شعرشان را خواندند:
 راز شب بود پیکر زهرا
که شب آغوش خاک گشتش جا

راز شب بود بانویی معصوم
که چه او مردی از زمانه نزاد
هیجده ساله بانویی پر شور
که سیاه کرد چهره بیداد
بانویی، که از سخن به محضرعام
ریخت آتش به جان استبداد

بانویی شیردل، دلیر و شجاع
که نمود از حقوق خویش دفاع

گرچه زن بود لیک مردانه
از قیام آتشی عظیم افروخت
شعله ای برکشید از ته دل
که سیاه خرمن ستم را سوخت
درس احقاق حق و دفع ستم
به جهان و جهانیان آموخت

مردم خفته را زخواب انگیخت
آبروی ستمگران را ریخت
 
این شعر را آن شب استاد شهریار به عنوان هدیه برای حضرت آقا خواندند.
 

یاد استاد "شهریار" گرامی و راهشان پر رهرو باد.

یاعلی 

نمی دانم به غیر از این نمی دانم
نمیدانم چه باید کرد؟
بمانم یا که بگریزم؟

اگر خواهم بمانم با تو، میبازم جوانی را
وگر خواهم که بگریزم، چه سازم زندگانی را
گریزان بودنم یکسو، غم فرزند از یکسو
کجا باید کنم فریاد این درد نهانی را

نمیدانم چه باید کرد؟
بمانم یا که بگریزم؟

اگر خواهم بمانم با تو، این را دل نمی خواهد
گریز از خانه را هم یار پا در گل نمی خواهد
تو عاقل یاکه من دیوانه من یا تو به هر حال
عذاب صحبت دیوانه را عاقل نمی خواهد

نمیدانم چه باید کرد؟
بمانم یا که بگریزم؟

اگر خواهم بمانم با تو کارم روز و شب جنگست
وگر بگریزم از تو پیش پایم کوهی از سنگست
نخواندی نغمه با ساز من و بی پرده میگویم
صدای ضربه ی قلب من و تو ناهماهنگست

نمیدانم چه باید کرد؟
بمانم یا که بگریزم؟

مهدی سهیلی

انا المسموم ما عندى بتریاق و لا راقى
أدر کأسا و ناولها الا یا ایها الساقى

یزید ابن معاویه

یاد آن روز بخیر

هیچ کس با دل من کار نداشت
و دلم همدمی جز در و دیوار نداشت
یاد آن روز بخیر
کسی از راز دل آگاه نبود
شاهد بی کسیم جز شب و جز ماه نبود

یاد آن روز بخیر
من و دل هر دو به راهی بودیم
راه می پیمودیم
منزلی می رفتیم
بعد می آسودیم
بی خبر از همه جا و همه کس
گرم پیمودن راه
راه را می فرسودیم 

یاد آن روز بخیر
که جهان من عبارت بود از
کوچه ای تنگ و قشنگ
به درازای امید
کوچه ای که همه سویش جاری
نهر های خورشید
که در آن می پیچید
بوی گل از همه رنگ 

یاد آن روز بخیر
دشمنی ها همه در بازی بود
بهترین دوست من
دشمنم بود که در بازی بود

یاد آن روز بخیر
من به فریاد بلند
به همه می گفتم
آتش عشق بسی جانسوز است
به سراغش نروید
که گرفتار شوید
شب طوفانی عشق
از کجا چون روز است

یاد آن روز بخیر
عشق مجانی بود
و فراوانی بود
و بسی آنی بود
با نگاهی می شد
یک سبد عشق خرید
بعد با چشم به هم برزدنی
سوز هر عشقی را
می شد از سینه زدود
چه گذرگاه عجیبی است زمان
وه چه شوری دارد
یادی از آن دوران
گرچه از آن دوران
سالها می گذرد
خاطراتش اما 
خاطراتی است جوان 

