سلام افرادی هستند خدا را قبول دارند ولی اسلام را قبول ندارند، خود را شیعه می دانند ولی ائمه را قبول ندارند، عنوان می کنند ما انسانیت رو قبول داریم، ناکارمدی های جامعه را به روحانیت وصل می کند از حکومت شاه ملعون تعریف و تمجید می کند و افراد مذهبی رو مسخره می کند، با این افراد باید با چه زبانی صحبت کرد، وظیفه مرد مسلمان در قبال امر معروف چیست.
----------------
کاربران محترم مي‌توانيد در همين بحث و يا مباحث ديگر انجمن نيز شرکت داشته باشيد: https://btid.org/fa/forums
همچنين مي‌توانيد سوالات جديد خود را از طريق اين آدرس ارسال کنيد: https://btid.org/fa/node/add/forum
تمامي کاربران مي‌توانند با عضويت در سايت نظرات و سوالاتي که ارسال ميکنند را به عنوان يک رزومه فعاليتي براي خود محفوظ نگه‌دارند و به آن استناد کنند و همچنين در مرور زمان نظراتشان جهت نمايش، ديگر منتظر تاييد مسئولين انجمن نيز نباشد؛ براي عضويت در سايت به آدرس مقابل مراجعه فرمائيد: https://btid.org/fa/user
عرض سلام و ادب خدمت شما
تشکر میکنیم بابت طرح موضوع تون با مجموعه اندیشه برتر
دغدغه شما به جهت اهمیتی که داره قابل درک هست و تلاش تون برای کمک به اصلاح طرز فکر دیگران قابل تحسینه.
اما ابتدا برای تاثیر مثبت روی افراد لازمه دانش و نگرش خودمون رو نسبت به مسائل بالا ببریم (مثلا در بیان شما راجع به توجیه افراد، توجه به این نکته لازمه که دین همان انسانیت است اما با تعریف واحد، نه اینکه هر کسی دین را طبق نظر خودش تفسیر کند مثل قوانین راهنمایی و رانندگی که برای همه حدود یکسانی دارند.)
و اینکه بدانیم در تاثیر گزاری تا جای مشخصی قابلیت حرکت داریم نه بیشتر، بخاطر همین یکی از پیش نیازهای شرعی در امر به معروف و نهی از منکر اینه که احتمال تاثیر بدهیم، یعنی گاهی صرف بیان و توضیح حقیقت کافی است، چرا که امکان داره اصرار بیشتر و اجبار افراد، برای پذیرش نوع نگاه ما باعث آسیب جنبه های دیگه بشه مثل قهر و قطع رحم و ...
پس نیاز جدی به مخاطب شناسی داریم و اینکه بدونیم انسان ها در برخورد با حق، چند نوع هستند:
نوع اول: انسان های حق گرا؛ چنین افرادی در صورتی که اشتباه خود را دریابند، نه تنها ناراحت نمی شوند، بلکه بسیار خرسند و شادمان می شوند.
نوع دوم: انسان های بی تفاوت در مقابل حقیقت؛ چنین افرادی از اینکه کسی روی اشتباهاتشان انگشت بگذارد، استقبال نمی کنند.
نوع سوم: انسان های حق ستیز؛ این گونه افراد مسلما در برابر حرف حق، واکنش منفی نشان می دهند. البته این گروه اندکند و غالب افراد جزو گروه اول و دوم هستند.
در اینجا یک نکته اساسی وجود دارد و آن نحوه امر به معروف و نهی از منکر است . مسلما اگر آمر به معروف با درک درستی از طرف مقابل و ویژگی های روحی، اخلاقی و تربیتی و حفظ احترام او رفتارکند احتمال عکس العمل مثبت طرف مقابل بسیار بالا خواهد بود.
و در آخر از منظر شرعی شروطی برای امربه معروف و نهی از منکر وجود دارد که بطور خلاصه عبارت اند از:
الف) کسی که امر یا نهی می کند خودش عالم به معروف و منکر باشد؛ یعنی بداند چیزی که طرف مقابل ترک کرده شرعا واجب است انجام دهد؛ مانند نماز و همین طور چیزی که فرضا انجام می دهد، شرعا حرام است؛ مانند قمار.
ب) شخص گناهکار اصرار بر گناه خود داشته باشد یا احتمال بدهد که قصد دارد کار خود را تکرار کند.
ج) احتمال تأثیر بدهد.
د) ضرر مهم جانی یا مالی برای امر کننده یا نهی کننده در کار نباشد.
با آرزوی سلامتی و موفیقت برای شما.