بهروز ساقی

تو چه میدانی که پاییز
با دلهای خسته چه میکند؟
حسرتِ فریادِ بیداد
با لبهای بسته چه میکند؟
کوفتنِ مشت های باران
به پشتِ پنجره
تو چه میدانی که دلتنگیِ پشت پنجره
چه میکند؟
بعدِ هر خنده ی تلخی
که به سختی نشاندم بر لب
تو چه میدانی که جنگ بغض ها
با یک گلو چه میکند؟
گوییا غم ها عجین گشتند
با این جانِ بی جان
تو چه میدانی که خفتن های با چشمان تر
چه میکند؟
مثل اینکه باید باور کند
این قلب خسته بی کسی را
تو چه میدانی که تنهایی
با مویِ سیاه چه میکند؟
خواستم از پیله ی خو در بیایم
مثل یک پروانه باشم
تو چه میدانی فنایی در دلِ یک شعله شمع
چه میکند؟
خواستم از تهِ برکه سوی دریاها روم
ماهی شوم
تو چه میدانی اسیرِ طعمه ی قلابِ دهر
چه میکند؟
خواستم از سرِ این تنهایی هم دستم بگیرم
وارد اجماع شوم
تو چه میدانی که زخم و خنجرِ دوستان به قلب
چه میکند؟
بدتر از اینها همه
مطرود شدن از اهل خانه ست...
تو چه میدانی که حجمِ طعنه و نگاهِ سرد
چه میکند؟
من نه آنم که توانم عاشقِ مجنون شوم
لیلی شوم
تو چه میدانی که دردِ یک جهان دلواپسی
چه میکند؟
باید این روح را ز تن آزاد کنم
تا پَر بگیرم
تو چه میدانی که مرگِ بی صدا با تنِ درد
چه میکند؟

لیلا طهماسبی

در نبودت دل من قبله ی حاجات نداشت
تو نبودی و لبم قصد مناجات نداشت

من که آرامشم از دیدن تو سر می رفت!!!
کاش آن دیده ی تو این همه آفات نداشت

من که تنها به گناه غم تو خون خوردم
من اسیر تو شدم اینکه مکافات نداشت!!!

منم آن گندم در دست تو هنگام هبوط
که به جز همسفری با تو مباهات نداشت

تو خودِ معجزه و قدرتِ خلقَت هستی
با وجود تو خدا حاجت اثبات نداشت

.....

علی نیاکوئی لنگرودی

عشق یعنی که خیابان به خیابان همه را رد کنی

ناگهان بر سر یک کوچه کمی مکث کنی!

وَ ندانی که چرا...

به نگاهی لب یک پنجره دیوانه شوی!

گمنام

اهل كاشانم.
روزگارم بد نیست.
تكه نانی دارم ، خرده هوشی ، سر سوزن ذوقی .
مادری دارم ، بهتر از برگ درخت .
دوستانی ، بهتر از آب روان .
و خدایی كه در این نزدیكی است :
لای این شب بوها ، پای آن كاج بلند.
روی آگاهی آب ، روی قانون گیاه .
من مسلمانم .
قبله ام یك گل سرخ .
جانمازم چشمه ، مهرم نور .
دشت سجاده ی من .
من وضو با تپش پنجره ها می گیرم.
در نمازم جریان دارد ماه ، جریان دارد طیف .
سنگ از پشت نمازم پیداست :
همه ذرات نمازم متبلور شده است.
من نمازم را وقتی می خوانم
كه اذانش را باد ، گفته باشد سر گلدسته ی سرو.
من نمازم را ، پی « تكبیرة الاحرام » علف می خوانم،
پی « قد قامت » موج .
.....

سهراب سپهری

به آفتاب سلامی دوباره خواهم داد

به جویبار که در من جاری بود
به ابرها که فکرهای طویلم بودند
به رشد دردناک سپیدارهای باغ که با من
از فصل‌های خشک گذر میکردند
به دسته‌های کلاغان
که عطر مزرعه‌های شبانه را
برای من به هدیه میآورند
به مادرم که در آئینه زندگی میکرد
و شکل پیری من بود
و به زمین، که شهوت تکرار من، درون ملتهبش را
از تخمه های سبز میانباشت، سلامی دوباره خواهم داد
می آیم، می آیم، می آیم
با گیسویم: ادامهٔ بوهای زیر خاک
با چشمهایم: تجربه‌های غلیظ تاریکی
با بوته‌ها که چیده‌ام از بیشه‌های آنسوی دیوار
می آیم، می آیم، می آیم
و آستانه پر از عشق میشود
و من در آستانه به آنها که دوست میدارند
و دختری که هنوز آنجا،
در آستانهٔ پر عشق ایستاده، سلامی دوباره خواهم داد

فروغ فرخ زاد